Europa - Finland - Lapland - Sallatunturi - Sneeuwscooteren - Fins langlaufen

Sneeuwscooteren - Fins langlaufen
Tekst en foto's: Martijn en Lonneke
Reistijd: januari 2008

Finland - Lapland - Sallatunturi

 

     
 
Vrijdag 1 februari
Sneeuwscooteren door winterwonderland en Fins langlaufen

Shit. Na een blik naar buiten te hebben geworpen slaat de sjagrijn toe: zwaar bewolkt. En als ik nou één dag mocht kiezen waarop ik een strak blauwe lucht en een zon gewild had dan was het wel vandaag. Vandaag staat namelijk de sneeuwscootersafari naar Ruuhitunturi gepland, oftewel winterwonderland; een paradijselijk stukje op aarde waar bomen geen bomen meer zijn, maar bizar gevormde sneeuwsculpturen die de meest vreemde vormen hebben aangenomen.
 

Voor dit plaatje gingen wij onder andere naar Lapland. Niet voor een plaatje van grijze bomen tegen een grijze lucht. Pech dus. Het waait vandaag hard dus we trekken onze extra lagen maar aan. Daar gaan we weer. Thermo-onderkleding, fleecebroek en -trui, skipak. Muts, handschoenen en boots, we beginnen er handigheid in te krijgen na gisteravond.

We lopen vervolgens naar de receptie van Tuvat, waar de sneeuwscooters al klaar staan. Maar eerst moeten we nog bij Arctic Circle Safaris naar binnen om ons verder aan te kleden. Tien minuten later staan we dan ook in een uiterst charmante en slank afkledende outfit buiten. Bovendien voorzien van een alleraardigst Calimero-hoofddeksel. Mag ik ons even voorstellen: Jut en Jul.


Jut en Jul in charmante outfit

Gelukkig zijn we niet de enige Jut en Jullen, dus vallen we niet zo op. We krijgen enkele instructies voor de scooter en vervolgens gaan we in een lang lint op pad. Het valt me op dat het totaal niet relaxed rijden is; de scooter is erg gevoelig voor sporen en het pad is allesbehalve vlak. We stuiteren dan ook van de ene bult naar de andere en ondanks het wasbordachtige parcours ligt het tempo aardig hoog. Erg leuk kan ik dit gehobbel niet vinden.
 
Vóór de scooter voor ons ontstaat een gat en de rest raakt uit zicht. Daarna hebben we de grootste moeite om bij te komen en moeten we dus nog harder over de hobbels vliegen. Au! De scooter voor ons besluit van de gelegenheid gebruik te maken off road te gaan en sjeest rechtdoor de diepe sneeuw in, terwijl het pad toch echt naar links afbuigt. Oeps. De omgeving wordt wel steeds mooier en de bomen krijgen steeds meer sneeuw. Bovenop de top van Ruuhitunturi is het erg mooi, maar waar we al bang voor waren komt uit; de bomen komen totaal niet tot hun recht tegen de grijze lucht en het blijkt dat de warmte van afgelopen dinsdag en de harde wind van woensdag ook niet veel goeds heeft gedaan voor de sneeuwdekens op de bomen.

Dit vinden we wel erg jammer, zeker omdat we hebben gezien hoe het er afgelopen maandag uit heeft gezien. Reden dus om nog een keer terug te gaan...? Het is koud op de top en het waait behoorlijk hard. We blijven dan ook niet lang, zoeken onze scooters weer op en beginnen aan de afdaling, die overigens erg mooi is. We volgen een slingerend paadje met dik besneeuwde bomen aan weerszijden, wat nog veel stuurmanskunsten vergt.
 
Op een gegeven moment rijdt er niemand meer achter ons en bij een stop blijken we een groot gedeelte van de groep kwijt te zijn. De voorste gids rijdt terug en na een hele tijd komt hij terug met de rest; er blijken 4 scooters omgegaan te zijn... We rijden weer verder en na een tijdje naderen we het rendierpark waar we een korte stop houden. Onder het genot van warme chocolademelk en een Lapse donut warmen we ons wat op, waarna we naar de receptie van Tuvat terugkeren over weer een wasbordachtige weg.

Ondanks het gehobbel was het sneeuwscooteren leuk, maar het haalt het wat ons betreft niet bij de huskytochten. Dat zal ongetwijfeld ook wel komen door de grijze lucht, we houden er een niet voldaan gevoel aan over.


Met z'n allen op de top van de Ruuhitunturi

's Middags hebben we nog niets gepland, maar eigenlijk hebben we nog zoveel wat we willen doen! En we hebben alleen vrijdagmiddag en zaterdag nog. We willen nog een keer sneeuwschoenen huren, een huskytocht vinden we nog erg leuk en ook een sneeuwscootertocht naar de Russische grens behoort tot de mogelijkheden. Of nog een keer naar Ruuhitunturi mocht het weer opklaren.
 


Grijs, grijs en nog eens grijs - Waar blijft de zon nou?

 Dan kunnen we nog traditioneel Fins langlaufen of een dagje Rovaniemi, we weten niet te kiezen. Aargh! Hadden we nog maar een weekje hier... Maar goed, we zullen toch een keuze moeten maken. De husky's vonden we leuker dan de sneeuwscootertocht dus dit laatste valt al af. Naar Rovaniemi om de kerstman te zien vinden we eigenlijk best wel ver rijden, dus ook deze optie valt af. Beter weer hebben ze niet voorspeld, dus op een herkansing voor Ruuhitunturi hoeven we ook niet te rekenen. Sneeuwschoenwandelen hebben we al gedaan, en dus valt de keuze op traditioneel Fins langlaufen. Dit hebben we nog nooit gedaan en aangezien we nu in Finland zitten kunnen we dit toch eigenlijk niet aan ons voorbij laten gaan.

De huskytocht vonden we zo leuk dat we deze voor zaterdag boeken, wel een langere tocht dan de vorige keer. We willen eerst naar het rendierpark (waar ze langlauflatten verhuren) lopen, maar aangezien het toch al vrij laat is besluiten we een taxi te nemen naar het rendierpark. Bij het rendierpark groet Hannu ons enthousiast en helpt hij ons een eind op weg met de langlauflatten, c.q. houten schroten van 2 meter lang.
 


Traditioneel...

Hij denkt echt dat hij met sportieve mensen te maken heeft en in het geval van Martijn klopt dit ook wel. En ach, in mijn geval wat betreft wintersportactiviteiten ook wel.

We stappen met onze boots op de latten en het voelt in eerste instantie toch wel wat onwennig. De latten zijn lang en hebben geen scherpe kanten zoals ski’s. Hannu vertelt dat we het beste de diepe sneeuw kunnen opzoeken, daar zijn ze oorspronkelijk ook voor bedoeld. Steile afdalingen kunnen we beter vermijden. Wij op weg. Het is best wel grappig en in de diepe sneeuw gaat het redelijk goed. We verkiezen dan ook de diepe sneeuw aan de zijkant boven het vlakke pad. Martijn denkt echter vanaf de hoge wal aan de zijkant op het pad te glijden, niet in de gaten houdend dat tegelijkertijd ook het pad naar beneden loopt. Gevolg: met wijd gespreide benen baant hij zich in ploegstand een weg naar beneden.


...Fins langlaufen

Krom van het lachen sla ik hem vanaf de zijkant gade; hij gaat steeds harder, maar z’n houten schroten willen niet datgene doen wat hij voor ogen heeft. Even denk ik dat hij plat op zijn snuffert gaat, maar dan wordt het weer vlak en houdt hij zich wonder boven wonder overeind. Eenmaal bij hem gekomen heeft hij roze blosjes op zijn wangen. Toch wel spannend, die houten planken.
 
Langzaamaan wordt het later en ook steeds donkerder. We zijn inmiddels een behoorlijk eind van het rendierpark vandaan en met zijn tweetjes staan we midden in de wildernis.

Tijd om Lonneke’s creatieve geest te laten werken. Het was toch Finland waar als een van de laatste Europese landen beren leefden? En kwamen hier in Lapland ook geen wolven voor? En lynxen? Aan creativiteit geen gebrek. Ok, beren houden nu waarschijnlijk winterslaap, maar we besluiten toch dat het wel tijd wordt om weer terug te keren.

Verrassend genoeg gaat het nu een stuk sneller en een tijdje later leveren we onze langlauflatten weer in bij het rendierpark. Gezond en wel, met alles er nog op en aan. Ineens wordt er geroepen dat er poollicht buiten te zien is. Wat? Nu al, het is amper donker!


Traditionele Finse langlauflatten

We vliegen dus naar buiten en inderdaad: er is licht poollicht te zien door de bewolking heen, boven de piste bij Sallatunturi. We twijfelen nog even of het wel echt is, maar Hannu verzekert ons dat het toch echt poollicht is. Omdat wij gisteravond ook een paar keer gebeld zijn voor het poollicht door Sander, zijn we blij dat wij nu ook een keer kunnen melden dat er poollicht is, maar als we hem bellen zegt hij niets te kunnen zien. Tsja, wij zitten dan ook wel zo’n 3 km verderop, misschien dat het vanaf hier toch beter te zien is? Het poollicht is verder weinig van betekenis en de bewolking trekt weer dicht. Jammer.
 


Helaas was er wat dunne bewolking voor het poollicht

 We nemen het taxibusje terug naar ons huisje en na lekker gedouched te hebben gaan we eten bij Kiela. Het is inmiddels zwaar bewolkt en het sneeuwt licht, dus Martijn vindt het niet nodig zijn statief en camera mee te nemen. De kans op poollicht is vanavond wel erg klein, gezien het weer. Met de opklaringen van de vorige nacht nog vers in mijn geheugen dring ik er op aan toch het statief en de camera maar mee te nemen, je weet het immers nooit...

Een goede keuze, blijkt achteraf. Als Martijn mij toch niet had. Dat bevestigt maar weer mooi dat drammen toch echt wel zin heeft. Als we klaar zijn met eten wordt er namelijk ineens geroepen dat het plaatselijk is opgeklaard en dat er poollicht is! Dichter bij het vuur kunnen we nu niet zitten dus vliegen we naar buiten en rennen naar het pad achter Kiela. Het statief al uitschuivend en zoekend naar de telefoon om Sander te bellen. Maar Sander is ons al voor, ja het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje.

We installeren het statief en de camera en we zien inderdaad een vrij duidelijke statische groene baan en we slagen er dan ook in het redelijk goed vast te leggen. Maar we hadden ook geen twee minuten later moeten zijn of de mooie baan verdwijnt al weer.
 
Die irritante hardnekkige bewolking gooit maar steeds roet in het eten. Balen, want er is de afgelopen nachten en de komende nacht behoorlijk wat poolactiviteit.

Later lopen we nog even naar de camping om te kijken of we nog een glimp van het poollicht op kunnen vangen, maar helaas: the show is over.

We zoeken ons huisje op en steken de haard aan. Hapjes en drankjes op tafel. In spanning wachten we af of we nu weer een telefoontje krijgen, maar het rotding blijft vanavond akelig stil.

Na een klein half uurtje wordt het wel erg heet in ons huisje en we doen de openhaard uit. Helaas blijft het speksteen nog erg lang warmte afgeven en we worden beiden niet goed van de hitte.


De baan verandert in een slinger

En zo zitten we dan de rest van de avond in ons huisje, met de ramen tegen elkaar open en de deur waagwijd open om de hitte te verdrijven...
 

Verder naar de tweede Husky-tocht


 
Martijn en Lonneke