Amerika - Canada - Rondreis Marloes en René - McLure - Wells Gray PP - Jasper NP

McLure - Wells Gray PP - Jasper NP
Tekst en foto's: Marloes en René
Reistijd: mei - juni 2009

Canada

 

 

Wells Gray PP - Beer in berm

  
 

Vrijdag 22 mei - Van Brackendale naar McLure
De dag begonnen met het hervatten van de Sea to Sky Highway (HWY 99) in de richting van Whistler. In Whistler gaat een groot gedeelte van de Olympische Spelen van 2010 in Vancouver zich afspelen. Het stadje is een modern en populair ski oord dat
 

elke winter talloze wintersporters trekt en in de zomer vele toeristen die de schitterende omgeving aandoen. Het is een leuk en gezellig stadje met een gezellige winkelstraat.

In Whistler aangekomen hebben we eerst het nodige aan boodschappen ingeslagen waaronder een paar McIntosh appels (de appel waaraan het beroemde computer systeem, de Apple MacIntosh, zijn naam ontleend) en op zoek gegaan naar een zaklantaarn voor het geval dat. Deze vinden we uiteindelijk in een ”hardware store”. Daar ook meteen twee muggenkaarsen gekocht omdat er op een aantal plaatsen toch wel wat muggen zaten. Marloes heeft nog even op het parkeerterrein geoefend met het rijden in de RV.

Na een goede sterke espresso bij de lokale Starbucks de weg vervolgd. De weg
leidde ons door de vallei verder noordwaarts. Bij Pemberton werden we gewaarschuwd dat we de komende tientallen kilometers geen benzinestation konden verwachten. Ook werd vanaf hier het verkeer steeds rustiger en begonnen we steeds meer te klimmen. Hier en daar haarspelden en gedeelten met een fors stijgings-percentage dat kon oplopen tot meer dan 20%. Naarmate we meer klommen werd de omgeving echter steeds mooier. Op een gegeven moment kwamen we bij een
parkeerplaats waar we een korte stop hebben gemaakt en ja hoor de eerste sneeuw.

Eerste even een boterham eten, al snel had dat de de aandacht van een aantal Gray Jays, die zo brutaal waren om brood uit Marloes haar handen te eten. Nadat we onze weg hadden vervolgd werd de omgeving steeds wilder en mooier, besneeuwde bergtoppen, forse ravijnen en stijgingspercentages.

We hebben de RV zo nu en dan goed op de proef gesteld door fors op de motor af te remmen (engine brakes). Uiteindelijk kwamen we na de adembenemende rit aan bij Seton Lake, een stuwmeer nabij Lillooet. Tanken in Lillooet en verder highway 99 af richting Cache Creek.

Vanaf Lillooet wordt het landschap langzaam totaal anders. De groene bergen

werden verruild door een steeds droger wordend heuvelachtig gebied dat aan de woestijn van Arizona doet denken. Na Cache Creek besloten we om richting Kamloops te rijden en daar een camping voor de nacht te zoeken. In het gebied voor Kamploops vonden we echter geen geschikte plaats en besloten we om verder te rijden.
 

Aan de noordkant van de Kamloops de Tom Tom geraadpleegd voor een camping. Deze bracht ons echter naar een camping op een “niet zo’n aantrekkelijke” plaats in de buurt van een industrieterrein. Hierop besloten we om Highway 5 naar het noorden te nemen en onderweg langs de kant van de weg een hapje te eten in de RV.

Met een volle maag Highway 5 vervolgd en uiteindelijk op een knusse camping in McLure,  Pinegrove Campground, terecht gekomen. Hier konden we van de heerlijk verfrissende douche gebruik maken welke we wel hadden verdiend na zo’n lange rit.

We hadden er een lange dag in de RV op zitten maar we lagen flink voor op schema zodat we de komende dagen een stuk rustiger aan konden doen.

Zaterdag 23 mei - Van McLure naar Wells Gray Provincial Park
Voor de wekker wakker en het belooft wederom een prachtige dag te worden, helder en nu al heerlijk zonnig. Na het ontbijt highway 5 richting Clearwater. De laatste kilometers naar Clearwater heeft Marloes de RV gereden. In Clearwater een lekkere

bak koffie genomen bij een motel en in het dorpje de nodige boodschappen ingeslagen.

Hierna direkt richting de weg naar Wells Gray PP genomen en in ons enthousiasme het informatie centrum in Clearwater (we hadden het aan het begin van het park verwacht) gemist. Nog voor de officiële ingang van het park kwamen we bij de Spahats Falls aan in het aanpalende Spahats Creek PP.

Tijdens de korte wandeling van de parkeerplaats kon je het natuurgeweld van vallend water al horen.

De kreek welke zich een baan door het vulkanisch gesteente heeft gewurmd valt zo’n 60 meter de diepte in. Aan de onderzijde van de waterval stroomde het gevallen water onder een laag van ijs en sneeuw door. We werden er aan herinnerd dat het nog
niet zo lang geleden winter was geweest.

Na Spahats Falls reden we verder richting de officiële ingang van het park. Iets voor deze ingang kwamen zagen we langs de weg een aantal auto’s langs de kant van de weg stil staan, onze eerste bear jam !!!

Toen we deze naderden zagen we dat er een aantal mensen uit de auto’s foto’s aan het maken waren. Voorzichtig stapten we uit de RV en zagen we een forse zwarte beer (die toch echt bruin was) op een veilige afstand in een bebost grasveld even verder op.

De omstanders vertelden ons op zachte toon dat het om drie beren ging. En ja hoor even later zagen we twee  jonge beertjes tussen het hoge gras vandaan komen, een bruine en een zwarte. Deze jongen worden over het algemeen in

januari geboren, en in dus naar schatting vier maanden oud en nog niet zolang uit het hun winterslaap ontwaakt. Even nadat we dit aandoenlijke schouwspel achter ons moesten laten reden we uiteindelijk het provinciale park binnen. Uiteindelijk kwamen we op een 15 kilometer lange onverharde weg door het park.

Met een snelheid niet hoger dan ca. 30 km per uur bereden we deze hobbelige weg. Echter niet lang nadat we deze weg waren ingeslagen werden we door een tegenligger door middel van lichtsignalen gewaarschuwd, onze tweede bear jam in een paar kilometer tijd !!!  Even later zagen we een enkele auto stilstaan op de weg en een grote (bruine) zwarte beer in de berm.

Toen we hem langzaam naderden gunde hij ons geen enkele blik en zonder op- of om te kijken ging hij onverstoord verder naar het zoeken van voedsel in de berm. We konden hem in de RV zo dicht naderen dat we hem goed konden observeren. We konden zelfs de vliegen op zijn vacht zien.

Na ook dit geweldige dier achter ons te hebben we gelaten kwamen we na lange rit op onze eindbestemming aan: Clearwater Lake Campground. Een zeer eenvoudige natuur camping midden in het park nabij Clearwater Lake.
We vonden een mooie plek direkt aan de Clearwater River. De camping beschikte alleen over bio toiletten, maar wanneer je met een RV reist heb je zelfs die niet nodig.

Na in het korte de camping te hebben verkend kwamen we er achter dat we ons moesten aanmelden middels het invullen van een formulier en deze met geld in een envelop in een speciale brievenbus achter te laten. Deze werden later op de dag door kampwachters die regelmatig een ronde door het gebied deden verzameld.

Zij kwamen even kennis maken en het bleek dat we bij hen hout, voor het maken van een vuurtje (een goed gebruik op Canadese campings en goed tegen de muggen), konden kopen. Inmiddels waren er een klein aantal mensen bij ons in de buurt komen staan en konden we van een van hen een bijl lenen.

De sfeer op de camping was heerlijk rustig en het plekje aan de rivier erg rustgevend. We kwamen er achter dat we Australische buren hadden en van twee Canadese vrouwen die in een tent camperden (echte bikkels zo midden
in “bear country”) kregen we veel tips over plekken die we konden bezoeken tijdens onze verdere reis. Inmiddels was het tijd voor een flink vuurtje en kon de wegwerp BBQ worden aangestoken !!!

We hadden een geweldige dag gehad en door de beer in de berm van de weg en de berenfamilie kwam de berenteller op 6.

Zondag 24 mei - Van Wells Gray Provincial Park naar Blue Water
Vandaag ca. 8:00 uur opgestaan. Na het ontbijt, met een eekhoorn als toeschouwer, hebben we de camping verlaten om rustig zuidwaarts het park te verlaten.

Onderweg zijn we gestopt bij Shadow Lake, en hebben we vanaf een uitkijkpunt over de Clearwater River bekeken. We hebben de beroemde Helmcken Falls, een waanzinnige 141 meter hoge val van de Murtle River, bekeken.

Terug in Clearwater hebben we de RV weer eens vol getankt. Vervolgend hebben we highway 5 vervolgd in de richting van Mount Robson Provincial Park.

In de buurt van Blue River zijn we een camping gaan zoeken om de rest van de dag een beetje te relaxen en de was te doen. Uiteindelijk kwamen we bij Blue River Campground waar we een plekje vonden. De camping bleek te beschikken over een

enorme wasmachine en droger, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Verder konden we ook gebruik maken van het internet om het thuisfront van onze avonturen op de hoogte te stellen.

Na een lekkere avond wandeling, naar Eleanor Lake verderop in het dorpje, zijn we een vuurtje gaan stoken.

Het is die avond nog redelijk “laat” geworden doordat we de eigenaar van de camping, en zijn vriend Brian voor een biertje uit te nodigen. Later schoof ook de Zwitserse buurman nog even voor een biertje aan. Maar we hebben het niet te gek gemaakt, morgen weer een lange (reis) dag.

Maandag 25 mei - Van Blue River naar Jasper National Park
Deze ochtend vroeg opgestaan, ca. 6:45, en de dag enthousiast begonnen

met een river safari over Mud Lake, een kilometer van de camping vandaan. De eigenaar van de camping had ons dit aangeraden en vertelde dat de kans op beren te spotten bijna 99% was om deze tijd van het jaar. Dat lieten we ons maar een

keer zeggen. Na een kop koffie in een wegrestaurant vertrokken we naar de River Safari.

Voor de loopplank naar het platform waarvan de boten vertrokken hing een bol gevuld met suikerwater waar kolibies (hummingbirds) op af kwamen. We hadden deze vogeltjes al op de camping verward met insecten omdat ze zo’n hoog zoemend geluid maakten.

Uiteindelijk stapten we op de boot met beide een mooi oranje zwemvest aan. Onze Zwitserse buren kwamen nog net op tijd om de boot te halen. Het landschap langs Mud Lake, dat door een nabijgelegen gletsjer wordt gevoed, met besneeuwde bergen was indrukwekkend. Na een korte introductie over het gebied van de gids kwamen we na nog geen vijf minuten varen twee beren aan de oever tegen.


De boot naderden ze langzaam zodat we ze goed konden observeren en fotograferen. De gids vertelde dat het naar alle waarschijnlijkheid een koppeltje was omdat beren van dezelfde sexe elkaar niet zouden dulden.


Na de beren achter ons te hebben gelaten meerden we aan aan de oever waar we een korte wandeling maakten naar Parberry Falls, een kleine maar mooie waterval.

Met de berenteller al weer op 8 reden we weer noordwaarts in de richting van ons volgende doel: Mount Robson Provincial Park. Maar eerst een stop in Valemount voor wat

boodschappen en een lunch. Vanaf Valemount ruilden we highway 5 in voor de Yellowhead highway (hwy 16) richting Mt Robson PP en uiteindelijk Jasper NP. Al snel begonnen we flink te klimmen om uiteindelijk, met op de achtergrond de machtige top van Mt Robson op de achtergrond, aan te komen in het park.
 

Deze berg is met zijn 3954 meter de hoogste berg van de canadese Rocky’s. Deze berg is dermate hoog en in het bezit van gletsjers dat deze, samen met de bergen in zijn nabijheid, een grote invloed heeft op het weer in de gehele regio maar ook zijn eigen lokale weersysteem creëert waardoor de bergtop vaak niet zichtbaar is door wolken. Ook toen wij aankwamen bij het informatiecentrum was dit het geval. Echter toen we het informatiecentrum bezochten zagen we dat de top zichtbaar werd. Dus snel naar buiten om er een aantal foto’s van te maken.

Na wat informatie te hebben opgedaan in het centrum zijn we verder getrokken in de richting van Jasper NP. Een korte wandeling naar de Overlander Falls waar de Fraser River nog een klein stroompje is. Niet ver van deze kleine waterval ontspringt deze rivier die bij Vancouver enorme hoeveelheden water naar de Oceaan brengt.


Dinsdag 26 mei - Dagje Jasper en rit naar Pocahontas
Voor het eerst, tijdens deze vakantie, door de wekker wakker geworden. Na het ontbijt en een ritje naar de douches van de camping meteen buiten de camping poort stonden we oog in oog met een paar grazende white tail deers. Voor de afwisseling

even een ochtend het stadje Jasper in.

De RV op een speciale RV parkeerplaats aan de rand van de stad achter gelaten, boodschappen, informatiecentrum en een beetje gewinkeld. Ook hadden we sinds dagen weer eens mobiel telefoon bereik.

In de middag naar de berg the Whistler gereden om daar een ritje met de Jasper Tramway te maken. Helaas was er deze dag een oefening waardoor de Tramway gesloten was. Dus besloten om een ritje in het noorden van het park te maken.

De Yelowhead highway (hwy 16) naar Pocahontas genomen. Onderweg lagen net buiten Jasper drie bergbokken langs de weg alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Verder onderweg een coyote zien rennen, helaas te snel om er een foto van te maken. Ook liepen er volop elks (wapiti) langs de weg. Tot vlak bij Miette


 
Hotsprings, de warmste heet water bron van de Canadese parken, gekomen. Maar die hebben we gelaten voor wat het was. De avond in de camper doorgebracht omdat het weer flink omsloeg in regen en forse wind.

Woensdag 27 mei - Medicine Lake, Maligne Lake en Maligne Canyon
Een koude ochtend met veel bewolking en een koude wind en zo nu en dan een kleine bui. Met de RV naar de douches en daardoor goed opgewarmd. In Jasper ontbeten en getankt. Vanuit Jasper in de richting van Maligne Lake gereden.

Als eerste Maligne Canyon voorbij gereden, die moest wachten tot de middag, eerst naar Medicine Lake. Vlak voor Medicine Lake liepen er al aan aantal Elks in de berm waarvan er een de weg over stak.

Aangekomen bij het meer dat voor een groot deel droog lag. Het meer loopt vanaf de herfst, wanneer het smeltwater (aangevoerd door de Maligne rivier) van de gletsjers afneemt, langzaam leeg via een ondergronds grottenstelsel. Zodanig dat er alleen een moddermoeras overblijft.

Het “verdwenen” water komt 16 kilometer verder weer aan de oppervlakte in de Maligne Canyon. Het is een van de grootste “zinkende” rivieren van het westelijk halfrond en waarschijnlijk het grootste ontoegankelijke grottenstelsel van de wereld.
 

Na een korte stop, het was goed koud, verder in de richting van Maligne Lake gereden o.a. door zeldzaam caribou gebied. Bij aankomst bleek het meer nog bevroren te zijn. Dus geen kano tocht over het grootste meer van de Canadese Nationale Parken (22,5 kilometer lange en 97 meter diep op het diepste punt).


En ook geen Spirit Island, het overbekende (schier)eilandje dat alleen per boot te bereiken is. Na een kort buitje, met zelfs minime sneeuwvlokken, trok de de lucht langzaam open en kwam de zon er een beetje door.

Op de weg terug naar Maligne Canyon, een van de diepste canyons van de Canadian Rockies. Aan het begin van de wandeling (vanaf first bridge) kijk je ca. 55 meter de kloof in naar het watergeweld onder je, best imposant. Dezelfde diepe kloof is op zijn smalst maar 2 meter breed zodat de eekhoorns van de ene naar de andere zijde springen.

De wandeling van ca. 4,2 kilometer van first bridge naar fifth bridge en dezelfde afstand weer terug maar dan omhoog. We besloten om de heenweg de upper canyon trail te doen
De wandeling was geweldig, het eerste stuk, waar de het canyon door het kalksteen diep is is erg indrukwekkend. Langs het water en op delen van de wanden waren nog grote stukken sneeuw en ijs te zien. In dit gedeelte ligt vlak na de first bridge de eerste waterval, met een hoogte verschil van 23 meter (de hoogste waterval van het park) een indrukwekkend gezicht.

In grote delen van de canyon raast het water als wilde door de nauwe kloof, dat geeft een oorverdovend kabaal en doet je realiseren dat de natuur soms erg bruut kan zijn.

Aangekomen bij het einde van de trail, fifth bridge, een smalle hangbrug nabij de Athabasca River, stonden twee white tail deers te grazen aan de voet van  de brug. Inmiddels was het erg zonnig en warm geworden, ook dat is Canada, ‘s ochtends lichte sneeuw ‘s middags ronde de 25 graden.


Na een korte pauze hebben we de tocht hervat terug naar de RV bij first bridge. Ditmaal langs de lower canyon trail. Na deze heerlijke dag hebben we ons latenverwennen in Jasper Brewing Company (de enige brouwerij in de Canadese nationale parken) met een lekker glas bier en een heerlijke maaltijd.


Verder naar Columbia Icefield - Lake Louise


 
Marloes en René