Adrien de Gerlache's Standbeeld

Het was voor hem een logische stap om hiervoor aan te kloppen bij Herman Hannon, poolreiziger sedert jaren en stichter van Asteria Expeditions, met de vraag om hulp bij het realiseren van dit schijnbaar onmogelijke project.
Nonkeltje Herman schoot direct in actie en schreef zijn goede vriend en de Gerlache biograaf Jozef Verlinden aan.

Het idee was geboren maar de weg was lang. De taalbarrière, de afstand, de politiek en ontelbare andere kleine en grote problemen moesten uit de weg

December 2007 wordt een zorgwekkende ommekeer in het schijnbaar optimistische verhaal. Gemeenteraadsverkiezingen in Ushuaia dreigen roet in het eten te gooien als blijkt dat alle verantwoordelijken plots vervangen worden door leden van de tegenpartij.
Op die manier staan ze per 1 januari 2008 terug op nul.

Aan de voet van Gerlache's standbeeld schrijf ik mijn dagboek

De onthulling

Niets dan blije gezichten bij alle meetings en besprekingen die ik mag bijwonen. We worden met stijl ontvangen door de burgemeester en zijn gevolg, dineren samen met de museumdirecteur en de ondertussen gearriveerde kleinzoon van Adrien – Baron Bernard de Gerlache – wordt overal als een koning onthaald. Het kan dan ook niet anders dan dat de onthulling een prachtig, emotioneel eerbetoon wordt aan één van onze belangrijkste Belgen.

We schrijven 25 januari 2008, vanuit de verte zie ik onze landgenoot statig en fier prijken in de warme ochtendzon. Ik nestel me aan zijn voeten en schrijf mijn dagboek. Voortdurend komen groepjes mensen aangewandeld en lezen luidopéén van de teksten op de marmeren zijkant. Ik geniet in stilte van hun onderlinge commentaar en ben zo fier Belg te zijn in Ushuaia…

Gelegen langs de 90 kilometer brede Rio de la Plata is dit een ideale plek om Argentijnen te observeren die genieten van hun zondagsrust.
Het is dan ook op het nippertje dat ik inscheep aan boord van de Boeing 737, volgeladen met Belgen die minder spraakzaam zijn dan Agostino, een 21jarige student filosofie, die gedurende de internationale vlucht naast me

Als na lang wachten mijn bagage er eindelijk aankomt staat nonkeltje Herman reeds paraat in de inkomhal. Inchecken in het hotel, na 32 uur onderweg mijn eerste douche en daarna naar ‘Chez Manu’ voor een lekkere maaltijd met grandioos zicht op het Beagle kanaal. 

Tijd is hier een relatief begrip als je plots merkt dat het  om 23u30 nog steeds niet donker is. Dat is zo’n zes uur later dan in ons Belgenlandje!

Vandaag op de agenda: het tapkastprobleem oplossen, zorgen voor 100 stadsplannetjes voor alle aankomende cruisepassagiers, zegels kleven op de filatelie-enveloppen, etc. Nonkeltje weet niet waar eerst begonnen.

In de namiddag vertrekken we naar de luchthaven om er baron Bernard de Gerlache (kleinzoon van) en zijn vrouw Myriam op te halen.
De chef protocol (Guillermo) en de directeur van het toeristenbureau

Ikzelf met Alejandra Rossel

Eerste bezoek aan museum van de baron

Carlos Pedro Vairo met baron de Gerlache

Dag 4, dinsdag 22 januari: receptie stadhuis en excursie naar Lago Escondido en Fagnano.
Om 11 uur worden we verwacht in het minuscule stadhuis van Ushuaia waar ‘Señor Intendente’ of ‘De burgemeester’ ons officieel zal ontvangen. We worden binnengeleid in de ‘grote’ ontvangstzaal met de typische ovalen tafel, het schild van de

Lago Escondido

Ik posteer me bij de deur om de eerste handdruk tussen de burgemeester en de baron niet te missen, als plots de deur openzwaait en er een knappe 40-er me een zoen op de wang drukt.
Eventjes denk ik dat het diegene is die de burgemeester aankondigt maar al snel merk ik dat deze charmante man Señor Intendente himself is!

Alle plichtplegingen worden vervuld en er wordt op het beeld getoast met…. een glaasje plat water!! Geen alcohol

Lago Fagnano

Omgeving Lago Escondido

 we langs de steile, oude weg terug naar de hoofdbaan. Ondertussen gaat Herman de cameraploeg - bestaande uit journalist Johan Van Praet, fotograaf Yan Verscheuren en Mark de cameraman – ophalen aan de luchthaven. ’s Avonds diner we samen in ‘Tante Elvira’ op kosten van de Baron.
 

Dag 5, woensdag 23 januari: preview beeld, interviews en Harberton.
Een drukke dag! We starten om 8 uur in het museum voor een interview met Carlos Vairo. Na afloop verhuizen we naar het beeld, dat tijdelijk wordt onthuld, voor interviews met Herman en Jos Carmans. Nadien worden we terug in het museum verwacht voor een interview van de lokale TV met Bernard de Gerlache. De interviewer – een plaatselijke BV (of beter BU..) met een eigen zaterdagshow – hoort terloops dat ik een mondje Spaans spreek. ‘Jij kunt vandaag vertalen’ zegt hij en plaatst me op een stoel met de microfoon onder mijn neus en de camera op mijn gezicht! De Baron neemt plaats naast me en ik vertaal naar best vermogen alle vragen en antwoorden.

In de namiddag word ik uitgenodigd door Yan, Mark en Johan om mee te rijden

Estancia Harberton

Omgeving Harberton

kolen, kon de Belgica zijn pas begonnen tocht naar het Zuiden verder zetten en het is een schitterende locatie voor een interview.. Bernard de Gerlache stond erop deze plek te bezoeken.

Het is een lange maar mooie rit door de mij zo bekende Patagonische landschappen. Ter plaatse duurt het me wat te lang en ik stel Yan voor om te voet de terugweg aan te vangen.  Ze kunnen mij dan simpelweg oppikken.

Grappig

Dag 6, donderdag 24 januari: Onthulling standbeeld en vertrek Polar Star.
Het blijft maar zomeren in de meest zuidelijke stad ter wereld! Sedert mijn aankomst vijf dagen geleden heeft het nauwelijks geregend en is de zon verraderlijk gevaarlijk. De dagen zijn hier heel anders dan bij ons want ze beginnen met een

Onthulling van het standbeeld

Vandaag is het D-day!! Als ik om 10u15 bij het standbeeld aankom is alles al in gereedheid gebracht. Het doek is netjes gedrapeerd met Argentijnse lintjes eraan gestrikt, de nerveuze notabelen en piekfijn uitgedoste militairen zijn van de partij en er is een aanzienlijke groep volk.

Alle sprekers zijn in goeden doen en loven de Gerlache voor zijn moed en doorzettingsvermogen alsook  zijn belang voor de stad Ushuaia wordt extra in de verf gezet. Herman vertelt over de lange weg van meetings en afspraken die tot deze onthulling leidden en Jozef Verlinden heeft het over het ontstaan van het

In de namiddag spreek ik om 16 uur af met Veerle. Ze is erg blij dat ze mee kan en op die manier het schip kan bezoeken. Al vanaf mijn eerste passen op de kade voel ik de vlinders in mijn buik. Hier liggen de schepen naar het zuiden

Reuzegrote schepen in de haven

In de haven van Ushuaia.

typische geur aan boord, de doolhof van gangen en kajuiten…het lijkt nog maar pas geleden en niet een reis uit het verre verleden. Iedereen is verbaasd dat ik niet meereis, en allen maken grapjes over hoe ik me als verstekeling aan boord zou kunnen verstoppen.

Maar helaas, als iedereen naar de observatieruimte trekt voor een eerste briefing, moet ik met een lang gat en veel hartzeer het schip onherroepelijk verlaten.

Patricia, Jos en Anne Marie komen het schip ook uitzwaaien. Als om 18u30 de loopbrug wordt gehesen en de dikke trossen worden losgegooid, maakt het schip zich los van de kade.

Ik slof dus maar naar mijn hotelletje en maak me klaar voor mijn afspraak met Luc Degroote. Luc is Belgisch Militair attaché voor Argentinië, Chili en Brazilië en woont met zijn vrouw in een villa met zwembad in de residentiële wijk van Buenos Aires.

Hij is speciaal naar Ushuaia gekomen om de onthulling van het standbeeld mee te maken en verscheen deze morgen dan ook in feestuniform aan de ceremonie.

Vanavond nodigt hij me uit om te dineren bij ‘Chez Manu’, als twee Belgen alleen kun je net zo goed de avond samen doorbrengen. Merci om te trakteren hé Luc! Als je eens naar België afzakt, is het op mijn kosten.

In de haven..

De kusten van vuurland

Ik kan het niet laten om eens te gaan kijken hoe het met onze ‘Adrien’ is, zo kort na zijn onthulling. Ik vlei me dan ook neer aan zijn voeten om mijn dagboek wat bij te werken. Kwestie van inspiratie op te doen op deze unieke plek. En ik ben blijkbaar niet de enige die eens polshoogte komt nemen: zowel Luc Degroote als Jos en Anne-Marie hebben blijkbaar hetzelfde idee.

Voortdurend komen groepjes mensen aangewandeld en lezen luidop één van

Om drie uur scheep ik in op de boot van Rumbosur voor een tocht op het Beaglekanaal, richting Pinguin Island. Het is een warme, zomerse dag en met 25 graden een Ushuaiaans record!

Robben in het Beagle kanaal

Martial gletsjer

Dag 8, zaterdag 26 januari: de Martial gletsjer.
Wat een schande, nog geen enkele keer heb ik de moed gehad om ’s morgens vroeg op te staan voor de zonsopgang. Ook vandaag lukt het me niet als ik mijn wekkertje om 5 uur hoor aflopen. Dat is de schuld van de superlange dagen waardoor je pas een stuk na middernacht in je bed kruipt. ’s Morgens is hier ook niets te beleven: winkels gaan maar om 10 uur open en ook een

beslissingsrecht en als EL kan ze mij eigenlijk als concurrentie zien. Ik overhandig haar mijn CV maar heb weinig vertrouwen dat die bij de juiste persoon terecht komt. Ik krijg wel het visitekaartje van haar baas en kan zo direct contact opnemen.

Na de middag passeer ik eerst bij Patricia. Samen stellen we een lijst op van mogelijke contacten die mij aan een job op één van de schepen naar Antarctica kunnen helpen.Mijn CV zal ze aan Julio Preller en Stefaan Kindberg overhandigen, beide waren aan boord van de Multanovskiy toen ik 10 jaar geleden naar het witte continent voer.

Met mijn Corsatje rijd ik daarna de berg op naar de Martial

Martial gletsjer

Dag 9, zondag 27 januari: Parque Nacional Tierra del fuego.
Het is negen uur als ik de stad uitrijd via de Ruta nr. 3 richting het nationaal park Tierra del Fuego. Na enkele kilometers verandert de geasfalteerde weg in een stoffige dust- en gravelroad waar je dikwijls geen hand voor je ogen ziet als je te dicht

Tierra del Fuego

Mijn eerste stop is Bahia Lapataia, een mooie, winderige baai, letterlijk op het einde van de wereld. Hier stopt namelijk de Ruta nr. 3 die meer dan 3000 kilometer noordwaarts, in Buenos Aires, begint. Als ik vertrek voor een wandeling door het donkere bos, trekken de eerste wolken samen boven het bladerdak.Als daar maar geen regen van komt!
De dichte llengabossen zijn hier begroeid met allerhande mossen en er hangen kleurrijke plantenbollen in de takken van de bomen.

IJverig en sterk als ze zijn, bouwen ze hier echte meesterwerken.
Aan Bahia Ensenada loop ik een stuk langs de wondermooie kust. Dit stijgende en dalende wandelpad kronkelt zich hier door het woud dicht bij de lagune. Verrassende vergezichten en verwrongen boomstammen, witblauwe rotspartijen en kleine, witte strandjes wisselen elkaar af.

De rest van de dag rij ik af en aan en bewonder de schitterende vergezichten, de vele watervogels, wilde paarden en ontelbare konijntjes. De zon speelt verstoppertje en doet de temperatuur drastisch toe- of afnemen.  Het draait dan ook tegen vijf uur eer ik dit inspirerende natuurgebied achter me laat en met mijn Corsatje terug richting Ushuaia tuf.

Na een vlugge picknick van empanada en Fanta – ze kennen me daar

Tierra del Fuego

Ushuaia vanuit de lucht

Mijn zes uur besteed ik dus helemaal aan aanschuiven, aanschuiven…. en nog eens aanschuiven! Een file aan de check-in, aan de balie voor het innen van de taks, aan het toilet, de douane, de controle van de handbagage en zelf de cafetaria. Het is wel duidelijk dat dit vliegveld uit zijn voegen barst en er dringend aan uitbreiding gedacht moet worden!

Een lange nachtvlucht met een Oostendenaar als buurman brengt me uiteindelijk terug in het regenachtige België .

Meer reizen van Kristine Hannon