Alaska - Homer - Katmai NP - Denali NP
Tekst: Sonja Tiggelman - Foto's: Jeroen Tiggelman
Reistijd: juli 2004

Als we de kans krijgen om een binnenweg te nemen, twijfelen we dan ook geen moment. Fluitende vogels. Prachtige, uitgestrekte meren. De geur van het bos.

We nemen een kijkje bij de vele vissers die tot hun bovenbenen in het water staan, in de hoop een vette zalm aan de haak te slaan. Maar om ze goed te kunnen zien moeten we door een stukje dicht bos lopen.
Hopelijk komen we hier nu geen beer tegen.

Bij terugkomst komt er meteen een vrouw op ons af; “excuse me, excuse me, did you see a bear?”. Ik twijfel even. Moet ik vertellen dat onze zeer valse uitvoering van

Heerlijk ontbijten in de ongerepte natuur

Homer = vissershotspot
Al rijdende komt Homer steeds meer op gelijke hoogte met ons te liggen. Het blijkt een gezellige chaos van auto’s, campers en vissers.

Dit is echt een vissers-hotspot; hier komen boten vol zalm en vooral heilbot aan, wordt er gevist aan de kade, wordt vis gewogen en schoongemaakt.

En dit is dè plek van de grote jaarlijkse wedstrijd; wie vangt dit jaar de grootste en zwaarste heilbot?!
Enorme vissen bungelen aan haken. Eén voor één worden ze vakkundig gefileerd.
We raken aan de praat met de vissers en we krijgen zomaar een halve vis mee!
Ze willen absoluut niet dat we ervoor betalen.

Super verse vis.

IJZIGE SPEURTOCHT WORDT BELOOND
Na ’n uurtje vliegen zetten we met een spectaculaire draai de landing in. "Hier gaan we toch niet landen!" roept Jeroen verbaasd. Zijn reactie is niet onterecht; het vliegtuigje zet zijn wielen namelijk aan de grond... op het strand.

Bijna 1,5 uur wachten we daar en eten ondertussen een boterhammetje. Geen beer. Volgens de gids zitten er zeker 20 in deze omgeving. Geen beer te zien. De ijzige wind maakt het er niet comfortabeler op.

Jeroen ziet door de verrekijker een beer, maar ontzettend ver weg. Niemand ziet ‘m. Zelfs de gids niet. De plagerijen zijn niet van de lucht; last van hallucinaties? Jeroen lacht maar houdt verder wijselijk zijn mond. Hij heeft mooi z’n eerste beer gezien. En wij niet. Nog ’n half uur verstrijkt. Geen beer. Ineens ziet de gids een beer, ook deze is ver weg.
Of we een poging willen wagen om er heen te lopen?

Strand als landingsbaan

Eindeloos geduld....

Nu raakt zelfs onze gids gefrustreerd. Normaal hadden we in deze tijd van het jaar al zo’n 10 beren moeten zien. Zonder ernaar te hoeven zoeken.

De moed zakt me in de schoenen. Net als de modder. Dat hebben wij weer! “Ik ga hier niet weg voordat ik beren van dichtbij heb gezien, al moet ik in de keuken van het kamp slapen” zeg ik vastberaden tegen de gids.
Stevig stappen we door richting het strand. Waar zitten die beesten toch?

Ze komen dichter...

..en dichter...

...en heel dicht bij!

Tergend langzaam komen ze onze kant op. En dan beginnen ze te rennen; het water spat aan alle kanten op. Al spelend met elkaar komen ze steeds dichterbij. Spannend!
Eén beer rent op zo’n 150 meter vóór ons langs. De andere drie komen dichterbij, maar verdwijnen achter een rotsblok.

Jeroen zit vooraan en wordt nu toch een beetje nerveus. “Rustig blijven zitten en geen onverwachte bewegingen maken”. Als ze ons op 10 meter genaderd zijn, werpen ze ons even een blik toe, spelen recht voor onze neus nog wat met elkaar en klauteren dan omhoog. Wauw!

Dat was gaaf!! We moeten dit even verwerken voordat we weer verder kunnen. Zo dichtbij… Die bruine vacht, die ogen, die tanden en vooral…die enorme klauwen.

Even niet ademhalen.

Wij zijn verzekerd van een plaatsje voor deze negen uur durende rit naar Wonder Lake. Gelukkig is de bus is niet vol en kan iedereen mee. Zo’n gezellig praatje bij de bushalte schept toch een band, hè.

Mike, onze buschauffeur, heeft geen last van een ochtendhumeur op dit vroege tijdstip en vertelt op zeer droge wijze honderduit over de dieren en de omgeving. In de uren die volgen trekt de uitgestrekte wildernis en zijn bewoners aan ons voorbij.

Een beer staat op een steile berghelling en zoekt overduidelijk zijn weg naar de rivier. Hij kijkt vertwijfeld naar beneden. Je ziet hem denken;“neem ik deze kant...hmmm, toch te steil…de ander kant dan maar”. Vervolgens veroorzaakt hij een lawine van zand en stenen op weg naar beneden. Hij lijkt ongecontroleerd weg te glijden en de hele

IJzingwekkend steil
De Mount Mc. Kinley doemt als een indrukwekkende reus op; de grillige, besneeuwde hellingen steken prachtig af tegen de strakblauwe lucht. Uniek, want meestal is de hoogste berg van Noord-Amerika niet of nauwelijks zichtbaar. Hij steekt maar      

De smalle weg loopt ijzingwekkend steil omhoog en af en toe werp ik een blik op de diepe dalen beneden ons; de lange zilveren sliert moet een rivier voorstellen.

“Hmmm”, zegt Jeroen, “toch niet zo erg dat we hier niet zelf mogen rijden”. Ben ik roerend met ‘m eens. Tegenliggers veroorzaken dan ook steevast een onrustig gemompel onder de passagiers.

Als dat maar goed gaat…

Mount McKinley

Wandelen in Denali NP

Maar ondanks het gebrek aan wild en de steeds nadrukkelijkere aanwezigheid van de regen, vermaken we ons opperbest. De gure wind maakt het ‘Alaska-gevoel’ compleet.

Na een tijd lekker doorgestapt te hebben, doen we een poging terug te keren naar de opstapplaats. Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.

|We zijn diverse malen de rivier overgestoken op plaatsen waar veel keien lagen of de rivier een stuk smaller was. Maar hier is de rivier vrij diep en het water stroomt snel. En we moeten erover heen!
We vrezen dat we niet met droge voeten de overkant bereiken maar na veel springwerk lukt het ons toch.

Er staat net een bus op het punt om weg te rijden maar driftig zwaaiend weten we toch de aandacht te trekken. Da’s mazzel, want het regent inmiddels behoorlijk. Na nog geen kilometer gereden te hebben, zien we een beer lopen. Jeroen en ik kijken elkaar aan; die hadden we dus gemakkelijk tegen kunnen komen…

Chicken - Dawson City - Inuvik