Azië - Indonesië - Molukken - Banda Eilanden

Banda Eilanden
Tekst en foto's: Marina Snaaijer
Reistijd: februari 2007

Indonesië - Molukken

 

     
 

Op de Pelniboot
Zaterdag 10-02-2007

Vandaag staat helemaal in het teken van de pelniboot. Deze vaart van Jakarta naar Irian Jaya met diverse tussenstops in 14 dagen heen en terug. De vertrektijd staat nooit vast.
 


Pelni kade

 Van 10.00 uur verzamelen werd het 11.00 uur zodat we nog even naar het internetcafé konden met de betjak.

We vertrekken vanuit de haven bij Ambon stad. We zien het grote schip met 7 dekken de aanlegsteiger naderen. Het krioelt opeens van de mannen in fel gele t-shirts die zich met zijn allen tegelijk door de smalle ingangen van de boot willen persen.
 

 
Aan de punt ligt het schip aangemeerd met 3 lange touwen, hierlangs zien we als apen een tien- à twintigtal snelle knapen zich naar boven slingeren. Ze hebben allemaal wat handel bij zich wat ze aan boord proberen te verkopen. Als de gele t-shirts weer naar buiten komen hebben ze zware pakken op hun nek wat ze snel afgooien om weer nieuwe te halen.

De aankomende en vertrekkende passagiers moeten gelijktijdig door de nauwe ingang het schip ingaan en verlaten.

Grote dringende chaos dus en daar tussendoor de gele t-shirts met hun grote pakken.


Pelni jongens

Een paradijs voor zakkenrollers, we zijn echter voldoende gewaarschuwd, maar toch voelen sommige mannen hoe er aan hun kontzak gemorreld word, waaruit dus niets meer te halen valt. We proberen bij elkaar te blijven en laten ons mee voeren in de stroom.
 


Pelni boot

 Op de benedendekken zijn allemaal kleine zaaltjes met matrassen, dicht tegen elkaar, waar vele passagiers uit de vorige aanlegplaatsen zich al hebben geïnstalleerd. Ze slapen, eten en hangen maar wat. Een ongelooflijke bende, nooit eerder gezien, maar zo stel ik me een bajesboot voor.

Een paar dekken hoger krijgen we van Debby de sleutels uitgedeeld. We hebben kamertjes met 6 of 4 bedden en een kastje voor je bagage. De tocht naar Banda duurt 8 uur dus kunnen we hier wat rusten. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om op zo'n matras te gaan liggen, te veel kakkerlakken, minstens 5 per bed op het eerste gezicht. Niet zulke grote, maar wel onsmakelijk.

We hebben de meeste tijd doorgebracht op het bovenste achterdek.

Hier kon je wat eten en drinken. De TV stond op karaoke (wat hier reuze populair is) mooie Indonesische muziek maar helaas wel wat hard. Tegen de avond werd er veel ingezongen, klinkt meestal wel goed. We zien de zon ondergaan, eten en hangen nog wat en dan kunnen we ons om 22.30 uur weer in hetzelfde strijdgewoel storten om het schip te verlaten.
 

Aankomst op Banda Neira
Zondag 11-02-2007

De Banda eilandengroep bestaat uit 10 kleine eilandjes, dicht bij elkaar.  Wij logeren op Pulau (= eiland) Neira.

Het eilandje heeft maar hooguit 10 auto's, onze koffers werden met een handkar naar het hotelletje vervoerd en wij liepen er in 10 min. naar toe. Verder vervoert men zich met brommers of de bedjak.

Het is warm, al vanaf Ambon is het minstens 35 graden.


Koffers op de handkar
 


Fort Belgica

 Vanochtend lopen we in 2 1/2 uur rond het kleine stadje om forten te bekijken uit de 17e eeuw, de tijd dat de Nederlandse VOC hier de macht in handen had.

Vanwege de kruidnagelen en de nootmuskaat zijn er in het verleden veel machtswisselingen en strijd geweest tussen de originele bevolking en de Engelsen, Portugezen en Nederlanders.

Hieraan herinneren nog wat oude forten. Fort Nassau is erg vervallen (er staat alleen nog een muur) en Fort Belgica, wat wel helemaal gerestaureerd is.
 
 
We zien een groot borstbeeld van koning Willem III bij het voormalige gouverneurshuis. We lopen door het oude statige huis, er is nog wat sumiere inrichting aanwezig, maar het verval heeft reeds toegeslagen. Niets wijst erop dat het binnenkort gerenoveerd gaat worden.

In het stadje Banda waar nog aardig wat huizen uit de Hollandse koloniale tijd zijn achtergebleven, bezoeken we in zo'n Oud Hollands huis een museumpje waar ooit vice president Mohammed Hatta uit de tijd van president Soekarno in ballingschap heeft geleefd.

Als laatste bekijken we een protestants kerkje wat momenteel gerestaureerd wordt waarvan de vloer vol ligt met oude grafstenen van vooraanstaande Nederlanders.


Gouverneurshuis

 


Gunung Api

Na de lunch gaan we snorkelen. Aan de overkant ligt de vulkaan Gunung Api (Vuurberg).

Hier schijnt nog 1 van de mooiste duik en snorkelplekken van de wereld te liggen. Er was op dit moment helaas te veel golfslag dus zijn we een eilandje verderop gegaan. Het was inderdaad indrukwekkend.

Mooi koraal in diverse vormen en kleuren en veel bont gekleurde vissen, zeer de moeite waard.
 
 

De Perk - Groot Waling
Maandag 12-02-2007

Met een bootje zijn we overgestoken naar het grotere Banda eiland Pulau Basar. We leggen aan voor onze bestemming Groot Waling. Hier woont de laatste perkenier (soort plantage) van Banda, Ponky van den Broeke. Zijn familie beheert de perk al vanaf het eerste uur sinds 1621.

Hij ontvangt ons bij de poort met zijn vrouw en 2 dochtertjes. We staan bij de resten van het grote huis waar slechts een paar geblakerde muren van overeind staan. Nog kort geleden in 1999 heeft hier een grote tragedie plaats gevonden.

 


Familie van den Broeke

 We gaan in een kring zitten onder een grote mangoboom en Debby vertelt ons over de voorgeschiedenis en geeft dan het woord aan Ponky.

Deze ingetogen, rustige man heet ons welkom en vertelt dan zijn levensverhaal. Het is een hartverscheurend verhaal. Hij heeft gestudeerd in Jakarta en daar een carrière opgebouwd, maar werd terug geroepen door zijn vader om de perk (plantage) in 1998 voort te zetten. Vader overleed in februari 1999. Een paar maanden later kwam de inval door de Moslims uit Java en eigen volk van Banda. Zij vermoorden met kapmessen zijn moeder, vrouw, tante en 2 dochtertjes.
 
 
Het verhaal is zeer aangrijpend, zeker als hij vertelt over het terugvinden van zijn zoon en dochtertje (beiden zwaar gewond). En altijd dat eeuwige zelfverwijt, wat mensen eigen is, klinkt tussen de regels door.

Hij probeert nu met zijn nieuwe vrouw en 2 jonge dochters de plantage weer op te bouwen en het huis langzaam te renoveren. We waren zeer onder de indruk en volgens mij zat echt iedereen te huilen.Het kwam ook zo dichtbij en is nog maar zo kort geleden.
 


Ruïne Groot Waling

We krijgen thee en zelf gebakken cake en ook nog verse avocado-juice en dan lopen we over de plantage waar onder de schaduw van de reuze Kanariebomen de nootmuskaatbomen groeien. Het belangrijkste produkt van de Banda Eilanden (denk aan de Banda foelie).
 


Nootmuskaatnet

 We lopen een uurtje terug naar de boot. Dit is ook weer zo'n prachtig groen eiland. De bomen zijn nog weer groter, hoger en ouder als we elders gezien hebben. In de tuinen bloeien meer bloemen.

We hangen nog wat in de schaduw bij de steiger en varen dan een stukje verderop naar de volgende snorkelplek. Dit keer bij een rif waar het koraal grootser is als de vorige plek. Het blijft ons boeien, mede door de heerlijke temperatuur van de zee kun je het heel lang volhouden.
 


Ponky's dochter


Na het diner is er weer muziek. Debby heeft een paar vrienden uit genodigd en samen zingen zij die mooie Molukse liedjes. De mannen zijn bouwvakkers en restaureren met elkaar het protestantse kerkje. Het is onbegrijpelijk hoe makkelijk zij zingen en hoe muzikaal hun stemmen samenvloeien.

Weer terug naar Ambon
Dinsdag 13-02-2007

Om 10.30 verlaten we Banda Neira weer. Bij het instappen van de Pelni boot is het minder druk, maar het blijft toch evengoed oppassen voor zakkenrollers. Want rommelig is het toch! Dit keer hebben we allemaal 2e klas, een 4-persoons kamertje met toilet, douche en 4 nette bedden en uiteraard een verdwaalde kakkerlak. Ik heb 's middags nog een uurtje geslapen.
 


Banda gezien vanaf de Pelniboot

Op het bovendek bij de karaoke brengen we de meeste tijd door. De mensen kunnen hier zo mooi zingen, van die heerlijke melancholische tranentrekkers!

Bij het binnenvaren van de Baai van Ambon sta ik met Dora nog even over de railing te kijken en tot onze verrassing zien we weer een school dolfijnen naderen. Ze springen vrolijk onder en langs het schip door. De vliegende vissen zijn ook mooi om te zien, ze scheren of vliegen wel 100 meter over het water om dan weer gewoon in zee te verdwijnen.

Jammer van die niet aflatende afvalstroom, veel plastic en andere rommel wordt nog met grote hoeveelheden in zee gedumpt.

Om 18.30 zijn we weer terug in hotel Grand Soya in Ambon stad.


Woensdag 14-02-2007

De temeratuur op de Molukken ligt hoog, meestal tussen de 35 en 40 graden . Vandaag zijn we vrij en lijkt het extra warm met de zon natuurlijk recht boven je hoofd. We laten ons dus maar verplaatsen in de betjak, uiteraard ieder apart om de jongens niet extra te belasten. Het verkeer is bijzonder druk, maar de betjaks fietsen overal onverstoorbaar tussendoor. Verbazend te zien hoe het allemaal net nog goed afloopt.
 


Ikat vrouwtje

We hebben er eerst in het internetcafé een flinke pluk verslag doorheen gejakkerd (2 uur). Was wel goed te doen omdat er airco aanwezig was.

Toen konden we eindelijk naar de Matahari, ik had het grote naamboord vorige week al vanaf het hotelterras gezien, maar nog geen tijd gehad. Dit warenhuis heeft veel te koop, is netjes en tamelijk koel.

Hiernaast is de grote lokale markt van Ambon Stad, zo groot en warm, we hebben er deze keer alleen maar langs gelopen.


Ikat weefster

's Middags zijn we met Debby en Yannes naar een klein ateliertje geweest waar men houtsnijwerk maakt, kleine beeldjes van ebbenhout. Twee vrouwen waren bezig op het weefgetouw met Ikat. Zij weefden lappen waar o.a. tasjes van gemaakt worden.
 


We zijn ook nog even langs de muziekwinkel geweest waar we een 5-tal DVD's hebben gekocht. Allemaal Molukse muziek, zelfs met karaoke. Heerlijk om straks thuis de heimwee mee te onderdrukken.
 

Naar Saparua en Itawaka


 
Marina