Antarctica - Petermann- en Cuverville Eiland

Homepage	Petermann- en Cuverville Eiland Tekst en foto's: Kristine Hannon Reistijd: januari 1998



	Vlammende hemel Cuverville eiland

Donderdag 22 januari:

Vandaag staan we nog vroeger op, om 05u15. We zullen immers om 06 uur door het Lemaire kanaal varen.
Deze nauwe doorgang tussen Danco Coast en Booth Eiland word geflankeerd door hoge bergtoppen die door de mist aan het oog onttrokken zijn. Toch is het zicht behoorlijk goed want de mist begint pas op een 100 meter hoogte.

Dit vreemde fenomeen geeft een mysterieuze, dreigende sfeer aan deze plek.
De mistdeken absorbeert alle geluid en het is stil.
Op het dek is er erg veel wind en de stuifsneeuw prikt in je ogen. Het is bijna onmogelijk om met het gezicht in de wind te staan en de tranen rollen over mijn wangen. Als we in de luwte van Kaap Renard komen wordt het plotseling bijna windstil. In de bewolking zien we hier en daar blauwe gaten en deze gloed wordt schitterend weerkaatst in het spiegelgladde zee.
Ook de omliggende bergwanden zijn in spiegelbeeld zichtbaar in het water. Het is een geheimzinnig gezicht, bergtoppen in de mist, doodse stilte, alleen ons nietige 74 meter lange bootje in deze engte.
Het landschap is terug in niets te vergelijken met dat van gisteren. Mensen denken dat het hier eentonig is, maar iedere minuut is anders.
De ligging, de vormen, de kleuren en ook de indrukken

spiegeling in het Lemaire kanaal

veranderen iedere keer dat je je omdraait.
Ik hoop dat ik goed genoeg besef wat ik hier mag meemaken. Want een privilege is het zeker en een eer ook. Na het Lemaire kanaal doorkliefd te hebben komen we bij Petermann Eiland. Met zijn 65°10’Z, de meest zuidelijke landing die wij zullen maken.

Verlaten hut op Petermann's eiland

Er liggen hier warempel twee zeiljachten!!
Een Nederlander en een fransman. Wat een avontuur om al zeilend de Drake passage over te steken en in deze ijzige wereld te navigeren.
Je moet het maar durven!

Wij ankeren in Port Circoncision.
Peterman Eiland is een doodstille plaats mede door de mist die alle geluid opslorpt.
Er logeren hier duizenden ezelspinguïns en ik zoek een rotszitje om deze op land onhandige, maar in het water zeer wendbare diertjes gade te slaan.
Meermaals zit ik schuddebuikend van het lachen en vertederd te kijken. Pinguïns vervelen nooit, je kunt er uren naar kijken.

Op het eiland staat een vervallen Argentijnse hut daterend van 1955. Een kruis herinnerd aan twee britten van de Faraday basis die hier hun leven lieten.

De anders maagdelijk witte sneeuw kleur hier roze door de algengroei. Terug op het schip krijgen we de lunch geserveerd.
Ik moet van Nonkeltje (zo wordt hij nu algemeen genoemd) iets afgeven aan de kapitein. Die nodigt mij prompt uit in zijn kajuit en tijdens het drinken van een glaasje witte wijn vertelt hij honderduit over zijn vroegere reizen en diegene die hij nog wil ondernemen.

Hij wil graag met Herman nog enkele expedities verwezenlijken en hij verzekerd mij dat ik zeer geschikt ben om reisleider of expeditieleider te zijn. Hij had natuurlijk al gemerkt dat ik mij in deze job erg goed voel. De mensen helpen en wegwijs maken tijdens hun vakantie geeft veel voldoening. Aan het einde van het gesprek vraagt hij me de laatste dag van de cruise bij hem te komen. Hij wil graag iets in mijn dagboek schrijven en voor mijn dochter Melissa heeft hij ook een boodschap.

In de namiddag vatten Sabine, Chantal en Frank het plan op om samen te leggen en de Baron een bronzen beeldje van zijn vader (gemaakt door Gerard Moonen) te schenken. Frank gaat rond om het geld in te zamelen, iedereen doet mee. Dit beeldje zal zondagavond door mezelf aan de Baron overhandigd worden tijdens onze afscheidsparty in de bar.

We zijn op weg naar Paradise Bay en langs onze route varen we voorbij de Vlaanderen Baai, de Wauwerman eilanden en terug Antwerpen eiland.
We voelen ons hier thuis met al die namen van bij ons, ware het niet dat het landschap toch wel erg verschillend is.

Argentinië's Almirante Brown Station. Danco coast

Tenslotte komen we langs het Argentina Kanaal, dat Bryde Eiland scheidt van de Danco Coast, in de Paradise Harbour.
We gooien het anker uit op 200 meter van de Argentijnse basis Almirante Brown.
Hier wordt de groep in twee gesplitst: de ene helft gaat eerst op zodiakcruise langs de wanden van de ontelbare gletsjers hier terwijl de andere de Argentijnse basis Almirante Brown bezoeken.

Door mijn stempelopdracht voor Kapitein Andrey moet ik eerst naar Almirante waar ik als lid van de crew (!) zeer goed ontvangen word. Ze zien hier blijkbaar niet elke dag een blondine en de – allemaal mannelijke – bewoners staan te kijken en te zwaaien door het raam van hun onderkomen.
Ik mag binnen en wordt uitgenodigd voor een kop koffie. Ze zijn me echter ietsje té enthousiast en ik weiger beleefd.

Ik beperk mij tot mijn stempelopdrachten en een foto met de base commander José Francisco Gallo.
Deze landing was de enige op het Antarctische continent zelf, alle andere landingen gebeurden op eilanden.

Dan is het onze beurt voor de gletsjercruise. We zijn slechts met drie, wat het zicht natuurlijk ten goede komt. We tuffen rustig langs de tientallen meters hoge ijsmuur die van binnenuit verlicht is door honderden blauwe lichtjes in alle nuances.
We varen door een schilderij en het is stil in de zodiak. Iedereen luistert naar het langzaam voortkruipen van de gletsjer, het sprankelen van de smeltende ijsbrokken. De gletsjer is nooit stil, hij kraakt en schuurt en geeft af en toe een knal waarna een stuk in zee belandt?

We worden even gedropt op een ijsschots (wat eigenlijk niet mag wegens te gevaarlijk), waar enkele zeeluipaarden uitrusten.
En terwijl de passagiers van de andere zodiak ons afgunstig bekijken, zijn we getuige van een wonderlijk schouwspel.
Op de plek waar we 2 minuten geleden langs voeren, horen we het donderende gekraak van een stuk ijs dat

Ons schip de "Professor Multanovsky" leunend tegen een ijsberg

we vervolgens in zee zien vallen. Eventjes realiseren we wat er had kunnen gebeuren…
De tocht gaat langzaam verder en we komen even later in een lichte trance terug aan boord van ons moederschip.

Gentoo pinguïn met kuiken

De Multanovski zet zijn tocht verder en tijdens het varen langs de Chileense basis Vileda komen we terug bultruggen tegen.
Ik denk dat we er nu toch al een 15-tal hebben gezien, alsook drie orka’s.

Stefan komt me vragen wat ik vind van een barbecue buiten
op de boeg van het schip? Natuurlijk vind ik dat dik in orde! Stel je voor: barbecueën op Antarctica. Ik denk niet dat velen ons dit voordeden.

Opeens worden Sabine en ik door enkele leden van de Russische bemanning naar het achterdek gelokt.
Ze maken ons met handen en voeten duidelijk dat de kapitein gaat waterskiën??!!! Wablief?!
Ik gebruik de zoomfunctie van mijn videocamera als verrekijker en ben de enige getuige van een irreëel gebeuren. Ik weet niet wat ik zie!! Tussen de ijsbergen zie ik in de verte een zodiak met daarachter een waterskiër.
Hij lijkt het zeer moeilijk te hebben om te blijven staan en na twee pogingen geeft hij op.

ijskathedralen

Barbecue bij Cuverville eiland

Terug op de boot legt hij bibberend uit dat hij Mike McDowel (baas van Quark expeditions) had voorgesteld om in de brochure een foto te plaatsen van een waterskiër tussen de ijsbergen.
McDowel vond het een schitterend idee en beloofde voor het nodige materiaal te zorgen. Maar dat was er nooit gekomen.

Dus had iemand van de Russische bemanning zelf waterskies gemaakt.
Die bleken nu echter te zwaar te zijn en bij het uiteengaan van zijn benen had de kapitein niet genoeg kracht gehad zijn been terug bij te zetten.
Met de gekende gevolgen.

Dat had ik ook wel eens willen doen, skiën tussen ijsbergen!
We maken grapjes over onze bestemming. Als mensen ons vragen waar we geweest zijn , zullen we antwoorden: waar je kunt zwemmen, barbecueën en waterskiën.
Niemand die ooit Antarctica raadt!!

Na de barbecue gaan we aan land op Cuverville Eiland.
Ondertussen is het al laat op de avond en de hemel wordt verlicht door de zachte laatavond zon.

Op het eiland nestelt zich een grote kolonie ezelspinguïns.
Wij houden ons aan de 5 meter afstandsregel, maar zij storen er zich niet aan en komen die vreemde snuiters met hun blauwe jassen eens van dichtbij bekijken.

Dit is jammer genoeg de laatste kolonie pinguïns die we zullen tegenkomen.

Ik zoek terug een geschikte zitplaats, vrij van pinguïnstront, om de waggelende nonnetjes te bespioneren.
Onder water zijn het net torpedojagers. Ze duiken het water in om even verder terug op een ijsschotsje te belanden.
Ook de naburige gletsjer knalt en kraakt maar het uitzicht op de val wordt belemmerd door een heuveltje. Jammer.

Tijdens onze terugkeer naar de Multanovski maakt Julio met de zodiak een ommetje tussen de ijsbergen. Daar stuiten we op een groepje krabbeneters.
Eerst duiken ze verschrikt onder, we leggen vlug de boot stil. Hun nieuwsgierigheid haalt het van hun angst en ze zwemmen rondom en onder de boot en komen telkens eens kijken naar die rare snuiters.
Wie kijkt naar wie?

Laat op de avond op Cuverville eiland.

De dag zit er bijna op als we om 23u30 terug aan boord gaan.
In de bar wordt er ’s nachts terug gelachen en gedronken. Matthew en ik zingen enkele verzoeknummers.

Verder naar Buls Bay en Auguste eiland

Kristine

278.12.10.07


	Europa	Azië	Afrika	Amerika	Oceanië	Links	Info