| Europa - Finland - Lapland - Sallatunturi - Eerste Husky-tocht |
 |
Eerste Husky-tocht |
|
|
|
||
|
|
||
| Rendieren | Eerste Husky-tocht | Expeditie naar Sallatunturi | Sneeuwschoenwandeling | Sneeuwscooteren | Tweede Husky-tocht | ||
|
Dinsdag 29
januari Op pad met de hondjes 8 uur. De eerste activiteit na het opstaan is kijken op de thermometer. Die bepaalt immers hoeveel lagen we vandaag aan doen. Hé, dat is vreemd! Min twee geeft ie aan. Wat een verschil met de dag ervoor, en de toon is gezet voor de kleding; wat lagen minder is vandaag geen overbodige luxe! |
|
Vanmiddag hebben we onze huskytocht pas en aangezien
we nu dus "vrij" hebben, wilden we nog een keer naar de rendieren toe,
iets wat we de vorige dag al geregeld hadden. Bij het rendierpark stappen we met zijn tweeën in een grote slee die achter een sneeuwscooter hangt. Hannu brengt ons vervolgens naar de rendieren toe. Aangezien we maar met zijn tweetjes zijn hebben we alle tijd voor de rendieren en komen we handen te kort om alle rendieren van rendiermos te voorzien. Als ze het mos op hebben krijgen ze nog ander droogvoer; met een emmer laat ik steeds een hoopje brokken vallen zodat er genoeg hoopjes zijn voor alle rendieren. |
|
 |
Aangezien het vandaag helemaal niet koud is gaat het fotograferen een stuk aangenamer en zo schiet ik talloze plaatjes van die aandoenlijke beestjes. | |
| Maar als de beesten allemaal aan het eten zijn hebben ze weinig oog meer voor ons en wordt het tijd om te gaan. Bij het rendierpark staan nog een aantal rendieren die we bladeren mogen geven; behendig ritsen ze met hun lippen de bladeren van de takken af. Als we ook hiermee klaar zijn lopen we nog even naar de husky's waar ik ook al geen genoeg van kan krijgen... Vanmiddag mogen we! |
 |
|
|
We gaan weer terug naar ons huisje en eten wat. Daarna is het tijd voor de
hondjes en begeven we ons naar het rendierpark. Allereerst krijgen we weer
instructies van een gids. Je bemant met tweeën een slee; de passagier zit in de slee, de ander staat achterop de slee en bestuurt de slee en de honden. Voor iedere slee staan 6 honden. De voorste twee zijn de leiders (leaddogs), de achterste twee zijn de sterkste honden (wheeldogs) en de middelste twee zijn geen van beide (swingdogs). Het zijn vaak nog jonge honden die misschien wel ooit leider worden. |
||
|
Overigens voegt ze nog toe dat de honden het vandaag met een temperatuur van net onder nul behoorlijk zwaar gaan krijgen. Husky's zijn op hun best bij extreem koude temperaturen, de zomer vinden ze dan ook niet zo veel aan. |
|
|
De gids vertelt dat je onder geen beding de slee los
mag laten, omdat anders de honden er met de passagier vandoor gaan,
hetgeen voor uitermate spannende belevenissen kan zorgen. De passagier
die in de slee zit kan namelijk helemaal niets, aangezien de rem
achterop de slee zit. En zie dan je husky's, die niets liever doen dan
rennen, maar eens tot stilstand te krijgen. In gedachten zie ik ons al dwars door de wildernis racen met een Martijn hangend achter de slee en slepend door de diepe sneeuw. Want loslaten is dus uit den boze. Ach ja, laten we er maar het beste van hopen. De gids vertelt verder dat je voldoende afstand moet bewaren met je voorganger, en dat je je honden dus tijdig moet afremmen. Dit doe je dan door met je voet op de rem te trappen, een soort anker met pinnen die je stevig de sneeuw in duwt, en als je helemaal wilt stoppen dan ga je met twee voeten op de rem staan en duw je je hele gewicht de sneeuw in. Dit zou, met nadruk op "zou", de honden dan moeten laten stoppen. Jááája. |
|
Als het heuvelafwaarts gaat moet je ook wat remmen omdat de slee anders de honden voorbij sjeest, wat natuurlijk niet de bedoeling is. De centrale lijn in het midden die de honden aan de slee en aan elkaar verbinden moet strak gespannen blijven, zodra deze te slap wordt dan moet je bijremmen. |
 |
Verder is er ook nog wat extra werk voor ons
weggelegd; als we heuvelopwaarts gaan dan moet je de honden een handje,
of liever gezegd een pootje helpen en meesteppen of helemaal van de slee
afstappen en meeduwen en meerennen. De passagier, die lekker ingepakt in
de slee zit, kan uiteraard niet alleen van de tocht, de honden en de
omgeving genieten, maar als kers op de slagroom ook nog van het gehijg
van de bestuurder. Overigens is het van de slee afstappen ook niet geheel zonder risico’s; goed opletten als je bovenaan de heuvel komt, want de honden kunnen dan weer voluit rennen en als je niet snel genoeg op je slee bent gesprongen dan gaan je hondjes er zonder jou vandoor... En ten slotte, ook niet geheel onbelangrijk, als een hond moet poepen dan gaat hij ineens zitten en moet je de slee ook direct stoppen zodat de hond op zijn gemak even kan "toiletteren". |
|
|
Nou dat is dan nog netjes, ik had vernomen dat de drollen ons om de oren zouden vliegen. Al met al kom ik tot de ontdekking dat het niet zomaar een relaxed tochtje is, maar dat er terdege concentratie vereist is om de honden te besturen en in bedwang te houden. |
|
|
Na de enigszins afschrikwekkende uitleg, mogen we zelf een
slee met span uitzoeken. Wij nemen de achterste slee in een rij van drie, omdat
we het wel fijn vinden dat er dan niemand achter ons zit. Toen wisten we echter
nog niet dat het achterste span altijd de eerste wil worden en continu de rest
voorbij wil stuiven. Het achterste span is dus in feite het sterkste en snelste
team. Het voorste span daarentegen heeft hun doel al bereikt, ze lopen immers al
voorop, en lopen dus niet zo hard. Jottum! We lopen naar ons span toe en je kan merken dat de jongere swingdogs ietsjes schuwer zijn; zij willen dan ook minder graag aangehaald worden dan de andere honden van het span. |
|
Vooral de voorste honden, de leiders, smeken om aandacht. Zodra ik ook maar iets in de buurt kom heb ik een Nemo in mijn nek hangen; hij springt steeds tegen me op ("wat een leuke flosjes bungelen aan die muts") en als ik een andere hond aan wil halen is hij er ook als de kippen bij en dringt hij zich aan me op. Jaloerse honden bestaan hier dus ook, maar op mijn beurt vind ik alle aandacht van de hondjes wel erg leuk. |
|
We nemen plaats op en in de slee en al liggen we nog
vast, de honden trekken behoorlijk. Het gejank en geblaf is oorverdovend
en de honden staan de popelen om te vertrekken. De opwinding is groot en
af en toe springen ze met 4 poten tegelijk de lucht in, nemen een klein
aanloopje en rukken bijna de paal uit de grond waar we aan vast liggen,
of ze springen over elkaar heen zodat ze verstrikt komen te zitten in de
touwen. Hebben wij weer; duidelijk 6 gevalletjes van ADHD... We krijgen het sein dat we mogen vertrekken en zodra de voet van de rem gaat stuiven we ervandoor. Jíhaaaa! Onvoorstelbaar wat een kracht in deze hondjes schuilt! En wat vinden ze het leuk om te rennen, gewoon niet te geloven hoe enthousiast ze zijn. |
|
|
Het duurt niet lang of ons enthousiasme evenaart dat van de husky's en we proberen de slee en de honden zo goed mogelijk te besturen en mee te rennen als het bergop gaat. Al gauw merken we dat door het geren de darmen van de honden goed op gang zijn gekomen want af en toe sleeën we door een walm van penetrante luchtjes, wat later begeleid van hier en daar een hoopje poep. |
|
|
Het blijkt dat sommige honden de drollen gewoon
tijdens het rennen lossen, terwijl anderen er rustig de tijd voor nemen
en gewoon op hun gemakkie gaan zitten poepen. Ach ja, verschil moet er
zijn. En het moet gezegd; ons span is inderdaad snel en sterk en we komen voortdurend te dicht op onze voorganger zodat we moeten bijremmen. Als we niet uitkijken stuift ons haantje-de-achterste-span zo de rest voorbij! Off road natuurlijk, want er kunnen geen twee sledes naast elkaar op het smalle paadje. Maar aangezien we het zielig vinden de honden steeds maar af te moeten remmen stoppen we af en toe en laten we onze voorgangers een eind van ons weg rennen zodat wij op volle vaart de rest kunnen bijhalen. |
|
We genieten net zo van de tocht als de honden en vinden het dan ook jammer als we na een tijdje stoppen voor de lunch. Onze slee wordt vastgebonden aan een boom en de honden ploffen neer in de sneeuw. We belonen ons span met wat aandacht en nemen de nodige foto’s. Husky's hebben vaak een blauw en een bruin oog of blauwe ogen, wat ze erg fotogeniek en mooi maakt. Best nog moeilijk om de ogen van dichtbij te willen fotograferen aangezien ze erg beweeglijk zijn en steeds net anders kijken dan dat jij wilt. |
|
Omdat het vandaag niet zo koud is lunchen we niet in een
kota, maar gewoon midden in de sneeuw. Inmiddels brandt er een lekker kampvuur
en wordt de blackpot coffee en de pot thee weer in het vuur gehangen. En jawel,
de rendierworstjes komen ook weer te voorschijn. Ze worden vakkundig aan een
lange stok gespiest en bij het vuur gehouden. Wat een fantastisch leven, toch? |
|
|
De rust en de stilte worden doorbroken door het gejank en geblaf van de husky's. Ze worden ongedurig. Blijkbaar vinden ze dat het lang genoeg geduurd heeft en willen ze weer op pad. En dat doen we dan maar. |
|
|
We sjezen door de bochten op de kronkelige paadjes en
vinden het geweldig! Af en toe nemen de honden een hap sneeuw tijdens
het rennen om de dorst te lessen, maar ook op het einde blijven ze nog
net zo fanatiek als in het begin. Was ik gisteren al verliefd geworden
op Lapland en de rendieren, vandaag ben ik tot over mijn oren op de
hondjes... *zucht*... wat is het leven toch hard. Zoals met alles het geval is komt ook aan deze fantastische tocht een einde en keren we weer terug naar het rendierpark. Dat hebben we als team toch maar weer mooi gefikst. De honden worden één voor één uitgespannen en aan een ketting gelegd. We belonen ons team door ze flink te vertroetelen en, hoe kan het ook anders, Nemo krijgt het weer voor elkaar om alle aandacht op te eisen. Als we ten slotte alle honden voldoende hebben geknuffeld maken we ons met moeite los van ons span en is het tijd om naar ons huisje te gaan. |
| ’s Avonds eten we bij Kiela waar ik een overheerlijk elandpotje neem en Martijn een lekker mals rendierbiefstukje, we zitten per slot van rekening nog steeds in Lapland, het land van de elanden en rendieren. Later gaan we nog op zoek naar poollicht, het is immers helder. Gewapend met statief en camera lopen we richting camping. Duizenden sterren staan te stralen aan de pikdonkere hemel, maar helaas is er vandaag geen poolactiviteit. Na een tijdje te hebben geblauwbekt verdwijnen we ietwat teleurgesteld naar ons huisje. Morgen misschien beter? |
|
|
|
Martijn en Lonneke |
|
|
|
||
