| Europa - Finland - Lapland - Sallatunturi - "Expeditie" naar Sallatunturi |
 |
"Expeditie" naar Sallatunturi |
|
|
|
||
|
|
||
| Rendieren | Eerste Husky-tocht | Expeditie naar Sallatunturi | Sneeuwschoenwandeling | Sneeuwscooteren | Tweede Husky-tocht | ||
|
Woensdag 30 januari "Expeditie" naar de top Vandaag hebben we geen activiteit geboekt dus we kunnen onze dag helemaal zelf in plannen. We staan desondanks toch vroeg op want we willen naar de top van de Sallatunturi gaan lopen. Wie had ook al weer bedacht dat vakantie en uitslapen bij elkaar horen? Na een blik op de thermometer (maar -8 graden) kleden we ons vandaag niet al te warm aan en ook mijn dood konijn blijft vandaag dus thuis. |
 |
We wandelen richting piste. Er is ons verteld dat we als we
voor de rode piste staan rechts een pad in moet lopen. Aangezien er maar één pad
lijkt te zijn lopen we het paadje in. Het blijkt een langlaufroute te zijn en
eigenlijk mogen we hier helemaal niet op lopen. Toch lopen we verder via een
slingerend pad (hoe komen we anders op de top?) en genieten van het mooie
landschap en de besneeuwde bomen. We zetten een first track op het strak
geprepareerde en maagdelijke corduroy, en zo lopen we nietsvermoedend verder. Totdat ik ineens wat zonnestraaltjes een poging zie doen zich tussen de takken en bomen te wurmen. Shit. Hadden we niet bij zonsopkomst op de top van de Sallatunturi moeten staan? Ineens staan we weer met beide benen op de grond. Nou ja, in de sneeuw dan. We zijn nu anderhalf uur aan het lopen en ons is verteld dat we in ongeveer een half uurtje boven zouden moeten zijn. |
|
|
Sterker nog, we krijgen het idee dat we steeds verder van de top vandaan lopen en we vragen ons af of we wel goed zijn gelopen. Tijd voor een slimme opmerking: "ergens moet er dus iets zijn mis gegaan". |
|
Mijn hersenen werken dus ook nog prima in de Laplandse kou. Toch was er maar één pad en splitsingen hebben we niet gehad, dus we besluiten nog even door te lopen tot de volgende bocht. En tot de bocht daarna. En daarna. Maar de top raakt steeds verder weg en hoewel we er hardnekkig genoeg niet aan willen, komen we uiteindelijk tot de definitieve conclusie dat we toch echt de verkeerde route moeten hebben genomen. En al was de gelopen route mooi, we balen ervan dat we de zonsopkomst op Sallatunturi gemist hebben en besluiten dus maar terug te lopen om te kijken waar we fout zijn gegaan. Eenmaal terug bij de rode piste kunnen we niet echt een pad vinden en we twijfelen of we dan niet beter over de piste naar boven kunnen lopen. |
|
|
Aangezien de zwarte piste dicht is lijkt het ons beter om over deze piste naar boven te lopen en dus beginnen we aan poging 2 om de top te bereiken. Hoewel de piste vrij steil is kunnen we aan de zijkant redelijk naar boven lopen. Blijkbaar zijn er al mensen ons voor gegaan, want er staan voetstappen in de sneeuw die we kunnen gebruiken als traptreden. |
 |
Martijn voorop en ik volg zijn tred gestaag. In mijn gedachten vormen zich al plannen tot het beklimmen van de Mount Everest. Plannen die overigens direct weer in de prullenbak belanden zodra de voetstappen ineens ophouden en we zelf een spoor moeten maken door de diepe sneeuw. Het wordt steeds steiler en Martijn heeft er moeite mee en glijdt steeds naar beneden. Ik lift nog wat mee op Martijn’s gemaakte voetstappen, maar ook ik glij meer naar beneden dan dat ik omhoog kom. Ik krijg weer déja vu’s van Namibië waar we afgelopen zomer een hoge duin hebben beklommen. Twee stappen omhoog, één naar beneden, dat soort werk. En hoe ver is het in hemelsnaam nog? |
|
De top is nog niet in zicht en het wordt steeds maar steiler. Dan houdt Martijn het voor gezien en hevig balend besluiten we ook maar een einde aan poging 2 te maken en terug naar beneden te gaan. |
| We draaien ons om en oeps, toch wel steil zo van bovenaf. Dan ging het lopen naar boven wel iets gemakkelijker. Onhandig staan we verankerd tegen de piste en eigenlijk kunnen we geen kant uit; omhoog ging al niet, maar naar beneden is het helemaal moeilijk! Hmmm. Twee opties. Óf we besluiten eskimo te worden en bouwen ter plekke een iglo, óf we lopen toch maar naar beneden. En dus beginnen we aan onze afdaling. Dan krijgt Martijn een ingeving. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om zijn extra kontstuk op zijn broek te testen (hulde voor de snowboardbroek) en laat zich op zijn kont in de sneeuw vallen. Binnen luttele seconden raast hij op zijn kont naar beneden en staat hij onderaan de piste te kijken hoe klungelig ik al glijdend en schuivend van de helling loop... |
|
|
Poging 3 dan maar. (Is dat niet een knap staaltje karakter tonen?) Onder het mom van drie keer is scheepsrecht. Of was het een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen? |
|
|
Vol goede moed en verbetenheid beginnen we in ieder
geval aan de derde poging om de top te bereiken. Ik heb voor onszelf nu
de ideale route voor ogen; recht op ons doel af langs de rode piste
omhoog. Als we dan de top niet kunnen bereiken dan weet ik het ook niet
meer. We sjokken omhoog. Vinden we de rode pistes meestal maar vlakke
routes als we skiën, als je er tegenaan moet lopen is het allesbehalve
vlak. Ondertussen begin ik me er akelig bewust van te raken dat mijn
beenspieren waarschijnlijk bezig zijn een grote protestactie voor te
bereiden. Maar dat merken we dan morgen wel... Voorzichtig begint me iets te dagen. Stond er voor morgen niet een paar uur durende sneeuwschoenwandeling op het programma? Nou ja, niets aan te doen dan, na de 2 eerste pogingen zijn we vastberadener dan ooit om de top te bereiken en we zullen en MOETEN op die verdomde top staan. O wee, als het niet de moeite blijkt te zijn... Halverwege de heuvel staat ons nog een onaangename verrassing te wachten; het waait enorm! We worden zowat van de berg geblazen en de gevoelstemperatuur gaat erg hard onderuit. Ik snak naar mijn dood konijn die lekker warm in ons huisje ligt en heb spijt van het dunne jasje dat ik vandaag aan heb gedaan. Sjesus, wat een kou... (Niet zeuren Lonneke, jij wilde toch naar Lapland?) |
|
Eindelijk komt dan het lang verwachte topje in zicht en hoewel de warmte op dinsdag en de wind op woensdag niet veel goeds hebben gebracht voor de sneeuwmutsen op de bomen, is het wel erg mooi gelukkig. |
|
Er staat een totaal besneeuwde en berijpte
uitkijkpost op de top, maar het is zo verschrikkelijk koud dat we niet
echt de tijd kunnen nemen om foto’s te maken. Wat een snertwind. Na even
snel rondgekeken te hebben vraag ik me af waarom ze hier in hemelsnaam
geen knus restaurantje hebben en na wat foto’s gemaakt te hebben weten
we niet hoe snel we weer van de top af moeten komen zodat we van die
snijdende koude wind af zijn. Hevig balend, we hebben immers zoveel moeite gedaan om de top te bereiken, ren ik zelfs naar beneden (ja, mijn benen doen het nog steeds) met Martijn in mijn kielzog. Zijn we de hele ochtend bezig geweest om boven te komen, in 5 minuten staan we weer beneden. Compleet bevroren. Snel zoeken we ons huisje op en warmen ons wat op. Na een hapje en een drankje kunnen we er weer tegenaan. Wat zullen we nu gaan doen? Martijn heeft een idee. Laten we gaan skiën! Hè ja, hebben we de hele ochtend verknald door de top te willen bereiken en dan gaan we nu lekker skiën. Hup, ski's aan, liftje naar boven en in 5 minuten sta je op de top. Heel soms heeft Martijn wel eens van die goede ingevingen. Grrr. |
|
|
Maar goed, we ZOUDEN natuurlijk kunnen gaan skiën. Kunnen we nog wat fotootjes maken misschien. En dus kleden we ons heel wat warmer aan en wandelen we weer richting piste. |
 |
We huren ski's en schoenen voor 3 uur en zo staan we
5 minuten later op de top, waar het overigens nog steeds loeihard waait.
Voor fervente skiërs zoals wij die honderden pistekilometers gewend zijn
is het hier natuurlijk wel behelpen. Welke van de 4 pistes zullen we
nemen? Er zijn 2 blauwe en 2 rode open, de zwarte is dicht. Jottum, wat
een keuze. Maar ook de blauwe pistes gaan al om 3 uur dicht en aangezien
het al half 3 geweest is moeten we snel zijn. De blauwe wordt het dus
eerst. Het zijn afdalingen van niets, maar zo’n perfecte sneeuw heb ik nog nooit gehad. Door de kou is de sneeuw erg ‘griffig’, waardoor je veel grip hebt op de sneeuw. |
|
Er is nergens ook maar een plekje ijs of pap te ontdekken (koud genoeg hier) en de pistes zijn strak en vlak, zonder bulten. Wauw, wat een fijne sneeuw. En geen mens te bekennen! Dat is wel heel wat anders dan de mierenhopen die je doorgaans treft in Oostenrijk en Frankrijk. |
|
We nemen de blauwe piste een aantal
keren, maar als deze dicht gaat begeven we ons naar de rode. Ook dit is
een mooie piste, jammer dat alles maar zo kort is. De zon gaat langzaam
onder en de pisteverlichting gaat aan. Na een aantal keren hetzelfde
bultje te hebben afgeskied begin ik het wel een beetje eentonig te
vinden. Ik houd wel van wat afwisseling. Martijn niet. Die leert met
elke afdaling de piste beter kennen en ziet steeds weer een ander
hobbeltje om over te springen of een plekje waar hij net wat harder kan
gaan dan de keer daarvoor. Zo blijf je wel even bezig. Als een wedstrijdschool dan ook nog een van de twee rode pistes in gebruik neemt blijft er voor ons nog maar 1 piste over, dus raken we een beetje uitgeskied. Ja, zelfs Martijn. Uiteindelijk stoppen we dus al na twee uur skiën. |
|
|
s’ Avonds eten we een hapje bij Kelo, maar dit keer valt het eten helaas wat tegen. Dat zou mogelijkerwijs kunnen liggen aan het feit dat we deze keer allebei geen rendier of eland hebben genomen, maar pasta en pizza. Morgen maar weer aan de rendieren dan. |
|
|
Martijn en Lonneke |
|
|
|
||
