Homepage

Chili - Cuernos - Lago Pehoé - Lago Grey
Tekst en foto's: Kristine Hannon
Reistijd: december 2005

 

Glacier Grey

Puerto Natales

Torres del Paine

Torres del Paine 2

Aisén

Puerto Aguirre

Atacama

         
Dag 12: zaterdag 3 december 2005: dagtocht Mirador los Cuernos, salto grande, Mirador Lago Grey.
Vanmorgen word ik wakker met een heel speciaal iemand in mijn gedachten. Vandaag is het namelijk 6 jaar geleden dat Bart en Marijke ons verlieten. De tijd vliegt.
Ik had voor deze zaterdag een volledige tour van het park voorzien, ik had heel graag de guanaco's eens geobserveerd maar die leven aan de andere kant van dit gebied. Blijkbaar zijn de mogelijkheden betreft excursies en transport in het park zeer beperkt, het enige dat ze mij kunnen aanbieden is een transfer naar Pudeto.
OK, dus kijk ik wat de mogelijkheden zijn daar. Eerst zal ik Salto Grande bezoeken en daarna verder doorlopen naar de Mirador de Cuernos. Verder plan ik terug de catamaran te nemen en van daaruit Mirador del Glaciar Grey te doen.
Om 9u20 vat ik mijn wandeling naar Salto Grande aan, dit is de grootste waterval in het park en verbindt de meren Nordenskjol en Pehoe met elkaar. Na Iguazu is iedere waterval een pisstraaltje, maar het is toch een mooi beeld.
De eeuwige wind is terug aanwezig en als ik verder loop richting Mirador de Cuernos begint het te regenen.
Hier in Torres is dat horizontale regen, door de harde wind waaien de regendruppels vooruit in plaats van naar beneden. Algauw is de voorkant van mijn broek kleddernat, ik heb namelijk tegenwind.
De tocht duurt één uur en dan kom ik uit aan de oevers van Lago Nordenskjol met de steil oprijzend Cuernos bijna aan mijn voeten. Tijdens de terugtocht kan mijn voorkant drogen door de felle wind     

Cuernos

en is het de beurt aan mijn achterkant om te verwateren. Alle fotomateriaal zit netjes in plastiek zakken opgeborgen in mijn rugzak.

Eigenlijk ben ik al moe in de benen en gaat het niet zo denderend. Even overweeg ik om terug te gaan naar het hotel, maar dat is een lange tocht en het busje komt me maar om 19 u oppikken. Dus dat is geen optie. Maar intussen is de regenstroom opgehouden en besluit ik toch maar om de trekking naar Mirador del Glaciar Grey te proberen.

Het begin is makkelijk, over redelijk vlak terrein loopt het rots- en keienpad een mooie, groene kloof in. Het is er weelderig groen en op de achtergrond blinkt Lago Pehoe ondertussen in het zachte zonlicht. Maar dan begint de klim, altijd hoger en hoger. Er komt precies geen eind aan! Eindelijk, na één uur vermoeiend en pijnlijk stijgwerk, zie ik een uitkijkpunt. Maar dat is het nog niet. Ik ploeter verder en verder, niet bereid om op te geven. Al had ik op dat moment beter moeten weten...
   
 
Uiteindelijk kom ik na 2 uur gekkenwerk op het viewpoint, met panoramisch zicht op Lago grey en zijn in tweeën gesplitste massieve gletsjer.
Werkelijk grandioos!
Ik ben dan al zo uitgeput van de pijn, dat ik niet ten volle kan genieten.
Ik durf niet doen zoals ik normaal doe, niet lang neer te zitten, uit schrik dat ik niet meer overeind kom. Met mijn conditie is alles in orde, maar mijn heupen en benen weigeren dienst en mijn verkoudheid speelt me parten. Ik doe niets anders dan mijn neus snuiten. Het was nochtans een mooie rustige tocht, langs kleine meertjes en door de bossen.
En diezelfde weg moet ik nu nog terug! Ondertussen is ook mijn watervoorraad uitgeput en begint het weer te regenen.
   

Lago Pehoé

  Ik vraag me af hoe ik dat zal klaarspelen, ik kan nu al niet meer en heb nog 2 uur voor de boeg. Wilskracht en automatische piloot zijn hier niet meer voldoende. Enkel het feit dat ik naar beneden MOET, er is geen keuze, krijgt me vooruit. Iedere stap wordt pijnlijker en pijnlijker en op den duur begin ik te misstappen en wemelt het voor mijn ogen. Finaal zie ik het meer en het dak van de Lodge.
Allée Kristine, je bent er bijna..Met een laatste krachtinspanning, kom ik  waggelend
 

Lago Pehoé en Cuernos

 de kantine binnengestrompeld met dik gezwollen handen, benen die het ieder moment gaan begeven en sterretjes voor mijn ogen. Nog vijf minuten en ik was gegarandeerd flauwgevallen.
Na een halve liter water, een kop koffie, wat chocolade en nootjes gaat het iets beter. Maar ik geraak bijna niet meer recht. Als ik mijn kaartje uit mijn rugzak vis, kom ik tot de vaststelling dat ik 453 meter gestegen en gedaald ben. In feite niet zoveel, maar

met mijn fysieke toestand en na mijn ochtendwandeling is dat teveel van het goede. In tegenstelling tot mijn tocht van gisteren ( gemakkelijk en het laatste deel medium ) was deze tocht medium. Ook vergeet ik steeds dat ik iedere 'trek' hier dubbel doe: ik doe ze allemaal heen en terug. Als je het hele circuit doet, moet je nooit terugkeren en trek je van plaats tot plaats.

In ieder geval heb ik de zotte trien uitgehangen vandaag (wat kun je anders verwachten van mij...haha) en heb ik mijn lesje wel geleerd. 't Is genoeg geweest.
Vanavond één drinken (heb nog wijn gespaard van gisteren) ter nagedachtenis van onze Bart en daarna vroeg onder de wol. Morgen heb ik 6 uur bus voor de boeg. Maar eerst nog alles klaarmaken voor de nacht. Een handdoek hangen voor het venster in mijn deur, anders is er teveel licht van het buitenlampje. Een kussen leggen voor de kier onder mijn deur, want de koude lucht waait zo binnen. En mijn oordopjes klaarleggen, want de muren zijn

Patagonische flora

hier zo dun dat ik wakker word van het gesnurk van mijn buurman.Dit hotel heeft een schitterende ligging, maar is dringend eens aan vernieuwing toe. Allée, nu is alles klaar om dodoke te doen.
Dikke nachtzoen van de globetrotster.
Slaapwel!

Dag 13: zondag 4 december 2005: Torres del Paine – Puerto Natales – Punta Arenas.
Onverstoord loopt mijn wekkertje af, het is 5u30... Even kijken of de zonsopgang al begonnen is en of ze werkelijk zo feeëriek is als beweerd wordt. Het is niet helder en ook niet zwaarbewolkt. Er hangt een fijne nevel en het is een steeds veranderend zicht


                 Cuernos del Paine. Lago Pehoé
tussen licht en mist, een spel van de natuurelementen.
Terug in mijn nog warme bedje voor enkele uurtjes supplementaire nachtrust, tot om halftien onverbiddelijk de alarmtonen terug weerklinken.. Tussen de gordijnen piep ik naar buiten, tot mijn grootste verbazing sneeuwt het!
In twee dagen heb ik hier de vier seizoenen meegemaakt! Fascinerend!!
Vandaag uitchecken uit dit 'valiezen toeristen ' hotel. Ik ben de enige backpacker hier. De rest zijn afgeborstelde dames en heren in maatpak en liefst nog met privé vervoer.
Na mijn dagelijkse mail (sorry, gisteren was ik te moe en ben zonder eten maar met een glaasje wijn, zoals beloofd, gaan slapen ) wacht ik hierboven in de leeszaal met panoramisch zich op het Paine massief, op mijn bus die me naar Puerto Natales zal brengen. Ondertussen is het na een uurtje uitbundige zonneschijn terug beginnen sneeuwen.
Vanmiddag klokslag 13 uur sta ik gepakt te wachten op de bus.Terwijl hij de heuvel afkomt, stap ik naar de loopbrug die het hotel met de parking verbindt, om nog net te zien hoe hij doorrijdt !! Verdomme, wat nu ?
Na 15 minuten stopt er een bus van een andere maatschappij en de chauffeur is bereidt me mee te nemen tot de volgende stopplaats, in de hoop de andere bus te kunnen onderscheppen. Wat hem nog lukt ook, schat van een mens!Ondertussen zit ik op de juiste bus en op de tonen van Simon en Garfunckels 'El condor pasa' glijden de in het zonlicht badende Cuernos en Torres steeds verder weg... Wat een schitterende, imposante en mysterieuze plek ! Ik kom zeker terug om het 'W' circuit te doen. Dit is pure magie.

In stilte en gevuld met slapenden, rolt de bus langs de eindeloze met bewegende wolkenschaduwen bevlekte pampa’s richting Puerto Natales.

Vaarwel Torres del Paine, see you again...!!!


Feeëriek afscheidsbeeld van Torres del Paine

Het is stoffig in de bus en dat is niet enkel door de zanderige, droge weg. Ook de backpakkers aan boord zijn bestoft. Iedereen draagt hier zowat hetzelfde: groezelige T-shirts, een polarfleeze met dezelfde eigenschappen, een afritsbare, uit parachutestof
vervaardigde lange broek waarvan de kleuren onbestemd geworden zijn. Om het geheel af te maken, een paar bergschoenendie nodig gepoetst moeten worden.
De mijne ( 25 euro, bij het Kruidvat, echt waar!!) hebben goed dienst gedaan. Hoewel de zool een beetje te dun is voor een rotsige ondergrond en je daardoor de stenen in je voeten voelt priemen.
Ondertussen ben ik aangekomen in Puerto Natales, heb ik mijn papieren kunnen ophalen en lijkt nu alles in orde. Ik moet het nog eens ten gronde controleren, maar dat is voor straks als ik op de bus zit naar Punta Arenas.
Om 18u30 stipt vertrekt de bus richting Punta Arenas. Niet erg comfortabel, slecht onderhouden en zeer koud want het verluchtingsdeksel in het dak van de bus is kapot en kan niet meer dicht. Dus waait, sneeuwt en regent het volop binnen en zit iedereen met zijn dikke jas aan. En naar goede gewoonte heeft ook deze bus, zoals alle auto’s hier, een gebroken voorruit.'The place where God left his work unfinished

Houten huis in Puerto Natales

Zonsondergang bij Puerto Natales

(Torres del Paine) ligt nu ver achter mij.We doorkruisen opnieuw de pampa’s. Uitgestrekte, vlakke dalen, nu eens kaal, dan weer gevuld met lengabossen zo ver het oog reikt.

Wat is dat toch met die lenga bomen en dat Chinese virus dat ze heeft aangetast? Deze bomen bestaan uit halfkale met een soort korstmos gegroeide takken met slechts weinig blad. Ik moet daar thuis op het Internet toch eens het fijne van uitzoeken.We passeren de plaatselijke Chileense ' Ayers Rock ', een grote lompe monoliet hier zomaar in dit bijna vlakke land neergeploft.

De zon is aan een langzame afdaling begonnen en warmt ons een beetje op na de 'indoor' sneeuwstorm.
Ze werpt langgerekte schaduwen over het door de wind gegeselde landschap.
De bomen hier wijzen allemaal in dezelfde richting en lijken sterk op het verkeersbord van enkele dagen geleden ( remember ?).

Je ziet hier geen dorp, geen huis, niets...enkel de natuur. Op dezelfde oppervlakte in ons Belgenlandje waren zeker al 10 dorpen, evenveel of meer kerken en 150 kilometer wegen neergepoot.
Na anderhalf uur rijden passeren we uiteindelijk het eerste dorp. Ik noem ze 'tuinhuisjesdorpen' want zo lijken alle houten bouwsels, in felle kleuren geschilderd.

In Zuid Amerika houden ze in ieder geval van veeeeel flitsende kleurtjes! Ook de hemel is uitbundig gekleurd, de horizon is rondom rond en dreigende wolkenformaties zweven door de lucht op een hemelblauwe achtergrond. Waar het regent, zie je de jagende striemen de grond raken. 
In Punta Arenas aangekomen (het is dan 21u45) merk ik dat er bier in de laadruimte van de autobus zat...mijn rugzak in nat en doordrongen van een intense biergeur !
Mijn hotelletje voor een nacht is opnieuw een pareltje. Klein, schitterend ingericht, met veel typische details en aangename verrassingen. Kortom, supergezellig en met persoonlijke service.
Ik leg mij te rusten onder een oude 'sole mio ' deken en tussen bebloemde lakens met grappige, kanten franjes.
 

Verder naar Fjorden en Gletsjers in Aisén

 Kristine

printversie

316.02.02.08