Europa - Frankrijk - La Marmotte

La Marmotte - Fietstocht in de Franse Alpen
Tekst en foto's: Frank Julien
 Reistijd: juni 2009

Frankrijk - Rhône-Alpes - Isère

 

 

Mijn Marmotteweek 2009

  
 
Zondag 28 juni om 6 uur vertrokken mijn collega Herman en ik naar ons chaletje op de camping le Colporteur in Bourg d'Oisans. Na 10 uur rijden kwamen we aan op de camping. Het was nog niet druk maar dat veranderde in de loop van de week wel. Het weer is zonnig en warm tussen de 25 en 30 graden. 's Avonds na het eten liepen we naar de voet van de Alpe d'Huez.


Finish Fontein

  Herman kreeg de schrik van zijn leven en zei dat het er toch wel zwaarder uit zag dan hij had gedacht.
Ik zei tegen beter weten in "kom op het valt wel mee, als je de eerste 3 km door bent dan wordt het minder zwaar".

Maandag
gingen we na het ontbijt eens kijken of we klaar waren voor de grote tocht van zaterdag door Alpe d'Huez op te gaan fietsen. Het ging meteen mis.

Direct aan de voet wil ik op het kleinste voorblad schakelen en mijn ketting vliegt eraf. Ik dacht nog "een grote beurt bij de fietsenmaker net voor je weg gaat, is dat wel zo'n goed idee?".
Het blijkt wel weer "Nee dus!".

Na wat herhaalde mislukte pogingen ben ik maar door gaan fietsen op het middelste blad. Dat hield ik 2 bochten vol en toen maar de ketting met het handje op het kleine blad gelegd en naar boven geklommen. Herman was ondertussen uit het zicht

verdwenen en heeft niet in de gaten gehad dat ik materiaalpech had.
Na bocht 4 stond Herman op mij te wachten en ik vertelde hem mijn verhaal uiteraard zonder te stoppen.

Zo kwamen we over de officieuze finish bij het spandoek bij de fontein. Na wat foto's gemaakt te hebben bij de fontein zijn we doorgereden naar de officiële finish 2 km verderop.

De beklimming ging naar mijn gevoel niet goed. En als dit de graadmeter was voor mijn fysiek gestel dan zie ik de Marmotte zwaar in. Na een cola weggewerkt te hebben verlieten we de Alpe en gaan we weer een stukje afdalen en weer de hoogte in naar Col de Sarenne (hoogte 1990m).
Dit was een B weg met veel gaten in de weg en eigenlijk niet echt geschikt

voor veel verkeer. De natuur was prachtig. Je zit hier boven de boomgrens waardoor je verder kunt kijken. Je kunt dan km's verder kijken naar de wegen die onder of boven je zichtbaar zijn zodat je kan inschatten wat je beentjes nog te verduren krijgen


Col de Sarenne

en ondertussen rondkijken naar de ruige natuur en bergmarmotten zoeken.

Na de top was het bijna continu afdalen via Chambon terug naar Bourg d'Oisans. Totaal 63 km, 1600 hm, gem. 18 km/h, max. 65 km/h. 's Avonds zelf de versnellingen enigszins bijgesteld maar ze stonden nog niet ideaal.

Dinsdag gaan we de Marmotte verkennen door de gehele route met de auto te rijden. Toen we deze tocht gereden hadden was ons moraal gedaald tot nul. Waar zijn we aan begonnen!? De twijfels waren erg groot "zal ik überhaupt wel mee gaan doen met de tocht".

Op col de Glandon zagen we zoveel fietsers zwoegen. Ze zwalkten over de weg alsof ze ieder moment om konden vallen.

Bij het 2e stuwmeer op de Glandon waren we even gestopt en kwamen we Friezen tegen die aan het pauzeren waren. Zij gingen de Marmotte voor de 2e keer fietsen en vroegen aan mij wat mijn kleinste verzet achter was.
Ik zei een 25. Ze antwoorden "dan vergeet de Marmotte maar, dat lukt je nooit, je hebt minimaal een 27 achter nodig".

Ondanks mijn protesten dat ik een triple had en geen compact zeiden ze "luister nou maar naar mij, je haalt het niet".

De afdaling van de Glandon was heel gevaarlijk daar waarschuwde iedereen voor. Toevallig zagen we dat ook. Een ambulance stond bij een groep fietsers in een bocht.

Een gewonde fietser met zijn in tweeën gebroken fiets werd in de ambulance geladen.. Col de Galibier maakte vooral indruk door zijn grote diepe afgronden vlak langs de weg zonder vangrail.
 
Er hoeft maar iets verkeerd te gaan met inhalers of je ligt beneden. Kortom de twijfels over het rijden van de tocht zijn zeer groot.


Halverwege de Glandon

Dit brieven we ook zo door aan het thuisfront via de email. De mails die ik daarna met name van Riny kreeg pepten me weer op.

Woensdag, de 2e test. Col de Glandon.
 Daar gingen we dan voor onze 2e test. De zenuwen zijn er. Het spookt in mijn hoofd. Zou het lukken? Kom ik er fietsend tegenop? Heb ik dan nog wat over want de echte tocht begint daar pas? Bovenop de Glandon is het "point of no return".


Start afdaling van de Glandon

Daal je de Glandon af dan moet je door anders moet je de col weer terug nemen en dat is net zo erg als col de Telegraaf en de helft van col de Galibier.

Vanaf Bourg d'Oisans heb je eerst 10 km vlakke weg naar de voet van col de Glandon.
Daar kan je lekker warm draaien. De Glandon gedoseerd opgefietst en redelijk fit boven gekomen.


Halverwege de Galibier
Dit geeft weer vertrouwen. Om nog wat verder te gaan met de test spraken we af om vanaf de top van de Glandon terug te fietsen en Alpe d'Huez te beklimmen. Het was ondertussen erg heet geworden (35 gr.) en het waaide nauwelijks.

Herman was ver achter mij en ik was bang dat hij een zonnesteek zou krijgen. Hij had geen bandana en zijn helm had hij afgezet.
Na bocht 13 op de Alpe stopte ik en zocht ik direct de schaduw op.

Na een 5 tal minuten kwam Herman en hij wou er mee ophouden. Zijn hartslag was veel te hoog. Ik gaf aan dat ik er ook mee wou stoppen.

Het was te heet en we moesten ons niet forceren. Het vertrouwen kwam weer terug. Totaal 89km, 2050 hm, gem. 19 km/h, max. 68 km/h.

's Avonds nog naar fietsenmaker om een blad van 27 erop te zetten (14 gaat er dan uit) en de versnellingen bij te stellen. Nadat dat gebeurd was was het vertrouwen geheel hersteld.
Donderdag
 Rustig uitgefietst naar Allemond en terug. Totaal 33 km, 280 hm, 22 gem, 65 max. De rest van de dag rusten, rusten, en wat door het dorpje lopen. De spanning op de camping neemt toe. Meest besprokene dingen. Hoeveel bidons moet je drinken? 1 per uur?1 per 20 km? Hoeveel eten neem je mee? Hoeveel isostar neem je mee? Waar zijn de drinkplaatsen onderweg?

Verstop je eten onderweg? Hoe laat sta je op? Wat eet je als ontbijt? Wat voor tijd ga je voor? Ons doel is uitrijden en stiekem hadden we een planning gemaakt voor een tijd van 11.30.

Vrijdag
 Rusten, rusten, veel vocht innemen, spullen inpakken en zenuwachtig worden van alle gesprekken met de overige fietsers.

Zaterdag. De dag!
 Om 4.45 gaat de wekker. Weinig geslapen. Komt waarschijnlijk door de zenuwen. Na het ontbijt gingen we rustig naar de start. Ik heb startnummer 1120 en vertrek vanuit het 2e vak.
Nou ja, vak! Het is een afgezette straat. Onze start is om 7.15 uur.


Bourg d'Oisans

Met veel gejuich van de toeschouwers vertrekken we. Zoals verwacht worden we op het eerste stuk door heel veel mensen ingehaald. "Laat je niet verleiden om mee te rijden" hebben ervaren Marmotters verteld "het merendeel kom je onderweg weer


Start Marmotte in vak 2

 tegen". Bij ons in het wiel zat een Nederlander die al 12x de Marmotte heeft gefietst. Hij gaat voor een tijd van 11 uur. Dat lijkt me iemand om dicht bij te blijven. Op de col de Glandon worden we door veel mensen in gehaald. Waarschijnlijk zijn dit al de snelle jongens uit het 3e en 4e vak.

Ik vind het wel prettig dat ze ons in de klim inhalen en niet op de gevaarlijke afdaling van de Glandon. De klim ingehouden gereden op een hartslag van 150. Een hartslag van 165 is voor mij een fijne hartslag die ik een aantal uren constant kan volhouden.

In verband met het onbekende hou ik me dus in. Herman was iets achter mij maar dat was maximaal 1 minuut.
De ervaren Marmotter zijn we helaas kwijt geraakt bovenop de Glandon.

Onze tijd was goed en we lagen voor op ons tijdschema. Bovenop is de bevoorradingspost. Er is genoeg te eten maar je moet er wel van houden, gedroogd fruit, stokbrood, banaan, sinaasappel. Drinken bestond uit water en thee.

De gevaarlijke afdaling begon. De ambulances stonden al klaar. Voorzichtig gingen we naar beneden. Bij iedere bocht stond iemand van de organisatie met een portofoon. Na 3 bochten zagen we ons eerste slachtoffer. Hij werd al geholpen door iemand

van de organisatie. Dit hebben we nog 4x in de afdaling meegemaakt. In 1 geval waren er meerdere personen bij betrokken.
De ambulance stond daar al bij.
Veel mensen met lekke voorbanden gezien. Dat was wel opvallend. Normaal heb je  in 95% van de gevallen een lekke achterband. Waarschijnlijk zijn de velgen van het voorwiel te heet geworden door het remmen.

De afdaling ben ik goed doorgekomen maar Herman was ik kwijt. Ik besloot het lange stuk naar de voet van de Telegraaf rustig te rijden zodat Herman mij kon inhalen. Ik kwam alleen aan bij de waterplaats aan de voet van de Telegraaf en heb Herman gebeld.
Hij nam niet op. Ik heb hier een half uur gewacht en uiteindelijk kwam hij aan. Hij had een lekke (voor)band gekregen in de afdaling van de Glandon en het was


Verzorgingsplaats op de Glandon

heel moeilijk om een veilige plek te vinden met al die voorbij razende fietsers. Gezamenlijk trokken we weer verderop naar de top van de Telegraaf. Het was ondertussen al goed heet geworden. Mijn hartslag op de Telegraaf was gepland op 155, dus nog steeds ingehouden. Dit heb ik constant proberen vast te houden en dat is ook gelukt

Nog een wielertoerist genaamd Bas ingehaald. Hij kende Whocares, Martin. Bas had met Martin de "3 ballonnen" gefietst. Hij had vandaag geen goede benen. Na dit korte gesprekje lieten we hem weer achter en fietsten we weer verder.

Midden op de Telegraaf was een niet aangekondigde waterplaats. Daar hoefden we geen gebruik van te maken. Er waren nu al veel fietsers die er niet meer zo fris uitzagen of regelmatig onderweg stopten. Wij niet, wij fietsen in onze eigen tempo onafgebroken naar de top en kwamen redelijk fris boven aan.

Zoals al voorspeld was door ervaren Marmotters is het hier erg druk bij het watertanken. Er stond een rij van wel 30 renners. Wij volgden het advies om door te rijden naar Valloire en daar bij de waterput onze lege bidons te vullen.

We hadden onze bidons weer bijgevuld en gingen verder. Er zou een bevoorradingspost zijn in Valloire die we nog niet gezien hadden. We gingen het dorpje uit en we dachten er komt geen post meer maar een kilometer buiten het dorp was die er dan toch eindelijk. Wederom het gebruikelijke Frans eten, stokbrood, camembert, vlees, gedroogde vijgen, etc.


Uitzichtpunt Col du Galibier


Col du Galibier


Uitzichtpunt Col de Galibier

En toen begon het te regenen en niet zo weinig ook. Regenjas aangetrokken en verder gereden. Vervolgens begon het te onweren en nog harder te regenen. Nu voelde ik me niet meer veilig en besloten we om te gaan schuilen. Na een kwartier geschuild te hebben werd het onweer minder maar bleef het hard regenen.
We waren toch al nat en besloten om maar verder te rijden. Er mee op houden kan niet anders komen we niet meer thuis.

We moeten de Galibier over!
Het water stroomde over de wegen, we reden door centimeters water en het beekje langs ons werd een rivier. Ik dacht als het op de Galibier maar niet sneeuwt want dan weet ik niet meer wat ik doe. Stoppen en een taxi nemen had ik me al voorgenomen. Als er tenminste in deze uithoek een taxi komt.

Ik zag al veel volgauto’s met fietsen op de auto’s. Dat waren de opgevers. Modder stroomde nu al over de weg, de kans op lekke banden is met 100 % toegenomen. Ik kreeg haast want in de verte zag ik dat het lichter werd zodat de kans op sneeuw en onweer kleiner werd als ik door de bui ben en deze voor kan blijven.
De Galibier ging met deze extra motivatie goed. Ik reed hem met hartslag 160 en haalde veel fietsers in.


Zwoegende fietsers op laatste stuk van de Galibier

Velen stopten onderweg om te rusten maar daar had ik geen tijd voor. Naar de top en erover heen dat was het enigste waar ik aan dacht. Zelfs het moeilijkste stuk aan het eind, na het tunneltje voor de auto’s, ging goed. Bovenop aangekomen heb ik


Verzorgingsplaats op de Galibier

 gewacht op Herman en wat te eten genomen. Het Franse eten bevalt me steeds slechter. Ik weet nu wel dat de tocht uitrijden geen probleem meer hoeft te zijn.

Ik voel me sterk genoeg om de Alpe Huez op te rijden.
Na de Galibier begint de 60 km lange afdaling, via col du Lautaret naar de voet van de Alpe Huez.

Regenjas aangedaan tegen de wind en de afkoeling. Onderweg zit ik me te bedenken hoe ik het ga aanpakken.

Het Franse eten bevalt me slecht. Gelletjes krijg ik buikpijn van maar ik moet wel wat te eten hebben. Ik besluit om in plaats van de bevoorrading aan de voet van de Alpe naar onze camping te rijden, daar een boterham en een banaan te pakken en een cola te drinken.

Dat is ca 1 km extra rijden maar de adviseurs zeggen: “neem de tijd voor een goede bevoorrading want dat win je in tijd
ruimschoots terug”. Herman besluit om wel gebruik te maken van de bevoorrading. Achteraf blijkt dat deze bevoorrading anders is dan de overige.  Er is cola, pasta, chocolade e.d. Jammer dat ik deze gemist heb.

Mijn beklimming van de Alpe is begonnen. Mijn bedoeling is om deze zoals gepland met hartslag 165 te fietsen. Ik ga rustig omhoog en probeer mijn hartslag naar 165 te krijgen maar dat wil niet lukken. Hij blijft steken op 145 en wil niet meer hoger worden wat ik ook doe.

Ik besluit om bij de 2e waterplaats wat te drinken en mijn regenjas aan te doen want het regent weer. Onderweg kom ik genoeg fietsers tegen die het niet meer zien zitten. Bij de fotoplaats in bocht 4 trek ik mijn regenjasje weer uit en kom zo uiteindelijk in Alpe Huez.

Bij de bocht na de fontein vliegt mijn ketting eraf. Ik leg deze er weer snel op. Gelukkig heb ik er tijdens de tocht geen last van gehad. Zo kom ik uiteindelijk rond 19.00 uur over de finish in een bruto tijd van 11.50.


Bovenop de Galibier

Netto tijd 09.30 maar deze telt niet. Mijn hartslag is tijdens de klim van de Alpe niet meer boven de 145 geweest. Achteraf hoor ik dat dit komt omdat de koolhydraten op zijn. Dit is vergelijkbaar met een auto waar de benzine bijna van op is.


In Alpe d'Huez diploma ophalen

De lering die ik hieruit trek is dat ik moet leren om gelletjes, snelle koolhydraten, te nemen tijdens lange tochten.

Daar moet je bij aanvang van het seizoen al mee beginnen en niet zoals ik in de laatste week voor de Marmotte. Je hebt dit gewoon nodig.

Al met al een geslaagde tocht waarbij mijn doel was om de tocht uit te rijden en dit is zonder al te grote problemen gelukt. Wij verbaasden ons erover dat aan de voet van de Alpe bussen met fietsers op de bevoorradingsplaatsen werden toegelaten.

Achteraf blijkt dat dit de opgevers zijn die onderweg worden opgepikt. Toch een goede service in moeilijke tijden.

Technische gegevens:

- voorbereidingskilometers: ca 4000 km
- voorbereiding gestart in november 2008 op de Tacx
- vanaf begin mei de training serieus aangepakt (na een test hoe ver ik was)
- vanaf begin mei iedere week een tocht gereden langer dan 150 km in heuvelachtig gebied
- deze trainingen hebben me het meeste opgeleverd
- gewicht is constant tussen de 71 en 72 kg geweest
- laagste rusthartslag: 47 bpm
- hoogste hartslag tijdens de trainingen: 181 bpm (op de Eyserbosweg)
- mijn Marmotte 2009 startnummer is 1120
- totaal bruto tijd Marmotte 11.50, brons

- totaal netto tijd Marmotte 09.30, 174 km, 5500 hm
- 7000 deelnemers zijn er over de finish gekomen (ik als nummer 4978)

Laatste woordje.

De natuur en de beleving van zo’n tocht zijn schitterend en zijn in de toekomst zeker voor herhaling vatbaar. Ik ben veel tijd kwijt geweest met de trainingen en de tocht. Dit is met mijn huidige gezinnetje niet iets wat je ieder jaar kunt doen want dan doe je ze wel flink te kort.
Mijn ontvangst bij terugkomst was zeer warm en dat geeft weer eens aan dat je de juiste balans tussen het fietsen en het gezinnetje moet houden.

Frank Julien

Leeftijd 43 jaar

Racefietservaring 4 jaar

Datum Marmotte 4-7-2009

Datum verslag 7-8-2009

 


 
     Frank