 |
Saparua en Itawaka |
|
|
|
||
|
|
||
| Start Molukken | Manado en Bunaken | Ternate | Tidore | Ambon en Sawai | Banda Eilanden | Saparua en Itawaka | Ambon en Bali | ||
Donderdag 15-02-2007 |
|
|
Dit keer niet de comfortabele grote
speedboot maar een houten veerboot met opbouw. We vinden een plekje op
een houten tuinbankje op het achterdek. Middenop staat een grote
hoeveelheid bagage, dus veel bewegingsvrijheid is er niet. Na 2 uur varen komen we op Saparua aan in het plaatsje Haria waar de boot bij aankomst bestormd wordt door een groot aantal pakjesdragers en mannen met zwarte helmpjes. Dit zijn de jongens van de ojeks, de bromfietstaxi´s. Voor ons stonden 2 busjes klaar die ons naar het hotelletje brengen. |
| Saparua is een
christelijk eiland, het ziet er erg vriendelijk en landelijk uit.
Alleen maar lage kleine huizen met een tuintje. Ons onderkomen zier er al even gezellig uit. We lopen een poort door en komen op een kleine binnenplaats met heel veel plantjes. De kamers zijn erg eenvoudig en Debby waarschuwt al bij voorbaat dat er niet schoongemaakt gaat worden. Alles moet nl. bijgehouden worden door 1 mevrouw, het ontbijt, de kamers enz. Maar wij vinden het prima. |
|
|
|
Er is een overdekte zithoek aan zee waar we 's
avonds met z´n allen gezeten hebben. We hebben een erg gezellige groep. Dit keer hebben we een repertoire Nederlandse liedjes en smartlappen gezongen (zullen we dan toch heimwee krijgen?) en erg veel gelachen. |
| Vrijdag
16-02-2007 Een rondrit over Saparua beginnen we in het naastgelegen Fort Duurstede. Hier is rond 1817 een bloedige kruidnageloorlog uitgevochten. Het is heel erg warm dus doen we het zeer rustig aan. We lopen een rondje over het fort en hangen weer wat in de schaduw. Daarna rijden we naar het dorpje Ullath waar Mieke een kennis wil opzoeken waarvan ze alleen de naam maar kent. Dit is geen probleem, iedereen kent elkaar, dus liepen we al snel door een steegje de heuvel op waar de familie niet thuis bleek te zijn. De verbaasde buren nodigden ons gastvrij uit om dan maar bij hen even uit te rusten. We zaten met z´n veertienen op het kleine terras en kregen koffie, thee en verse papaya aangeboden. Van zoveel gastvrijheid kunnen we in Nederland nog wat van leren! |
|
|
|
We vervolgen onze rit naar een
pottenbakster.
Hoe primitief je nog potjes kunt bakken demonstreerde zij in korte tijd. De klei werd gekneed, met de hand gekleid en op de draaischijf, ook met de hand bediend. Het potje werd mooi egaal rond gemaakt. Eerder gekleide kommetjes werden in een open houtvuurtje gebakken en met hars geglazuurd. De harde stukjes hars worden met stokjes door de hete kommetjes geroerd. Hars wordt zacht door de hitte en laat een glanzende laag achter die bij drogen weer keihard word. Zo ontstaat een warme, gemêleerde kleur bruin. |
|
|
Als we dit gezien hebben besluiten we onze meegebrachte lunch hier ook maar te gebruiken. Gewoon op een muurtje aan zee, met een zacht briesje in je rug eten we nassi met een gebakken eitje en het smaakt weer voortreffelijk. |
|
|
Sago Sago is het belangrijkste voedselbestanddeel van Saparua. Het is net zo voedzaam als rijst en vormt een basis voor talrijke andere producten. |
|
|
We gaan op pad om de basisproductie van
sago te bekijken.
Eerst lopen we via een modderig paadje een stukje het oerwoud
in. Sago komt uit de stam van de palmvaren. De palm wordt gekapt als hij 12 jaar oud is. Ter plaatse wordt de stam in stukken gehakt en tegenwoordig met een machientje vermalen. De dunne bast is niet bruikbaar als meel, maar wordt weer als brandstof gebruikt. Het zaagsel wordt vervolgens in stromend water gezeefd, waar dan een kleffe witte drab achter blijft. Van dit uiteindelijke sagomeel worden compacte bergjes gemaakt van zo´n 25 kilo en bewaard in mandjes, gevlochten van palmbladeren. |
|
|
Van zo´n bergje kan een heel gezin 3 maanden leven. Later bij de thee hebben we sago-cake gegeten. |
|
|
|
|
|
|
Alles is weer heel kleinschalig. Veel
huisvrouwen uit de omgeving zitten langs de kant van de weg met hun
kleine handel. Het ziet er exotisch uit. Wortels van gember, laos
en koenjit, zelfgemaakte sago-cakejes en palmsuiker, dit keer gestold in
kokosnoten.
Veel fruit, geen durian en groenten en natuurlijk wat kleding. Men reageert vrolijk naar ons, er wordt weer veel gelachen. Er zijn mensen die Nederlands spreken en ze vinden het heerlijk om een praatje te maken. |
|
Kampong Terug bij het hotel zitten we een poosje aan zee. Over de muur heb ik een aantal keren het rustige leventje van de kampong kunnen aanschouwen. Dat werkt zeer rustgevend. In het eerste huisje woont een ouder echtpaar. |
|
|
Alles gaat langzaam vanwege de enorme
warmte natuurlijk.
Zij scharrelt al om 6 uur om het huis en haalt water bij de hoofdkraan
in emmers op haar hoofd. Om te koken en te wassen. Het ziet er kaal en haveloos uit. Een stenen
huisje met nauwelijks meubilair, houten kotjes als mandiplaats en 1 als
stookhok of keuken.
Hier brand meestal een houtvuurtje. Er lopen altijd honden rond. Haan, kip en kuikens
lopen het huis in en uit.
Buren maken soms een praatje. Opa kleit wat bakstenen en laat ze drogen
in de zon. Men is zo te zien zeer tevreden! |
| Itawaka in de rouw We gaan ´s middags met 9 liefhebbers er nog even op uit om te snorkelen. Bij het dorp Itawaka is het een drukte van belang. |
| Mensen verzamelen zich in hun
zondagse kleding voor de huisjes en bij een openbaar gebouw. Langs de weg
staan rood-witte vlaggen, allen halfstok. Het dorpshoofd is gisteren overleden en men wacht op de steiger met een wit beklede baar op een bootje uit Ambon met de kist en de overledene. Een curieuze samenloop van omstandigheden. Vorige week is een oude man overleden. Een Nederlands/Molukse man die zijn familie in Nederland, ook zijn vrouw, 4 jaar geleden heeft achtergelaten om hier in zijn geboortedorp zijn laatste jaren te slijten. Gisteren was zijn begrafenis met wat familieleden uit Nederland. Debby was er ook bij omdat een vriendin uit Nederland was overgekomen. Het dorpshoofd ging op weg naar de begrafenis, startte zijn bromfiets en schakelde verkeerd. De brommer schoot vooruit, knalde tegen een boom en de man was op slag dood. |
|
|
|
|
|
Nu was dus door de grote drukte de
hoofdweg afgesloten en om bij de snorkelplek de komen moesten wij die
kant wel op. Men had nu alle tijd om ons eens goed te bekijken. Het laatste stukje liepen we 20 min. door het bos via een slingerpaadje naar een klein wit strandje. Kleine rotsjes in zee en een enorme bomstronk. Een zeer fotogeniek plekje. De zee was heerlijk en spiegelglad, maar helaas het koraal helemaal dood en de vissen waren minimaal. Een stuk verderop was een rif waar het wel mooi was, maar wij vonden het te ver weg. |
 |
De laatste avond in Saparua is er ons weer
muziek beloofd. Vier jongens, vrienden van Debby uit het dorpje Ullath.
Het was
super vanavond. Yannes, die de afgelopen dagen wat ziek was en nu weer hersteld
door de wonderpillen van Diny zong de longen uit zijn lijf. Zoveel passie werkt
aanstekelijk.
Debby zong uit volle borst en de andere jongens zongen harmonieus
en enthousiast, zichzelf begeleidend op de gitaar. Het repertoire lijkt
onuitputtelijk. Mensen hier zingen zo graag en goed. Steeds was er iemand anders die zich aansloot en gewoon mee zong. Er wordt gedanst en gekheid gemaakt. |
|
|
Een van de jongens speelde op een zakkammetje met een stukje plastic erom, een jankerig, melodieus geluid. Dit is het moment voor Martin om bij te springen, volgens mij kon hij het nog beter. Hein zong de Cottonfield Song, lekker swingend, het werd onder veel gelach door iedereen meegezongen. |
|
|
|
|
Marina |
|
|
|
||
