| Homepage |
Botswana en Zimbabwe |
|
|
|
||
|
|
||
.JPG)
|
|
|
|
|
|
|
Dag 1 en 2: 22 en 23 november: Johannesburg. Vrijdagavond, net terug van een bezoekje aan het East Gate shopping centre te Johannesburg.... Ja, ja als de dames op stap gaan moet er geshopt worden! Wat had je gedacht! Het begint gisteren allemaal een beetje in mineur met de dood van onze geliefde Soepie (onze kat). Er zijn leukere manieren om op vakantie te vertrekken. Afgezet door een schat van een vriend en uitgewuifd door een lieve vriendin vertrekken we |
|
|
donderdag voor een lange
reis in meerdere etappes. De vluchten verlopen vlekkeloos, een vroegtijdig doorspoelend toilet in Madrid buiten beschouwing gelaten en zo landen we deze middag op Tembo Airport. Aangezien de namiddag nog lang is en onze magen sedert gisterenmorgen niet meer degelijk gevuld, besluiten we de suburbs in te ruilen voor een mega shopping center. Eric, onze taxichauffeur, zet ons kosteloos en vol vertrouwen af aan één van de 12 ingangen. Bel me maar als jullie klaar zijn! Na een amarula als aperitief, een
mals stukje kudu 'seignant' en een flesje 'De Waal Pinotage' - ons |
| We slaan 'biltong ' in want die was ik 11 jaar geleden namelijk vergeten mee te brengen als specialiteit van de streek voor de familie. Bij deze is dat ook rechtgezet! We kunnen beiden niet weerstaan aan de schoonheid van de typische beeldhouwwerkjes |
| maar hoe we die in één
stuk thuis zullen krijgen is een raadsel maar een zorg voor later. Het nieuws verhaalt over de overvloedige regenval langsheen de gardenroute met hevige overstromingen als gevolg. Wanneer we 's nachts wakker worden door een hevig onweer met plenzende stortregens is de parking herschapen in een wildwater rivier. Dag 3: 24 november: aankomst Zambia. Cathy's wekker laat het afweten maar mijn alerte geest en uitgeslapen hoofd brengt ons toch nog op tijd aan de ontbijttafel en in de shuttle naar de |
|
| luchthaven. Een uurtje vliegen in een Dash met 50 plaatsen en bediend door een bejaarde maar erg vriendelijke steward en we landen in Livingston Zambia met zicht op de Zambezi rivier. De thermostaat is plots op zijn maximum gedraaid en de vochtige, hete lucht snijdt ons de adem af en flapt ons als een natte deken in het gezicht. In enkele minuutjes zijn we doorweekt van het |
|
|
plakkende zweet.
De sfeer is uitgelaten en we
merken algauw waarom ze dit hier de 'Boose cruise' noemen. Alles is in de prijs
begrepen en dus ook de alcohol aan boord. |
|
De avond eindigt dus in de
plaatselijke bar met bier, wijn, amarula, wilde en sterke verhalen, een
Australische drugsdealer en goedkope filosofie op zijn dronkenmans. De nacht wordt dus onrustig en veel
te kort!
Dag 4: 25 november:
Victoria falls |
| vandaag! Een mens moet zijn grenzen af en toe eens
verleggen, ook na een nachtje doorzakken!
Na een stevig ontbijt
- voor mij toch - vertrekken we naar de Victoria Falls.
En
zoals meerdere mensen mij reeds gezegd hebben: niet te vergelijken met de
watervallen van Iguazu. Niettemin blijft het een indrukwekkend zicht, een afwisseling van overvloedig groen, zwarte rotsen, overhangende bomen, gevaarlijk wandelwegen, een verscheidenheid aan vogels en vlinders, |
|
.jpg)
| neerstortende watermassa's, lichtgroene mossen, kleurrijke
regenbogen en indrukwekkende zichten. Voor het bungyjumpen moeten we te voet naar de brug die Zambia en Zimbabwe verbindt. We hopen die lange wandeling te |
|
combineren met
een bezoek aan de Zimbabwaanse kant van de watervallen. Het kost nogal
wat moeite om uit te zoeken hoe we nu
precies moeten wandelen en waar precies de grens is. Het is vooral een
raadsel hoe we nu in Gods naam bij dat water moeten raken?! Het is bij de lokale bevolking een doorn in het oog dat beide landen dit natuurlijk wonder niet samen uitbaten en een soort coöperatieve opzetten. Wij moeten een half uur langs de meest gevaarlijke en drukke weg: honderden mastodonten van vrachtwagens staan er geparkeerd, geladen met bouwmaterialen, schoppen, etenswaren, machines, etc. Honderden mensen zijn |
||||
|
|
||||
|
||||
 Drukke weg tussen Zambia en Zimbabwe |
||||
.jpg)
| Als we uiteindelijk bij de Zimbabwaanse grens aankomen worden we vriendelijk verzocht 35 dollar te betalen voor een visa en nog eens 20 dollar inkom voor de watervallen. Toch efkes slikken! Voor een blitsbezoek van een uurtje vind ik dat toch wel wat . |
|
|
teveel. We keren dus onverrichterzake terug langs dezelfde weg. We
laten ons registreren en wegen, klaar voor de bungy! 111 meter lager hangt Cathy
nog na te shaken van de adrenaline. Dat kan tellen voor een eerste sprong! |
|
|
|
Het is niet het kamermeisje dat op de deur klopt zoals we gedachten, maar een kloeke dame die ons meedeelt dat we om 8u30 worden opgepikt!! Wablief? Vliegensvlug pakken we onze spullen, werken enkele boterhammetjes naar binnen en rekenen de kamer af. Tuli - dat is onze gids en chauffeur - brengt ons eerst naar de Zimbabwaanse kant van de watervallen. Onderweg worden we tegengehouden door een echte matrone van een politieagente. Als blijkt dat Tuli's Public Transport Licence niet in orde is, brengen we eerst een bezoekje aan het Zambiaanse politiekantoor. Geen foto's!! Ondertussen laten we onze paspoort afstempelen en rijden we - na betaling van 35 dollar natuurlijk - de Zimbabwaanse grens over. |
|
.jpg)
| Deze kant van de watervallen zijn iets mooier, en ik ben uiteindelijk blij dat we ze toch ook hebben bezocht. Er zijn enkele mooie uitzichtpunten, een stuk tropisch regenwoud gevormd door de constante natte nevel van de watervallen, en interessante flora en fauna waaronder de Bushbuck, een antilopensoort die in deze streek veelvuldig voorkomt. Hier maken we voor het eerst kennis |
|
|
met de 'sicada':
een reuzengrote vlieg die in het paarseizoen - nu dus - een kabaal maakt als een
opstijgende vliegtuig! We krijgen te horen dat Tuli ons naar het vliegveld van Kasane zal brengen. Alweer wablief! Wat moeten wij in godsnaam op het vliegveld van Kasane? Waar we heen moeten is de Matetsi waterlodge en onze twin kamer met 'plunge pool' waar ik al een week zo benieuwd naar ben! Maar Tuli is zeker van zijn stuk, evenals ikzelf. Er zit voor hem niets anders op dan contact op te nemen met zijn hoofdzetel want ik wil perse naar Matetsi. Eventjes wachten - welkom in Afrika - en alles blijkt toch in orde te komen. Er werd overigens gezegd dat wij afgezegd zouden hebben, wat is me dat nu! |
| De Matetsi waterlodge is nogal afgelegen en ligt langsheen de Zambezi. We worden verwelkomd met een lekker drankje en een frisse handdoek. We krijgen een eigen butler toegewezen en we worden 'verzorgd' - zo noemen ze dat hier zo mooi - door een heel stel lieve, bekwame mensen. In de kamer valt onze mond open van verbazing! De ingang geeft uit op een halfopen patio |
|
met rechts een immense slaapkamer en links een al even grote badkamer met ligbad, binnen- en buitendouche. Het geheel is omringd door een terras annex twee meter diep bubbelbad. Op alle details is gelet: van de zeepjes, badzout, shampootjes etc. tot de minibar met ijsblokjes, een spuitbus gecompenseerde lucht met hoorn voor in geval van nood en het fluitje dat aan de kamersleutel hangt.
We
worden door een lijfwacht begeleid als we in het donker naar de kamer moeten. Er
loopt hier nogal wat wild rond en bavianen en andere beesten kunnen in het
donker lelijk uit de hoek komen. Kortom we voelen ons hier als koninginnen. |
|
.jpg)
| te proberen nietwaar!. Om 16u30 - dat is na de 'afternoon tea', Britser kan het niet - vertrekken we voor een sunset cruise. De instructies aan boord gaan van het gebruik van de zwemvesten tot een uiteenzetting over het aanwezige chemische toilet met |
|
|
demonstratie! Het wild
laat zich echter niet zien, maar de sunset is deze keer
verbluffend mooi! Er wordt gedronken en gepraat, maar het is vooral genieten van de schitterende kleuren die de ondergaande zon hier tentoonspreidt. De weerspiegeling in het gladde water van de Zambezi is adembenemend. Het hele scala aan zonsondergangkleuren passeert de revue en het is met slechts twee ogen onmogelijk allemaal te vatten. Dit is meer dan je van een zonsondergang kan verwachten!
Na
3 uren varen maken we op de terugweg naar de Lodge een kleine 'nightdrive', maar
ook deze keer hebben we geen geluk. We zien enkel impala's, maar die zijn
moeilijker te vermijden dan ze te vinden zijn.
Al gauw wordt het zoals in Kenia: 'impala? |
.jpg)
| Bij onze terugkeer worden we uitgenodigd voor het diner. In echte Afrika-stijl nemen we eerst het aperitief in de overdekte lounge om daarna aan te schuiven aan ons tafeltje-voor-twee langs het water. We lijken wel een koppeltje dat op huwelijksreis is! Onze persoonlijke butler bedient ons en we worden gepamperd door John die je op elk moment van de dag opvangt met zijn |
|
goede zorgen. Onze lieve vriendjes de insecten - die ons trouw zullen volgen de ganse reis lang - kunnen natuurlijk niet ontbreken en een twinkelend vuurvliegje belandt tussen Cathy's hoofdgerecht. Een heldere, volle maan die vanuit de rivier komt
bovendrijven maakt het plaatje zo romantisch als maar mogelijk is. Er zijn toch
mensen met wie ik zo'n momenten liever zou delen.... sorry hoor Cathy, niet
persoonlijk bedoeld. |
|
 |
Kristine | |
|
|
||
|
|
||
|
373.26.07.08 |
||
