Chili - Fjorden en Gletsjers in Aisén

Homepage	Chili - Fjorden en Gletsjers in Aisén Tekst en foto's: Kristine Hannon Reistijd: december 2005



Glacier San Rafael

Dag 14: maandag 5 december 2005: Punta Arenas – Balmaceda – Puerto Chacabuco, inscheping Skorpios I cruise.
Ik word om 5u30 gewekt door de vriendelijke patron van het Hostal 'Oro Fueguino' en een half uurtje later wacht mij beneden een smakelijk, door hemzelf bereid ontbijt in de huiskamer. De vooraf bestelde (en betaalde) taxi brengt mij naar de luchthaven en laat mij nog eens 7 euro extra betalen !?

Vandaag 2 vluchten op het programma. Eerst Punta Arenas naar Puerto Montt en daarna Puerto Montt naar Balmaceda. Daar wacht men mij op voor een vijfdaagse cruise met de Skorpios I.
Wat mailen betreft, weet ik niet of dat mogelijk zal zijn. Nu zit ik in de luchthaven van Puerto Montt en hier hebben ze gelukkig Internet.
Dus jullie zullen wel zien he.....
Na een tweede behouden vluchten, bereik ik Balmaceda.
Hier word ik, samen met de andere passagiers, opgepikt en naar het cruiseschip Skorpios I gebracht. Dit schip is het oudste van de 3 boten die dit familiebedrijf bezit en voert 4 dagen door de fjorden van Chileens Patagonie. Aan boord 35 dubbele kajuiten maar de groep telt slechts 40 man.
Een rit van 1 uur brengt ons eerst naar Coyhaique en daarna volgen we, langs weelderige dalen volgroeit met duizenden uitbundig bloeiende lupinen, de Simpson rivier die deze streek doorkruist.

Dit is de Aisen regio, het elfde district van Chili en het dunst bevolkte. De eerste dorpen hier ontstonden rond 1917. De Chileense regering was verontrust door het kleine bevolkingsaantal ( de Argentijnse grens is hier maar 4 kilometer vandaan en er zou betwisting kunnen ontstaan over landsgrenzen ) en wou mensen aantrekken om zich in deze streek te vestigen.

Daarvoor hadden ze het volgende voorzien: mensen konden gratis land krijgen op voorwaarde dat ze het vrij maakten. Daar de nieuwe bewoners niets afwisten van ontbossing, staken ze simpelweg de bomen in brand. Deze bosbranden hielden gedurende 10 jaar aan en verwoestten het ganse oorspronkelijke woud. Later, bij herbebossing, werden Canadese dennen overgebracht, omwille van het feit dat deze veel sneller groeiden dan de oorspronkelijke soorten die wel 150 jaar nodig hadden eer ze volgroeid waren.

Het is een mooi gebied en door de uitbundige aanwezigheid van de lupinen herinnerd het mij terug sterk aan Nieuw Zeeland.
Ondertussen zijn we ingescheept en zijn de kajuiten toegewezen. Van de 40 man zijn er slechts 3 die engels spreken, de rest zijn Brazilianen, Mexicanen, Columbianen, Chilenen en Venezolanen. Terwijl de boot afvaart, versterken we de inwendige mens.
En daar hoort natuurlijk een glaasje ( of 2- 3 ...) Chileense wijn bij. 't Is allemaal inbegrepen dus laat maar komen. Tijdens het diner wordt de planning voor morgen uit de doeken gedaan, en ondertussen is er buiten een wondermooie zonsondergang.
En dan mijn kajuitje in voor een heerlijke, zacht wiegende nacht...

Dag 15: dinsdag 6 december 2005: Quitralco fjord.
Om halfvijf word ik wakker en kijk door het raam. We meren aan naast de Skorpios II in de Quitralco Fjord. Deze rustige, met beboste eilandjes bezaaide zeearm is privaat eigendom van Skorpios. Dit vredige natuurgebied is een deel van het

Patagonische regenwoud waar de flora zeer uitbundig en ondoordringbaar is. Er groeien talloze varens, verschillende boomsoorten, baboes, slingerplanten, parasietplanten, mossen en de Nalca ( een rabarberachtige plant met reuzenbladeren )

Om 6 uur sta ik op, grist mijn camera mee en ga aan wal voor een ochtendwandeling. Buiten het ronken van de scheepsgenerator is alles nog muisstil .De zon begint aan zijn door wolken gesluierde klim en de vogeltjes aan hun ochtendlied. Ik zie een zwerm zwaluwtjes voorbij fladderen en nog meer gevleugelde vrienden wier namen ik niet ken.
Terug aan boord neem ik mijn bikini en om 7 uur zit ik alleen

Skorpios I

in het buitenzwembad ( buitentemperatuur is 6 graden ). Inderdaad, hier zijn heetwaterbronnen en het is zalig om in mijn eentje vanuit een 42 graden bad te genieten van deze rustige, vredige plek met uitzicht over de spiegelende baai.

Al gauw word ik vergezeld door 2 labradorpuppy’s die uit het niets komen aangestrompeld.
De schatjes. Na een uurtje weken en dobberen, wordt het tijd voor het ontbijt.
Verder staat een boottocht tussen de eilandjes op het programma, waarbij we zien hoe de mosselen hier aan de boomwortels groeien.
En vervolgens een wandeling naar een 120 meter hoog uitkijkpunt met panoramisch zicht op de door de gletsjers uitgeslepen 246 meter diepe baai, restant van het Noordelijk Patagonisch ijsveld.
Na een echte 'Chileense' barbecue, die mijns inziens dezelfde is als bij

ons, hebben we de namiddag vrij om hier rustig te genieten en te kuieren in deze mooie omgeving.
's Avonds terug een warme maaltijd, slecht voor mijn beproefde lijn, en daarna de beentjes uitslaan tijdens de dansavond.
Tegen de tijd dat ik mijn nestje opzoek is het middernacht.

dag 16: woensdag 7 december 2005: San Rafael lagune en gletsjer.
Vandaag is het de grote dag van deze cruise: de San Rafael lagune en gletsjer. Deze gletsjer, deel van het Noordelijk Patagonisch ijsveld, is de dichtst bij de evenaar liggende gletsjer ter wereld, die uitmondt in de zee.

Hij ligt op ongeveer 45 graden zuiderbreedte, is 2 kilometer breed en 45 km. lang, de muur is 60 meter hoog en onder het wateroppervlak bevindt zich nog een enorme 240 m. hoge ijsmassa.
De gletsjer is zeer moeilijk te bereiken wegens de geringe waterdiepte van de enige toegangsroute tot deze lagune. Enkel Skorpios biedt deze tocht aan in zijn programma.
Om 6u45 ben ik fris en monter, klaar om mij te installeren op de brug tussen de kapitein

en de eerste piloot. Zoals gewoonlijk slaapt het schip nog, dit is de beste tijd van de dag, ik heb het rijk alleen.
In de stuurhut word ik op de hoogte gebracht van werking van de satelliet, de sonar en op de verschillende, zeer gedetailleerde zeekaarten kan ik onze route volgen.

We bevinden ons in de Golfo Elefante en ronden een dicht beboste kaap, Punta Leopardo. Daarna varen we door de Paso Vihs, met een waterdiepte van slecht 4,8 meter op sommige plaatsen, de Tempanos Rivier in. Dit is de enige toegangsweg tot de San Rafael lagune en was lang geleden het smeltwaterriviertje van de gletsjer.
Met een diepte van 10 tot 13 meter hebben we ruimte genoeg voor de 3-meter diepgang

Ochtend wolken

van de Skorpios I. De eerste bescheiden ijsschotsen melden zich aan.Na anderhalf uur navigeren, bereiken we de mistige, druilerige lagune en doemen in de verte de contouren van de gletsjer op.
Na het acht uur ontbijt zijn we de gletsjer tot op 4 kilometer genaderd en regent het pijpenstelen. We maken ons klaar voor een twee uur durende boottocht tussen de drijvende ijsmassa's en naar de voet van de gletsjer, die we tot op 400 meter zullen

Onze kapitein met de Hercules

naderen. Ons vervoer is de Hercules, een open, ijsversterkte sloep met afdak, waar we gemakkelijk alle 40 in kunnen.
Ik voel mij hier goed in mijn sas, het is een beetje als thuiskomen voor mij. Zoals steeds heb ik afspraak met de weergoden en terwijl de hemelsluizen dichtgaan en de zachte zon doorbreekt, voltrekt zich alweer een wonder der natuur voor ons.

Deze schitterende tocht voert ons rond en tegen ijsbergen en -schotsen van uitzonderlijke schoonheid, blinkend en stralend in de zon en spiegelend in het gladde water. Ik ga terug in mijn gedachten naar mijn Antarctisch avontuur 8 jaar geleden. Ik geniet met mijn ogen maar vooral met mijn hart en ziel. We varen voorlangs de machtige gletsjer, kleine ijsschotsjes wegduwend, tot de kapitein plots de motor stillegt. Iedereen wordt stil, zelfs de meest luidruchtige individuen zijn onder de indruk van dit grootse schouwspel van kraken en afkalven en met een geweldig spetteren in de lagune vallen van een ijstoren. Er wordt niets gezegd, 40 man muisstil, enkel het



		Drijvende ijsmassa in San Rafael Lagune
		donderen van de ijsrivier. Ik krijg er kippenvel van en mijn keel kropt dicht. Op de terugweg naar het schip wordt er met whiskey 'on the rocks' getoast op dit natuurwonder. 'On the rocks' zijn hier stukjes van een ijsberg, die we even voordien met een pikhouweel hebben onthoofd. Dertig duizend jaar oud ijs in ons glas. Super !! We zien ook nog de jaartallen op de rotsen, die aangeven tot waar de gletsjer vroeger reikte. In 27 jaar is ze 2.5 kilometer verkort, het verschil is overduidelijk als je vergelijkt met de luchtfoto uit 1955 die in de boot hangt.

San Rafael Lagune. Spiegelende ijsberg

Na het middagmaal wordt het anker gelicht en doet de kapitein een poging om met het schip dicht bij de gletsjer te komen. En het geluk is weerom met ons, op een ijsschot ligt een zeeluipaard te genieten van een waterzonnetje. Deze dieren zijn hier zeer

zeldzaam, we zijn immers ver weg van open zee, en het is dit jaar slechts het tweede exemplaar.
Om 16 uur stipt keert het schip en stevent weg van alweer een natuurwonder op mijn magische reis.
Wees gerust, nu geen gezaag meer over gletsjers en ijs, ik weet het ik kan het niet helpen dat ik er lyrisch van word, maar dit was de laatste.
De volgende uren vind je mij zeker terug op de brug en volg trouw de uitgestippelde koers, een geïnteresseerde vrouw in de stuurhut is hier precies groot nieuws en mijn Spaans verbeterd zienderogen.

De eerste piloot schrijft netjes de ganse route, met namen en afstanden, in mijn boekje. En toont nog eens de reisweg op de verschillende zeekaarten. Totaal afgelegde afstand is 290 zeemijl x 1.852 = 537 kilometer en 80 meter.
Dit is uitermate interessant. Met een boot kunnen varen, kortom

Zicht vanaf de brug

navigeren, is eigenlijk ook nog een droom van mij. Zoals van pinguïns ben ik ook zot van boten.

We volgen de Estreno Elefante met links het Taitao schiereiland en rechts de Andes die hier de oceaan ontmoet.

Plots zwenkt het schip richting oever waar een waterval neerstort. De kapitein bralt iets van 'embarcar agua', water opslaan, maar wat bedoelt hij precies? Hij navigeert het schip tot TEGEN de rotsige oever, terwijl één van de sloepen, geladen met een pomp, naar de voet van de waterval vaart.
Met de pomp en een lange slang wordt water opgeslagen aan boord terwijl wij doodleuk met de boeg van het schip tegen de Cascada Punta Merino gemeerd liggen.
Ik kan zelfs de bladeren van de bomen plukken!! Wat een belevenis!
Jammer dat ik veel niet begrijp, mijn Spaans is minder dan basic, anders zou ik heel wat bijleren.
Er wordt 60.000 liter water opgeslagen, vooral voor douche en toilet. Dus, vanavond neem ik een lekkere warme douche met natuurlijk,

Water bunkeren van de waterval

Cvers water van de ascada. 't Is maar dat jullie het weten hé. Daarna opnieuw eten (en drinken...), twee warme maaltijden per dag met ettelijke glaasjes gratis wijn, dat wordt een Spartaans dieet als ik thuiskom...amai.

	Verder naar Puerto Aguirre en Golfo Perez	*Kristine*

317.02.02.08


	Europa	Azië	Afrika	Amerika	Oceanië	Links	Info