Homepage |
Drake Passage en Kaap Hoorn |
|
|
||
|
||
|
Zondag 25 januari:
Onze laatste dag aan boord van de professor Multanovski. We ontbijten rond 08
uur en ik verras Marleen voor haar 47e verjaardag. |
’s Morgens is er lezing door Jozef. De winter van de Belgica gaat over de lange poolnacht die de Gerlache en zijn kompanen ondergingen. Nadien is er terug een video van de Baron. Deze film werd gemaakt in het begin van de jaren ’60 en won op het festival van Cannes een prijs. Het is een Nederlandstalige film over een gezamenlijke expeditie naar de Koning Boudewijn basis. Na het middageten, tijdens de lezing van Eddy Debusschere, start ik met het bezoek aan de machinekamer. De Kapitein is bereidt de machinekamer open te stellen voor de geïnteresseerden, maar enkel in groepjes van 8 man. Ik start met de groep die niet naar de lezing is. Als we terug op de boeg komen zien we dat we geëscorteerd worden door een twaalftal hourglass dolfijnen, die zich kennelijk goed amuseren. Ze springen volledig uit het water en na een halve draai laten ze zich op hun rug vallen. Of ze zwemmen al klapperend met hun staart op het water. We juichen hen toe om ze aan te sporen nog meer van hun kunsten te tonen.
Terwijl naderen we Kaap Hoorn. Het kleine stormpje dat we deze nacht hadden is
ondertussen geluwd. Best, want ik raakte toen nauwelijks de trap op om naar de
brug te gaan. |
|
Terwijl we de vuurtoren passeren glijden we verder met de golven mee. ’s Avonds is er in de bar een aperitief waar Andrey, Herman en Frank een speech zullen geven en ik het beeldje mag overhandigen aan de Baron. Maar eerst trek ik met mijn boek en Melissa’s blad naar de kajuit van de Kapitein voor het vervullen van zijn belofte. Hij schrijft twee mooie teksten die ik zeer waardeer en drukt er nog eens op dat ik zeer geschikt ben voor dit werk. |
De herdenkingstaart. 100 jaar Gerlache |
Nadien ga ik douchen en kleed ik me op om er toch wat feestelijk uit te zien op
de overhandiging van het beeldje aan de Baron. Als ik één van de laatste in de
bar aankom, krijg ik applaus en gefluit en word ik rood tot achter mijn oren. Nonkel Herman spreekt lovende woorden over iedereen aan boord en de mensen moeten lachen als hij verklaart dat hij nog nooit zo’n goede groep heeft gehad. ‘Dat zeg je vast iedere reis’ scanderen ze. Maar ik weet dat hij het meent. Frank drukt de baron op het hart dat door zijn aanwezigheid deze reis een extra dimensie heeft gekregen. En dat wij hem daarvoor willen bedanken met een geschenk. Ik overhandig hem het beeldje, waarmee hij erg tevreden is. Hij noemt ons zijn vrienden en voortaan mogen we hem Gaston noemen. Ook de barones is welbespraakt en heeft het over de angsten die zij als vrouw en moeder heeft doorstaan, toen eerst haar man en daarna haar kinderen naar Antarctica trokken. Ze bedankt me voor mijn vriendelijkheid en medeleven. |
Dit is het zoveelste emotionele moment van deze reis. Na het afscheidsdiner
zoeken we de bar op, waar ons beklagen over het feit dat de reis voorbij is.
Kapitein Andrey komt erbij en vertelt enkele moppen (dat is zijn hobby) en er
wordt plezier gemaakt en natuurlijk weer gezongen. Het laatste restje alcohol
aan boord moet eraan geloven. Alle wijn en champagne zijn al opgedronken en nu rest en ons nog enkele pintjes. |
Ik trek rond 02u15 naar de brug waar ook Matthew is. Hij roept me buiten om de
prachtige sterrenhemel te bekijken. Ik weet niet of het waar is, maar hij zegt
dat we de melkweg kunnen zien. Die heeft de vorm van twee diepe borden die tegen
elkaar geplakt zijn. Later zien we hoe een loodsboot naast ons komt gevaren. De Pilot die ons door het Beaglekanaal moet loodsen springt op onze boot.
Matthew gaat slapen en ik ga terug binnen op de brug. Ik wil niet naar bed, ik
wil dit vasthouden. |
|
Bemanning en enkele VIP's |
Ik voel me schuldig,
want ik wil niemand lastig vallen. Maar ik heb enorm veel aan dit gesprek met Andrey en het zal later het begin blijken te zijn van een vriendschap die tot op
vandaag duurt. Uiteindelijk kruip ik om 04u30 in bed voor een uurtje slaap. Want ik heb mijn valies nog niet gemaakt en ik moet om 06u15 wake up call doen. Maandag 26 januari Het afscheid van de boot en de bemanning valt me enorm zwaar. Julio komt me 5 keer omhelzen, waar hij anders zo’n nuchtere man was. Ook het afscheid van de kapitein en de rest van de bemanning is hartelijk.
Een laatste blik op het schip en de haven en uiteindelijk is ons vertrek een
feit. We checken in op de vlucht naar BA. |
Kristine |
|
280.12.10.07 |