| Europa - Finland - Lapland - Sallatunturi - Tweede Husky-tocht |
 |
Tweede
Husky-tocht |
|
|
|
||
|
|
||
| Rendieren | Eerste Husky-tocht | Expeditie naar Sallatunturi | Sneeuwschoenwandeling | Sneeuwscooteren | Tweede Husky-tocht | ||
|
Zaterdag 2
februari Husky's, een culinair hoogstandje en veel plezier We staan weer vroeg op vandaag en man, wat is het in de kamer nog heet. Het speksteen geeft nog steeds een enorme warmte af, lekker voor als je het koud hebt, maar het is ons toch wel een beetje te veel van het goede. Maar genoeg over de haard, vandaag staat ons iets veel leukers te wachten in de vorm van zes overenthousiaste husky's waar we een tocht mee gaan maken! |
|
|
Bij het rendierpark aangekomen trekt bijna de gehele
groep de bekende overall aan over de skikleding en volg ik dus ook maar.
Ik snap eigenlijk niet helemaal waarom ik dat doe, want meestal ben ik
niet zo’n kuddedier. Sterker nog, het is helemaal niet zo koud en
waarschijnlijk ga ik het veel te heet krijgen in mijn zesdubbele outfit.
Maar ja, dat had ik dan wat eerder moeten bedenken, want we moeten naar
buiten voor de instructies. Wij zien dat ons span van afgelopen dinsdag er ook weer is en besluiten hetzelfde span weer te nemen. Dat betekent dus ook dat we weer helemaal achteraan rijden. Martijn begint met het besturen van de slee, ik mag in de slee plaats nemen. |
|
De honden zijn weer net zo enthousiast als dinsdag en hebben er weer onwijs veel zin in. Wij ook! Nemo, Moona, Rulla, Ritu, Pirra en Timi; hééjaa! We scheuren weg en al gauw komen we de bekende penetrante luchtjes weer tegen, dat geren doet echt goed voor de darmen! |
| Verder
zien we dat er vannacht flink wat sneeuw is gevallen, waardoor er op de
bomen weer een witte deken ligt. Martijn staat achterop de slee en hij
begint er al echt handigheid in te krijgen; hij stuurt de slee vakkundig
tussen de bomen door en rent vrolijk mee als het heuvelop gaat. Echter, niet iedereen is zo bedreven. Zo zijn er mensen die nietsvermoedend van de slee springen om de honden mee te helpen, zonder eerst gechecked te hebben hoe diep de sneeuw is... Tsja, als je tot over je knieën in de sneeuw zakt wordt meerennen wel wat lastig. Het valt ons op dat onze wheeldog Pirra er vandaag een beetje de kantjes vanaf loopt. |
 |
|
Haar touwtje hangt continu losjes aan de centrale lijn, wat inhoudt dat ze er dus niet aan trekt, maar gewoon gezellig meeloopt. De arme Timi moet daarom het zware werk alleen doen, de goedzak. We leren onze honden steeds beter kennen, dus misschien is het wel leuk om ons fantastische span even kort voor te stellen. |
 |
May I present: Nemo, leaddog; enthousiast, springerig, dominant, geniet van aandacht (en dwingt deze af). Moona, leaddog; enthousiast, rustiger, zit meestal helemaal onder de sneeuw, houdt van aandacht. Rulla, swingdog; zeer enthousiast, jong, springerig, ietsje schuwer dan de rest. Ritu, swingdog; zeer enthousiast, jong, springerig, ietsje schuwer dan de rest. Timi, wheeldog; enthousiast, sterk, flinke werker. Pirra; wheeldog; enthousiast, sterk, maar drukt zich vandaag een beetje. |
|
Ondertussen heeft Timi het gepresteerd om zijn voorste lijntje dat aan de centrale lijn zit los te krijgen, zodat we de gids er even bij moeten roepen. Wat ook heel leuk is als je nietsvermoedend de slee af stapt om het zelf even te doen. Geloof me, je bent snel geneigd even af te stappen, niet rekening houdend met het feit dat je span dan binnen luttele seconden uit het zicht is verdwenen. Héél grappig. |
| Ook Pirra
heeft later een los lijntje waar we de hulp van de gids voor nodig
hebben. Want reken maar dat wij onze hondjes goed in de gaten houden. Ik zit in de slee en al ben ik fysiek niet bezig, mijn ogen werken op volle toeren: Touwtje Timi! Touwtje Pirra! Rulla moet poepen! Stop, we komen te dicht op de voorganger! Boompje rechts! Scherpe bocht naar links! Ik heb het er maar druk mee. We stoppen voor de lunch, maar nergens is een kota of vuurplaats te zien. Een van de 4 gidsen pakt vervolgens een schep, stroopt zijn mouwen op en begint te graven. |
|
|
Binnen notime is er een groot gat ontstaan en leggen we onze rendiervelletjes uit de slee op de rand. Hier kunnen we dan fijn op zitten zonder dat we een koude kont krijgen. Er wordt een vuurtje gemaakt en dit keer gaan we niet voor rendierworstjes, maar voor een ander culinair hoogstandje: kruidige soep met grote stukken zalm en aardappeltjes erin! Mjammie! |
|
|
Geweldig toch, zo midden in de natuur? Broodje erbij,
koekje erbij, bessensap en natuurlijk als afsluiter de blackpot coffee
en thee. Dit is pas echt genieten... Na de magen weer gevuld te hebben mag ik de slee besturen. Martijn wurmt zich in de slee en ik neem plaats achterop de slee. Als alle sledes vóór ons zijn losgeknoopt mogen wij dan ook eindelijk. De honden zitten weer vol energie en we stuiven ervandoor. Geen probleem tot dusver. Totdat we moeten stoppen. Door de laag nieuwe (en losse) sneeuw die er is gevallen blijkt het remmen aardig wat kracht te vergen en ik zie onze voorgangers akelig snel dichtbij komen. Te dichtbij naar mijn en Martijn zijn zin, die al enkele keren "remmen!" heeft geschreeuwd. |
|
Jaja, remmen, wat denk je dat ik aan het doen ben: punniken? Maar gelukkig, onze honden stoppen net op tijd. Pfffff, ik krijg het er warm van. We moeten even wachten, Joost mag weten waarom, maar ik houd de honden niet! |
|
Ik gooi mijn hele gewicht in de strijd, een paar
kilootjes meer zouden in dit geval niet zo erg zijn, maar onze honden
zijn zo enthousiast dat ze door de rem heen breken, er is geen houden
meer aan. Dit spektakel herhaalt zich nog een paar keer totdat ik het
genoeg vind en voorstel om weer met Martijn te wisselen. Die heeft
immers wat meer gewicht (sorry, Tijn!) in de strijd te gooien. Relaxed
wasem ik nog wat uit in mijn zesdubbele outfit en kan ik weer even
bijkomen. Wat een kracht schuilt er in die beestjes. Uiteindelijk sleeën we weer richting rendierpark en man wat baal ik ervan dat het nu toch echt allemaal voorbij is. Wat zullen we de hondjes gaan missen. Bij het rendierpark worden Nemo, Moona, Rulla, Ritu, Pirra en Timi uitgebreid bedankt en geknuffeld: een geweldig zestal! |
|
|
Eenmaal binnen krijgen we er weer een rijbewijs bij: na het "reindeer driving license" van afgelopen maandag, krijgen we nu ook een "husky driving license". Uiteraard wel pas na het noemen van de namen van je honden. |
 |
We gaan vervolgens naar ons huisje
en na een lekkere douche wandelen we naar Kiela, waar we weer een
typisch Fins gerecht nemen: gesauteerd rendiervlees met bessen en
aardappelpuree en een rendierlendestuk, hoe eentonig. Maar wel errug lekker. Na het eten vernemen we dat het morgen misschien nog wel helder zou kunnen zijn. Als het helder is dan besluiten we nog een keer naar de top van de Sallatunturi te lopen, nu weten we per slot van rekening de weg. |
|
|
Liever zouden we echter naar Ruuhitunturi gaan, maar aangezien we om half 12 worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan wordt het voor Ruuhitunturi wel erg krapjes. Verder zou er vannacht heel veel poolactiviteit zijn, maar helaas is de bewolking dikker dan ooit. We spreken met anderen af dat wij de wekker om 4.00 en om 7.00 uur zetten om te kijken of het weer helder is geworden. Als het namelijk helder wordt, is er ZEKER poollicht te zien. We blijven dan ook om de haverklap naar buiten gaan om te kijken of het opgeklaard is, maar helaas, de bewolking is wederom erg hardnekkig. Tot een uurtje of 2 ’s nachts houden we het vol, daarna besluiten we te gaan slapen. Zondag 3 februari Weer naar huis... Zijn we net goed en wel in dromenland, worden we om 4 uur bruut gewekt door de gsm. Wat een tijd. Martijn staat slaperig op en in zijn pyjama loopt hij naar buiten om te kijken of het inmiddels helder is. Gespannen lig ik in mijn lekker warme bedje te wachten, maar helaas; hartstikke bewolkt. Om 7 uur herhaalt hetzelfde ritueel zich en aangezien het nog steeds zwaar bewolkt is weten we ook meteen dat we de top van Sallatunturi vandaag links laten liggen. |
|
|
Dus,
jawel, de laatste dag van de vakantie wordt officieel gebombardeerd tot
uitslaapdag! Een uurtje later later zitten we echter al weer aan het
ontbijt. Blijkbaar zit uitslapen er deze vakantie gewoon niet in. We
ontbijten op ons gemak, douchen en ruimen onze tassen in. Om 11 uur zijn
we dan helemaal klaar en begeven we ons naar de receptie van het hotel
om uit te checken. Zoals altijd als we weer naar huis gaan is de stemming een beetje bedrukt; wat zullen we de sneeuw, de rendieren en vooral de husky's missen als we weer thuis in het grauwe, saaie Nederland zijn... Om half 12 vertrekt de bus naar Rovaniemi. Naarmate we verder richting Rovaniemi rijden wordt de bewolking steeds dunner en als we na ruim 2 uur rijden aankomen bij het vliegveld van Rovaniemi is het helemaal open getrokken. |
|
|
|
|
Martijn en Lonneke |
|
|
|
||
