Azië - India - Goa - Kerala

Goa - Kerala
Tekst: Joyce Frey
Reistijd: februari 1998

India

 

     

Het verhaal speelt zich af in de kleine provincie Goa aan de westkust van India en de provincie Kerala - de meest zuidwestelijke provincie van het land.
 
Ik was al een week in Noord Goa, tussen Baga en Calangute. In die tijd had ik een hoop beleefd en veel vrienden gemaakt. Allemaal Indiërs. Nu zou ik voor een week weggaan. Ik had de belangrijkste dingen in een rugzak gepakt. De rest in mijn koffer, die bij de receptie achterliet.


Baga

 Over een week zou ik weer terugkomen, om hier verder nog twee weken te verblijven.

Om tien uur stond ik buiten, waar een taxi me zou komen afhalen.

De taxi kwam. Ik stapte in.
 
Een hoop bekenden, waaronder ook mijn kamerjongen, die graag met me kwam babbelen en alles voor me deed en bezorgde wat ik zelf niet vinden kon, stonden daar, om me uit te wuiven. Het was alsof ik mijn familie verliet.

Ik was de enige die hier vandaan naar Kerala ging. Ik moest eerst naar Zuid Goa, om vandaar morgenvroeg naar Kochi te vliegen. Onderweg moesten we met een veerpont een rivier oversteken, omdat de brug afgesloten was wegens instortingsgevaar. De boot kwam en laadde zijn last uit. Daarna konden wij er op. Na ons kwamen een hoop andere auto's. Daartussen motoren, fietsers en voetgangers.
 
Eerst gingen de auto's er op. Dan de motoren, de fietsers en tot slot de voetgangers. Ik dacht: "Die boot is al meer dan vol!" Maar iedereen moest dichter opschuiven en steeds meer mensen moesten op de boot. Geen centimeter was nog vrij. De voertuigen en de mensen stonden op elkaar gedrukt. Het was niet te geloven wat er allemaal op zo'n kleine boot kon. Mijn gedachten waren al bij de krant, die berichten kon dat er in India een veerboot gezonken was. Want de boot was totaal overbelast. We kwamen droog aan de andere kant en de kranten konden hun plaats voor een ander bericht benutten.

In het zuiden waren de straten beter. De huizen waren mooier en ook de tuinen werden met liefde verzorgd. We kwamen bij mijn hotel aan. Het was een grote kazerne, eenzaam gelegen aan het Bogmalo Strand. Op het eerste gezicht vond ik het al onsympathiek. Ook de omgeving beviel me niet.


Kust bij Calangute

 


Bogmalo Strand

Er waren twee kleine cafés, een winkel en een lange smalle straat, waar alleen maar varkens en honden te zien waren. Het strand interesseerde me niet, omdat ik al een lichte zonneverbranding had. Hier moest ik tot de volgende morgen mijn tijd verdrijven. Tot mijn schrik merkte ik dat ik mijn kruiswoordraadselboek had vergeten mee te nemen. Het enige fijne aan dit hotel was een hangmat, die vrij was. Daar sliep ik een poos en 's avonds ging ik naar een café, waar ik met een Duitse praten kon.

Voordat ik naar mijn kamer ging, bestelde ik bij de receptie een wektelefoontje. Om vijf uur moest ik opstaan. Toen de telefoon rinkelde, was het op mijn horloge twee uur. Ik nam de hoorn op en gooide hem weer op de haak. Ik dacht nog: "Die zijn niet goed wijs, die Indiërs" en sliep verder.

 

Weer ging de telefoon. Mijn horloge gaf drie uur aan. Nogmaals hetzelfde. Hoewel ik mij er wel over verwonderde het buiten al licht was. Nog eens ging de telefoon. Een mannestem in de telefoondraad vroeg of ik niet naar Kochi moest vliegen. Ik zei: "Ja" en hij zei dat de anderen al waren vertrokken. Als ik heel vlug was kon ik met een taxi het vliegtuig nog halen.

Ik vloog uit bed. Gooide de paar dingen die ik gebruikt had in de rugzak en rende naar de receptie, waar al een taxi voor de deur stond. Ik zei dat de batterij van mijn horloge leeg moest zijn en gooide de sleutel op de tafel. Dan rende ik naar de taxi, die bijna vliegend naar het vliegveld raasde. Daar aangekomen betaalde ik de chauffeur en rende het gebouw in, dat gelukkig erg klein was. Een man liep op me af om mijn naam te vragen.


Kochi
 


Munnar - Eindeloze theeplantages

 Ik gaf mijn naam en hij zei dat ik kon aansluiten bij de anderen die voor het loket stonden om zich in te laten checken. Zoveel had ik me gehaast en was toch niet verder gekomen dan de anderen. We moesten nog drie kwartier wachten, voor we in het vliegtuig konden stappen.

Na een uur en drie kwartier landden we in Kochi, waar we door een reisleider werden ontvangen. Ons groepje bestond uit zeven personen. We sloten vlug vriendschap en bleven de hele reis vrienden en hadden het erg leuk met elkaar. We begonnen direct aan onze route. Die voerde door een heerlijk landschap met prachtige bloemen. We moesten een berg op en reden langs eindeloze theeplantages voor dat we ons hotel bereikten in Munnar.

 
Ik moest steeds vragen hoe laat het was. Nadat we onze bagage naar de kamers hadden gebracht, gingen we naar een grote koeienfarm. Maar we konden er niet in, omdat die beesten ziek waren en geen bezoek mochten ontvangen. Dan gingen we maar naar een groot stuwmeer. 's Avonds gaf Jelu, onze reisleider, me zijn horloge en beloofde de volgende dag een nieuwe voor mij te kopen.

De volgende dag gingen we nog hoger de berg op om de theepluksters tijdens hun werk te zien. De thee groeit tot op 1800 meter hoogte. Toen moesten we een berg steil afrijden. De weg was steil en macaber, maar we kwamen goed in het dal aan. Daar konden we verder naar Madurai gaan. In het midden van de stad staat de Meenakshi tempel met zijn bonte kleuren en vele figuren. We zouden er vanavond nog een heen gaan om de ceremonie mee te maken. Daarna gingen we de stad in om een horloge te kopen.


Theepluksters bij Munnar
 
Het horloge was bijna nog goedkoper dan een nieuwe batterij. Jelu kreeg de zijne terug. De volgende morgen gingen we nog eens de tempel in om deze op ons gemak van binnen te bekijken. Dan verlieten wij de stad met zijn stank en hectiek om naar Peryar te rijden. Het natuurreservaat aan een groot meer was een paradijs op aarde. We maakten een boottocht op het meer. We zagen veel vogels, antilopen, wilde varkens en een olifant.

 


Periya - Natuurreservaat

 Toen we weer in het hotel waren wilde ik een stuk gaan lopen. Jelu vroeg of hij mee mocht. We liepen een stuk en gingen daarna naar een café. We dronken geen bier, nee, we dronken in het theeland natuurlijk thee. We dronken nog een thee en spraken over van alles en niets. Volgens mij had Jelu iets in zijn thee, wat ik er niet in had. Met zijn grote kikkerogen keek hij me verliefd aan en maakte domme complimentjes.

Ik vond het beter om weer terug te keren naar het hotel en zei hem, naar mijn vrienden te willen gaan. Hij vond het niet leuk, maar we gingen toch. In de lobby aangekomen gaven we elkaar een hand, maar zijn trouwe hondenblik zei meer dan alleen "goedendag".

Vroeg in de ochtend werd ik door verschillende vogels gewekt en had ik het gevoel in een oerwoud te zijn. Na het ontbijt trokken we verder.

 
Eerst zagen we verschillende kruiden en prachtige bloemen. Daarna ging de tour verder naar de Backwaters. We stapten daar op een boot om een prachtige vaart naar Kumarakom te maken. Gedeeltelijk was het water groen van de planten. Ook het landschap dat aan ons voorbij ging was zó groen, dat het niet groener zijn kon.

We arriveerden bij het Vembanadu meer, waar het hotel was. Daar ging ik naar het toilet, dat tussen muren zonder dak stond. Het was leuk op een toilet onder de vrije hemel te zitten. In andere gevallen had ik altijd door de hurken moeten gaan. Ook het douchen ging in de vrije natuur.

Tegen de avond voeren we met de boot over het meer om van de zonsondergang te genieten. Ik had een kokosnoot gekregen met een rietje. Ik genoot van het sap, die rijkelijk voorhanden was, en gooide de rest overboord voor de vissen.

De volgende morgen gingen we alweer terug naar Kochi...


Backwaters - Groen, groen en nog eens groen

 


Inschepen voor een prachtige rondvaart

 Van het paradijs weg, naar de grote stad. Daar bekeken we een synagoge, waar ik geen interesse in had. Daarna gingen we de stad in en werden voor een tijdje vrij gelaten.

Jelu vroeg of ik thee met hem wilde drinken. Ik ging mee. In het theehuis zaten alleen maar mannen. Ik vond het niet leuk en zei dat ik weer weg wilde gaan. We liepen door de stad naar de plaats waar we elkaar weer zouden treffen.

We bekeken hoe hier gevist werd. Netten werden met stokken in het water gekatapulteerd en weer opgetrokken. Vogels zweefden er boven om er ook nog wat van te krijgen.

 
Toen moesten we weer terug naar ons hotel. Bij het avondeten wilden we wijn. Maar we kregen geen alcoholische dranken, omdat de verkiezingen voor de deur stonden. Eigenlijk wisten we het al. Twee weken vóór en twee weken na de verkiezingen werd er geen alcohol geschonken. Dus dronken we water. Het bier en de wijn werden later stiekem op de kamer geserveerd.
 


Kochi - Vissers met knappe vangstmethode

De volgende middag zouden we weer naar het noorden vliegen. Jelu wou mijn adres hebben. Ik zei dat hij de volgende week weer nieuwe mensen moest rondleiden en mij dan al weer vergeten was. Ik moest nog een keer in het vervelende hotel overnachten. De volgende morgen kwam weer een taxi om me naar mijn vorige hotel te brengen.

Toen ik met mijn luxe taxi door de bekende straat in Calangute reed, zwaaiden vele bekenden me toe. Voor het hotel kwamen mijn boy en een paar kinderen aangerend om me welkom te heten.

Ik voelde me als een verloren dochter, die na een lange afwezigheid weer thuis kwam. Thuis, waar de mensen zo lief waren, honden met huidziektes zwierven, koeien op het strand liepen en een rat door een restaurant rende. Hier kon ik nog twee weken blijven om een hoop avontuurtjes te beleven, die ik op eigen houtje heb ondernomen.
 


 
Joyce