| Homepage |
Chili -
Torres del Paine |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dag 10: donderdag 1 december 2005:
Puerto
Natales – Torres del Paine. Gisterenavond, toen ik net in mijn bedje lag, kreeg ik telefoon van Victor Pino. Hij verzekerde mij dat mijn papieren in het hotel zullen liggen na mijn terugkeer uit Torres del Paine. Het uurtje dat ik vrij zou zijn tussen de 2 busritten zondag, zal ik dus niet kunnen besteden aan een berichtje naar jullie, maar zal dienen om mijn envelop met papieren op te halen. |
| Terug vroeg dag
vandaag, om 6 uur op, om halfzeven als eerste en enige aan het ontbijt in het
restaurant met zicht op de boten en de bergen. Zeven uur is mijn afspraak met de buschauffeur, om 7u45 komt hij eindelijk opdagen voor de tocht naar de Torres. Een woordje over Torres del Paine. Dit gebied werd in 1957 uitgeroepen tot het eerste nationaal park in Chili en in Zuid Amerika. Het park is 240.000 hectaren groot en om beter beheerd te kunnen worden is het onderverdeeld in 6 sectoren. Het geheel wordt gedomineerd door het Paine Massief dat oprijst uit het niets en als rotsige bevroren pieken, flirten met de wolken in een eindeloos patroon van vormen. De Cuernos (hoorns) en de Torres ( torens) zijn de meest opvallende rotsformaties. Het zijn granieten pieken met gladde, steile wanden en worden beschouwd als één van de moeilijkst beklimbare in de wereld. Vanop afstand contrasteren de kleuren goud, grijs naar zwart. Een unieke schepping en een plaats voor verbeelding. Deze mysterieuze plek kent daardoor veel legendes en mythen en werd vroeger gevreesd als thuis voor monsters en reuzen. De mythische sluier die deze plek omgeeft is tot op vandaag nog steeds niet verdwenen. Daarom trekt het mensen aan van over de hele wereld, die de kracht van dit gebied willen voelen en deel uitmaken van het mysterie. |
|
| Verder zijn er verschillende gletsjers en schitterende meren zoals het turkooise Lago Pehoe, het grote Lago Nordenskjol, Lago Azul enz. Langs de groene hellingen kun je guanaco's, pumas, vossen tegenkomen en in de lucht zweven valken, condors, haviken, wilde ganzen en sierlijke zwanen. Dit is onherbergzaam gebied. De natuur is er heer en meester en de wind regeert als keizer van deze wereld. Het is het dominerende natuurelement zoals overal in Patagonie. |
 |
De rit van 2u45
minuten gaat deels over dezelfde weg als gisteren. We stoppen even aan Cerro
Castillo, het plaatsje waar we gisteren Chili zijn binnengekomen, om enkele
militairen af te zetten. De tocht gaat verder en we rijden, na betaling, het park binnen. De slingerende, smalle weg passeert groepjes grappige guanacos, stille spiegelende meertjes, groene heuvels, en dat alles onder het waakzame oog van de Cuernos. Uiteindelijk arriveren we bij de Guardaria (parkwachters) Pudeto, waar we de boot zullen nemen. Deze catamaran vaart drie maal per dag naar de Lodge de Montaña Paine Grande, en dit is de enige manier om er te komen. De half uur durende boottocht geeft een schitterend totaalbeeld van een groot deel van het massief en contrasteert kleurrijk met het turkoois van de Lago Pehoe. Het is een wonderlijke vaart, niettegenstaande ik mij met beide handen moet vast houden anders waai ik in het water. Twee dingen moet ik onthouden voor een volgende keer : een skibril (want je kunt je ogen soms niet openhouden van de wind) en een beschermhoes voor mijn rugzak (als het regent) Aangekomen, begeef ik mij bepakt en bezakt (2 rugzakken één vooraan, één achteraan en de tele van Pa) naar de Lodge. Wat een aangename verrassing!! |
|
Deze tent is
gezellig, comfortabel en gloednieuw. |
| Mijn eerste
kleine verkenningstocht loopt naar het uitzichtspunt over Lago Skotsberg. Een
korte, stevige wandeling in deze adembenemende omgeving. Voor mij, het bovenste
deel van de Cuernos en achter mij het schitterende meer. Hoewel de weergoden mij iets minder verwennen vandaag, het is winderig en bewolkt, is het landschap van een bijna onwerkelijke schoonheid. Als je opkijkt naar de Cuernos, voel je de natuurkracht, de ruwheid van deze wilde wereld. De rode bloemen onderweg maken het blauw van het achterliggende meer nog intenser. Het waait erg hard, windsnelheid 60 km per uur met windstoten tot 90 per uurHet is uitkijken waar je loopt en voortdurend je voeten schrap zetten. Met de benen weid open zet ik mijn tocht verder. Er is zoveel wind dat ik de kap van mijn jas moet opzetten, anders waait mijn muts van mijn hoofd! Foto's nemen is ook een hele opgave, een vaste hand is erg |
|
| moeilijk als de camera je bijna ontglipt. Het lukt me warempel om een filmpje te wisselen. De rustige klim eindigt in een verpletterend zicht op de vallei onder mij. Voor mijn voeten en 100 meter lager ligt een lieflijk meer en zijn oevers strelen de voet |
|
|
van de in volle
glorie opdoemende Cuernos del Paine. Ik ontwaar de ingang van de Valle de
Frances. Mijn doel voor morgen! Terug in de lodge betaal ik 4000 peso’s voor een uurtje Internet, en als ik mijn bericht af heb en op verzenden klik, is alles foetsie ! Ondertussen is het half acht en zit ik hier gezellig in een zalige zithoek met oude, gonzende kachel. Omringd door een 180 graden zicht op het avondlijke landschap Mijn zetel is de met zachte kussens bedekte vensterbank. Een beetje schrijven, naar buiten kijken en verbroederen met gelijkgestemden uit Duitsland, Nederland, Spanje en Engeland. Het belooft een leuke avond te worden na een intense dag in dit wondermooie, grootse landschap !!! |
|
Dag 11: vrijdag 2 december 2005: Torres del Paine – dagtocht Valle del Francès Vanmorgen al vroeg wakker van een man (!! dacht dat het hier gescheiden kamers waren?) die op handen en voeten rondkruipt in de kamer! ...Ja, ieder zijn eigenaardigheidje zeker?! Naar beneden in de gemeenschappelijke douche, waar ik bemerk dat ik geen handdoek bij heb: dat wordt dus een kattenwasje, eigenlijk alleen mijn tanden poetsen. Ondertussen ontdek ik dat de vijf |
|
anderen op
mijn kamer een groep fransen zijn, en dat meneer vanmorgen zijn camera aan het
zoeken was. Kwart over
zeven vervoeg ik Talia (die ik na twee dagen terug toevallig tegen het lijf
loop) aan de ontbijttafel, waar ze
vaststelt dat ze vergeten is om gisteren haar ontbijt te bestellen. Dus neem ik maar wat meer en zo kan zij in 't geniep meegenieten van een lekker toastje. Mijn goede daad voor vandaag zit er al op! Om 8u30 zijn we op weg bepakt met anderhalve liter water, een stevig lunchpakket, regenvest en muts, fotomateriaal en natuurlijk kaartje van het park. We nemen afscheid, kwestie van mekaars tempo te respecteren. En na een tijdje blijf ik alleen achter. Er staat terug een stevige wind, maar tussen de zware bewolking door zie ik toch een beetje blauwe lucht. De tocht vandaag gaat over oneffen terrein met constant stijgen en dalen Het 20 kilometer lange pad voert mij naar de mirador de |
|
| Frances. Een uitkijkpunt over de Frances gletsjer. Ik weet dat de tocht zwaar zal zijn, mijn benen willen niet mee. Maar ik wil en zal er komen. Dus verstand op nul en ik ga ervoor. |
|
De enige geluiden zijn het knarsen van mijn bergschoenen op het grind, hier en
daar een kwetterende vogel, het ruisen van de wind en het klateren van de
tientallen watervallen die zich in de diepte storten. Heerlijke rust!
Ik kom steeds dezelfde mensen tegen: zij steken mij voorbij en even later is het omgekeerd. Op die manier neem ik meerdere maal afscheid van Talia. Het pad is erg smal, maar duidelijk vindbaar en loopt helemaal langs Lago Skottsberg. Aan de andere zijde, de groene met lenga begroeide hellingen, |
|
|||||||||||
 |
||||||||||||
|
||||||||||||
|
Frances rivier |
||||||||||||
|
plek, met iets
hoger een kleine waterval,omringd door rotsblokken. Ik kijk achterom...een weids
en diep zicht over de hele vallei is de beloning die ik krijg.
Vóór mij, het Cumbre massief en achter mij de Cuernos. Ik zet mij op een comfortabele rots en wacht....Plots
breekt de zon door en alles baadt in een oogverblindend licht. Alle kleuren
worden intenser en mijn mond valt open. |
||||||||||||
|
Magische plek |
||||||||||||
| Dat geeft me kracht om vooruit te komen. Voetje voor voetje, puur op wilskracht. Nu is het wachten op de catamaran, die mij naar pudeto zal brengen. Ik had eigenlijk geen transport van daaruit naar mijn volgende hotel. |
|
Dat was een probleem, want met mijn zware rugzak en na deze tocht,zag ik het niet zitten om die 4 kilometer
nog te voet af te leggen. Maar een lieve man aan de receptie heeft het hotel per
radio opgeroepen en zij zullen mij komen afhalen. Hopelijk komt er geen kink in
de kabel!! Knuffels voor iedereen van een uitgeputte maar o zo voldane globetrot(s)ter !!!Uiteindelijk kom ik 6 uur na mijn vertrek zo goed als uitgeput aan, mijn benen weigeren nu eventjes dienst, maar straks zal het weer beter gaan. Ik heb het gehaald en ben fier op mezelf! Pijn of niet, ik ben super voldaan en ongelooflijk blij dat ik alweer een natuurwonder in al zijn glorie heb mogen zien! |
|
|
|
Kristine | |
|
|
||
|
|
| 315.02.02.08 |