|
Bolivia |
|
|
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
De hoogste stad ter wereld bereikt Potosi is een mooie koloniale stad, en de hoogste stad ter wereld op 4070 meter hoogte!! We slapen in een sfeervol oud klooster met YES een warme douche: dit blijkt nl. nog niet zo vanzelfsprekend in Bolivia. De douches zijn sowieso elektrisch, oppassen dus.. Potosi is een mijnwerkersstad; er ligt een enorme berg (Cerro Rico) achter de stad die al behoorlijk afgegraven is vooral op |
| mineralen. In het verleden werd er veel zilver gevonden en
zijn er een paar mensen erg rijk van geworden. Nog steeds is er hoop op
zo'n vondst... We bezoeken Casa Moneda; het grootste museum van
Bolivia.
Het
is een prachtig koloniaal gebouw wat een heel blok huizen beslaat.
Vroeger werd het gebruikt als muntenmakerij. De munten werden dus
vervaardigd uit het goud, zilver en koper afkomstig uit de Cerro Rico.
|
|
| De volgende dag bezoeken we de mijnen. Nadat we in overal en laarzen zijn gestoken kopen we wat cadeautjes voor de mijnwerkers: coca, frisdrank, pure alcohol van 95 procent, chocola en zelfs dynamiet kunnen we zo in onze tas meenemen! Nadat we een dynamietbom zagen exploderen volgen we de gids de mijnschachten van de Cerro Rico in. |
|
|
De
gangen zijn claustrofobisch klein. De gids rent erdoor en we moeten
moeite doen hem bij te houden terwijl we ook nog aan de kant moeten voor
tegenliggers (mannen met zware kruiwagens vol "steen").
We moeten behoorlijke kapriolen uithalen om over de luchtschachten heen te komen. In Europa zouden er allerlei veiligheidshekjes en handgrepen geplaatst zijn maar daar doen ze hier niet aan. We voelen ons ook niet echt veilig meer vooral nadat we gehoord hadden dat ze totaal geen meetapparatuur gebruiken en er zo,n 1500 verschillende mensen tunnels in de berg aan het graven zijn met soms maar een meter boven of onder elkaar!
Nadat we een paar mijnwerkers hebben zien werken weten we allemaal hoe
gelukkig je moet zijn met een baan boven de grond. |
| een manier van iets terug doen omdat we ze wel storen in hun werkzaamheden. Het is voor ons moeilijk te begrijpen dat men dit werk wil doen. De kruiers doen het zwaarste werk en verdienen het minst. Je kan je opwerken tot hoofd van een groep. Dit hoofd bepaalt waar er gegraven word. De enorme hoop stof t.g.v. het afgraven doet hun longcapaciteit in 10 jaar met 80 procent |
|
verminderen daarbij komen nog eens alle giftige dampen van dynamiet en
andere explosieven etc. De verwachting is dat je binnen 10 jaar sterft als je er dagelijks werkt. Het betaalt echter goed en het hoofddoel is hun gezin onderhouden en voor hun kinderen wel educatie kunnen betalen zodat zij niet in de mijnen eindigen.
Blij zijn we als we er weer uit gaan. Buiten werken ook vrouwen en
kinderen die het gesteente selecteren. De meesten zijn hun man of vader
verloren in deze mijn. Het maakt me erg verdrietig en de verdere dag
blijft het in mijn hoofd. Er zijn in deze berg al 8 miljoen mensen om
het leven gekomen in de ca 456 jaar dat men hier mijnt. |
|
| die ons drinken en eten willen verkopen. De bus wordt omringd en schreeuwend proberen ze hun koopwaar aan de man te brengen. In Sucre eten we voor het eerst chinees voor de verandering. Het smaakt heerlijk maar valt vooral bij Barry niet zo goed |
|
|
Resultaat: de toilet word goed gebruikt! De volgende dag vinden we
een eetcafé met Nederlandse eigenaar en raad eens wat er op de menulijst
staat; broodje kroket en bitterballen met mosterd!!!!!!!! Beetje fout maar we laten het ons heerlijk smaken. Overigens er komen ook genoeg Bolivianen een hapje eten. Nadat we uitgevonden hadden hoe laat de competitievoetbal |
|
| wedstrijd (Universitario uit Sucre tegen Real Mamore) begon zijn we met een taxi naar het stadion gereden. Kaartjes koop je zo uit de losse hand en kosten omgerekend 1,5 euro. We belanden samen met een Ier tussen aanhangers van Sucre die het maar |
|
|
wat interessant vinden om naast ons te zitten. Het wordt een geweldige
middag met nogal wat luidruchtige figuren op de tribune
en de meesten hebben ook nog een radio bij zich om de andere
wedstrijden te volgen. De woorden puta, caracho en mierda galmen
de hele middag in het rond! Helaas gaan er alleen maar nachtbussen naar
de grote stad La Paz.
We komen aan in alle vroegte en nemen een taxi
naar de wijk met de hostels. Het blijkt dat de meeste hostels vol zitten
en er alleen nog plaats is in de duurdere hotels. 11 uur is check out
time dus nemen we eerst maar eens een uitgebreid ontbijt in een luxe
hotel. |
| wat informatie uit; altijd handig. 's Middags wandelen we over meerdere markten en vooral de Mercado Hitcheria (heksenmarkt)maakt veel indruk; we zien o.a. gedroogde slangen en lamafoetussen, die in de muren van huizen worden gemetseld voor geluk, allerlei kruiden, gelukspotjes en brouwseltjes en beeldjes van Pacha Mama enz. Ondanks het katholicisme, overgebracht door |
|
de Spanjaarden, zijn ze hier dus nog behoorlijk bijgelovig. 's Middags regent het pijpenstelen en schuilen we in een Engels café waar helaas voor Bar net het eind van de wedstrijd PSV - Liverpool wordt getoond. Het café in Sucre had nl andere aanvangstijden waardoor we 2 uur te laat komen!! Vandaag hebben we een heuvel beklommen om een mooi uitzicht over de stad te hebben. We komen terecht in een soort speeltuinpark met uitzichtpunt. Terwijl Barry foto's maakt komen er een paar meisjes en een jongen giechelend naar me toe. Ze zijn een jaar of elf en vragen me in het Spaans de oren van m'n lijf nadat ze over hun verlegenheid heen zijn. Ze vragen o.a. of we veel geld hebben in NL en wat voor werk we doen. Als Barry zijn beroep vertelt zijn ze erg onder de indruk. Klinkt ook wel erg belangrijk;=) Ook vinden ze een blanke |
|
| huidskleur erg mooi en vergelijken ze dat van hun met dat van mij. Als we vragen om een foto te maken juichen ze van enthousiasme en later blijven ze maar om ons heen hangen. Ik moet nog met ze van de glijbaan en ze hebben de grootste schik. Nadat we ze gedag hebben gezegd komen ze toch weer achter ons aan rennen. Ze hebben bedacht om hun school aan |
|
|
ons te laten zien. Dat lijkt ons
natuurlijk ook wel erg leuk en we spreken met ze af dat ze het eerst aan
hun lerares moeten vragen. Om 1 uur staan we bij de school en na een
kwartiertje verschijnen ze met een geplukt bosje bloemen voor mij bij de
ingang. Lief he? Helaas geen toestemming van de lerares maar wel mogen we het schoolplein op. Een erg leuke ervaring al die kinderen in uniform druk aan het spelen... Barry is de schade van gisteren nu aan het inhalen door AS Roma tegen ManUnited te kijken. |
|
|
Mooi eind Bolivia, herkenning in Peru. Onze laatste dag in La Paz ontbijten we aan het enige mooie plein van de stad. Er zijn honderden duiven en als Em een zakje vogelzaad koopt zitten ze zelfs op haar armen en schoot te eten. We hebben het wel gezien in La Paz, na andere steden in Zuid Amerika valt deze stad qua gebouwen en pleinen erg tegen, eigenlijk vinden wij het maar een drukke en lelijke stad en enorm |
|
veel toeterende taxi's!! We hebben besloten om toch nog een omweg te maken naar Coroico wat meer jungle achtig is maar wel in de bergen. Via een deel van de "meest gevaarlijke weg ter wereld" dalen we van 4700 meter in 80 km zo'n 3000 meter af naar de knalgroene jungle bergen rondom Coroico. Geen moment spijt want dit is de meest spectaculaire rit qua natuur tot nu toe. Vanuit La Paz klimmen we dus eerst nog 1000m naar de top van een pas en dan is het 2,5 uur dalen. We beginnen in enorme granieten bergen met loodrechte bergwanden en overal waar we kijken kletteren watervallen naar beneden. De laaghangende wolken maken het extra mooi. Van deze reuzen boven de 6000m veranderd het geleidelijk naar steeds meer begroeide bergen en uiteindelijk de jungle bergen met bananenplanten, |
|
|
|
citroenbomen etc en alles in de meest uiteenlopende kleuren groen.
We zijn echter met het paasweekend in Coroico en een hostel vinden
levert voor het eerst problemen op. Uiteindelijk is er slechts 1 hostel
met een kamer maar wel voor een belachelijk hoge prijs voor Boliviaanse
begrippen, 6x zo duur als alle andere kamers die we gehad hebben!! Niets aan te doen en de kamer heeft een eigen douche en wc en kabel tv!! Enorm luxe voor ons doen en we kijken vele van de |
| "Paasfilms" over het leven van Jezus want die zijn de hele dag door op de buis. Coroico is een erg leuk stadje en het is heerlijk warm, wel is het een beetje te druk vanwege Pasen. We gaan daarom met een taxi naar een naastgelegen Afro-Boliviaans dorpje. Er zijn vroeger veel slaven uit Afrika naar Bolivia gehaald voor het werk in de mijnen en op de plantages. |
|
Tocana is
dus een dorpje waar nog veel van deze mensen leven. Het is amper een
dorp en heel basic maar prachtig met alle coca en fruitplantages. We
lunchen hier en schuiven aan bij een Boliviaans echtpaar dat ons
allerlei specialiteiten laat proeven van hun bord; erg gastvrij en een
gesprek in het Spaans is inmiddels prima mogelijk!
De lunch kost het
ongelooflijke bedrag van 0,50 eurocent voor ons 2-en, daarvoor hadden we
beiden soep en brood met scrummbled eggs!! Terug in Coroico klimmen we
nog naar een kapelletje met een prachtig uitzicht over de vallei. |
|
|
Wij zijn onervaren met opvoeden maar
borrelende frisdrank in zo'n lijfje lijkt ons niet de oplossing om het
rustig te krijgen. Deze ouders zijn echter nog gematigd want de meeste
baby's in Bolivia krijgen Coca-Cola in de fles!!! Het kind in slaap wiegen heet hier trouwens in slaap rammelen en haar maagje mag wel op de kop hebben gestaan. |
|
|
Er worden dan ook 4 luiers verschoond in deze kleine ruimte. Ik
ben voor de zoveelste keer enorm blij met mijn mp3 speler en ZIE het
kind wel huilen maar HOOR alleen mooie muziek!! Vanwege de Paasdrukte hebben we in Copacabana maar gereserveerd voordat we weer de hoofdprijs moeten betalen. Dit doen we nooit en na deze keer ook nooit weer! We belanden in het meest ranzige hostel tot nu toe. Het heeft een naamsverandering en wisseling van eigenaar ondergaan en de aanbeveling in de Lonely planet is zeker niet van toepassing.
Geen plee
spoelt door en overal drijft stront en de ammoniak geur komt je zelfs in
de enige douche tegemoet want daar zit een wc bij in. |
|
.We worden ook nog eens van 2:30
tot 5:00 uur wakker gehouden door de Boliviaanse bovenburen die gezellig
op het balkon kletsen en de kamer lijken af te breken met bovendien een
wedstrijd "wie kan het hardst praten midden in de nacht!!" Helaas moeten we ook nog 2 nachten hier doorbrengen; zoveel mogelijk naar de wc in een restaurant! |
|
We hebben echter wel een leuke tijd in Copacabana met al zijn marktjes
en met afstand de mooiste Kathedraal die we gezien hebben. Op
zondagmorgen zijn we getuige van de zegening van auto's voor de
Kathedraal. Er staat een file van wel 30 auto's die door de misdienaren
met wijwater besprenkeld worden en men loopt al biddend om de auto heen.
De auto's zijn versierd met de prachtigste bloemen en slingers. Na de
zegening steekt men rotjes af en wordt er 's morgens vroeg al een op
gedronken! Het zegenen is uiteraard voor een goede reis en geen pech etc, ze zijn hier erg bijgelovig!! |
|
| naar een vergelijkbaar eiland in Peru geweest en hebben dus een geweldige toeristenloze dag op het platteland. Als we na iets meer dan 3 uur lopen al de 17 km er op hebben zitten blijkt Yampupata een wel heel erg klein dorpje. We dachten hier lekker te lunchen maar er zijn geen restaurants en een van de rondscharrelende kippen slachten gaat wel wat ver..... |
|
|
Na 17 km hebben we echter wel
honger en dus moeten we maar terug naar Copacabana met een van de vele
busjes die ons op de heenweg zijn gepasseerd. Maar ; het lijkt wel of we
gedroomd hebben over de busjes want er is helemaal geen sterveling met
transport te bekennen in Yampupata.
Nadat we al 4 keer gevraagd hebben waar en hoe laat een bus komt hebben we weinig hoop meer. De eerste lokale zei binnen een half uurtje maar na ruim 2,5 uur wachten is er nog niets verschenen. We dreigen de rust hevig te verstoren met onze rammelende en borrelende magen!! Teruglopen redden we nooit voor donker dus dat is geen optie.
Plotseling zien we 2 stofwolken aan het eind van
het dorp. Em probeert de 2 busjes aan te houden maar ze zitten
helemaal vol en rijden lachend door! |
|
smeken om een plekje. Het meisje gaat het
vragen maar komt uiteraard niet even terug om te melden of het kan. We
krijgen inmiddels plotseling een aanbod voor wel wat te veel geld van
een andere chauffeur. Ik stoor ze toch maar watertandend tijdens hun
lunch en nu kunnen we in een keer wel mee! Uiteindelijk na ruim 3 uur
wachten ook nog eens voor de prijs van 2 euro terwijl we op dat punt wel meer hadden willen betalen.
Hongerig spoeden we ons naar een restaurant
in Copacabana waar we om ca 17:30 eindelijk wat eten!! |
|
|
Barry en Emmely |
|
|
|
||
|
Snelkoppelingen in volgorde van de wereldreis |
|||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
427.19.02.09 |