Afrika - Marokko - Rondreis met de caravan - Van de Dades Kloof naar Larache

Van de Dades Kloof naar Larache
Tekst en foto's: Roel en José Moberts
Reistijd: februari - maart 2010

 Marokko - Rondreis met de caravan

 

 

De Hoge Atlas

 
 
Opnieuw de regen als spelbreker

Tijdens onze overnachting in de Todra kloof kunnen we goed merken dat we in de bergen zitten. 's Ochtends staat het ijs op de auto en de caravan, het heeft goed gevroren vannacht. De lucht is kraakhelder en het waait niet meer, prachtig weer. We rijden de Todra kloof weer uit en zo'n 60 km over de hoofdweg naar de volgende kloof die we gaan bekijken, de Dades kloof. Onderweg stoppen we nog een paar keer om in een dorpje Noss Noss (koffie met melk) te drinken en lekker te lunchen. Omelet met vers geperst sinaasappelsap voor twee personen voor € 4,50!
 


Pasweg naar de Dades kloof

De camping in de Dades kloof ligt feitelijk voor de kloof, dus we zetten eerst de caravan op zijn plek en rijden daarna met alleen de auto verder naar boven. Een mooie korte route, met bovenaan een prachtig uitzicht op de haarspeldbochten onder je. De kloof zelf kunnen we niet in, want... de weg staat onder water. Enkele Marokkanen gaan er wel door heen maar wij nemen het risico niet.

's Nachts gaat het opnieuw hard regenen, de camping is de volgende ochtend veranderd in een modderpoel. Wij zelf komen er makkelijk uit, maar een van de campers zit muurvast in de blubber. Samen met 5 andere koppels blijven we even wachten om in de stromende regen te helpen. De anderen vertrekken alvast. Pas aan het einde van de ochtend lukt het - met vasthoudende hulp van 5 Marokkanen - om hem met onze auto er uit te trekken. We kunnen echter niet meer vertrekken want... je raadt het al, de uitvalsweg staat onder water.

Aan het einde van de middag is ook het benedendeel van de camping, waar wij hebben overnacht, een geheel geworden met de langsstromende rivier. Je weet niet wat je ziet. Opnieuw heeft de regen alles in de greep, we blijven noodgedwongen nog een extra nacht hier.
 

De volgende ochtend (woensdag 3 maart) is het stralend weer, het is ook de hele nacht droog geweest, maar het water in de rivier is nog niet gezakt. Sterker nog, na aanvankelijk gisteravond gezakt te zijn, stijgt het vroeg in de ochtend weer. De weg staat ongeveer een halve meter onder water dat er met grote kracht over heen stroomt. Hier kan niemand doorheen, zelfs vrachtwagens en grote terreinauto's durven dit niet aan. Afwachten dus maar.

We doden onze tijd op de camping met luieren in de zon, wat huishoudelijke klusjes en elk uur eens even gaan kijken bij de brug. Het schiet echter niet op, het water blijft de hele dag hoog. Onze enige hoop is dat het snel moet gaan dalen omdat het inmiddels al een heel etmaal droog is. We spreken af dat we ook vanavond en vannacht het water in de gaten zullen houden en zullen vertrekken zodra het kan, al is dat midden in de nacht. We gaan dus met een onrustig gevoel naar bed.


Overstroomde camping


Donderdagochtend vroeg, bij dageraad, ziet het er beter uit. Het water is nu duidelijk gezakt. Om 8 uur 's ochtends waagt de eerste Marokkaanse auto de doorsteek door het water (dat stroomt nog steeds volop over de brug heen, maar staat nu niet meer zo hoog) en drie kwartier later gaan ook wij er doorheen.
 


We wagen de oversteek

We zijn weer op weg en hebben voor vandaag een vermoeiende maar mooie rit over de Hoge Atlas van zo'n 350 km voor de boeg. Dat gaat gelukkig allemaal heel voorspoedig en we genieten ook nu weer volop van de prachtige vergezichten en Kasbah’s.

Even voor 7 uur 's avonds arriveren we moe maar voldaan op de camping in Marrakech.


Over de Hoge Atlas


Daar horen we ook de verhalen van de anderen die al een dag eerder hebben kunnen vertrekken. Zij hebben met zijn allen op zo'n 5 km van de camping in de Dades kloof 24 uur vastgezeten en hebben zich uiteindelijk een weg moeten banen door een hoop puin om weer op weg te kunnen. Iedereen heeft dus veel meegemaakt.

We zijn nu weer als groep bij elkaar en "hervatten" ons reisprogramma. Dat betekent een excursiedag naar Marrakech, waar we de belangrijkste toeristische hoogtepunten bekijken.
 


Geuren en kleuren op de markt

Natuurlijk ook het Jemaa el-Fna plein dat aan het einde van de middag wordt omgebouwd tot het "grootste openluchtrestaurant van Marokko". We bekijken dit spektakel vanaf een dakterras aan de rand van het plein en slenteren er daarna nog wat rond. Dit is een vermoeiende dag waarin we weer veel indrukken opdoen, om half tien duiken we ons bed in.


Marrakech - Opbouw openluchtrestaurant


Omdat we noodgedwongen langer dan gepland in de Dades kloof zijn geweest, vertrekken we na 1 dag alweer uit Marrakech, noordwaarts naar de watervallen van Ouzoud. Noordwaarts, dat betekent dat we nu echt weer aan de "terugreis" bezig zijn. Nog een week, dan is onze reis door Marokko alweer voorbij!

Vandaag opnieuw een regendag, het zit niet mee. Voordat we Marrakech verlaten gaan we eerst nog even naar de Marjane supermarkt om "westerse" boodschappen te doen: yoghurt, koekjes, zoutjes en fruit van goede kwaliteit.

De route naar Ouzoud is mooi maar niet spectaculair, de weg vandaag is slecht. We realiseren ons opnieuw dat we in Afrika zijn. Een doorgaande hoofdroute betekent hier: een tweebaans weg vol kuilen en gaten, soms een beetje opgelapt, soms ook niet. Kapot gereden randen, als er van de andere kant een vrachtwagen aankomt zit er vaak maar een ding op: vaart minderden tot zo'n 30 km per uur, een beetje de halfverharde berm in en daarna weer op snelheid komen.

Onderweg naar Ouzoud stoppen we nog bij de natuurlijke brug van Demnate, een door de rivier uitgesleten rots waarover een weg loopt. Gelukkig is het net even droog als we ter plekke zijn.

Een onverwacht afscheid

De camping in Ouzoud is eenvoudig maar erg gerieflijk. Hij wordt gerund door een Nederlands echtpaar. Veel voorzieningen zijn er nog niet (water moet nog aangevoerd worden in tanks, stroom is slechts mondjesmaat beschikbaar), maar de sfeer is erg aangenaam en het campingrestaurant serveert heerlijke gerechten.
 


Toilet op camping Zebra


De watervallen van Ouzoud


Makaak-aapjes


Ook het weer werkt weer eens mee: de dag dat we er verblijven is er volop zon. We maken een wandeling naar de waterval, de grootste van Marokko. Door de overvloedige regen van de afgelopen dagen klettert het water (weliswaar bruin door de modder) op volle sterkte naar beneden. Onderweg moeten we oppassen voor zakkenrollers: bij de waterval leven makaak-apen, die het voorzien hebben op alles wat maar enigszins eetbaar is.

Vanuit Ouzoud rijden we naar de koningssteden Fes en Meknes. Bij een van de talloze politiecontroles onderweg (er is hier erg veel "blauw op straat") krijgen we na het inhalen van een oud vrachtwagentje dat ongeveer 10 km per uur rijdt een bekeuring voor het rijden over een doorgetrokken streep. We betalen de helft (omdat we geen betalingsbewijs hoeven) en krijgen vervolgens thee aangeboden door de vriendelijke agent. Hij wenst ons een veilig en voorspoedig vervolg van onze reis.
 


De leerlooierij in Fes

Fes en Meknes bezoeken we op twee achtereenvolgende dagen op de echte toeristische manier, per touringcar.

Absoluut hoogtepunt is de leerlooierij midden in de Medina van Fes. Er heerst daar een ondraaglijke stank, wij kunnen niet begrijpen dat mensen het uithouden om in krotjes boven de looierij te wonen.


Fes - Pottenbakkerij


De Medina van Fes is trouwens zo groot dat het nauwelijks te bevatten is: 3000 straten en steegjes, 80.000 winkeltjes. Zonder gids raak je hier hopeloos verdwaald. Erg jammer is dat het tijdens ons bezoek aan Fes... weer stortregent.

Donderdagochtend vertrekken we uit Fes met de bedoeling om verder noordwaarts naar Chefchaouen te rijden. Dat belooft een mooie rit te worden, met een leuke onderbreking in het bergdorp Ouezzane en een mooie pasweg tot slot. Zover komen we echter niet. 10 Kilometer buiten Fes krijgen we van de politie te horen dat alle toegangsroutes naar Chefchaouen (we hebben het hier over belangrijke doorgangsroutes door het noorden van het land) gesloten zijn door overstromingen.
 
Alleen vanuit het noorden (wij komen vanuit het zuiden) is de plaats nog bereikbaar. We moeten uitwijken naar de kust.

Halverwege die uitwijkroute krijgen we het dringende advies van de lokale autoriteiten om dat vooral snel te doen, omdat ze geen enkele garantie kunnen geven dat deze enig overgebleven verbindingsweg nog de hele dag begaanbaar blijft. Wij kunnen er gelukkig nog door, maar in plaats van een mooie rit naar een leuke plaats eindigt deze dag uiteindelijk in een saai stuk snelweg naar een treurige "Aire de Repos" in Larache aan de kust waar we op elkaar gepakt (we zijn niet de enigen die zijn moeten uitwijken) twee nachten zullen verblijven totdat we zaterdag met de boot weer naar Spanje gaan.

We balen een beetje, want op deze manier lijkt onze reis door Marokko een vreemd einde te krijgen.


Centrum van Larache


De vrijdagochtend schijnt gelukkig de zon. Onze verblijfplaats voor twee nachten fleurt er een beetje door op, en dit weer nodigt in ieder geval uit tot een lekkere wandeling naar het centrum van Larache (ongeveer een uur lopen, je kunt ook een taxi nemen tegen een tarief van € 0,90) waar we op een terrasje in de zon genieten van onze laatste Noss Noss (weten jullie het nog: half koffie, half melk) en even later een heerlijke omelet met verse jus d'orange. Aan het begin van de middag zijn we weer terug op de camping.
 


Een onverwacht afscheid

's Avonds gaan we opnieuw naar Larache, ditmaal met de hele groep voor het afscheidsdiner. Daarna meteen naar bed, want morgenvroeg moeten we uiterlijk om 7 uur vertrekken om op tijd in de haven van Tanger te zijn.

We staan zaterdagochtend inderdaad op tijd in de haven, waar we het ritueel van de binnenkomst 5 weken geleden in omgekeerde volgorde afwerken. Dat betekent resterende Dirhams terugwisselen, paspoorten laten stempelen, auto en caravan weer uitklaren en na een grondige controle door de douane opstellen om de boot op te rijden. Omdat er vorige week kennelijk wapens zijn gevonden bij een grenscontrole gaat alles nu erg nauwgezet en duurt het lang.

De douane besluit dat alle campers (de 3 caravans niet) stuk voor stuk door de scanner moeten. Dat kost hééél veel tijd. Als wij 3 kwartier te laat de boot op rijden, is er pas 1 camper door de controle heen. Wij staan al op het achterdek van het schip te kijken als de overige 12 campers uiteindelijk stuk voor stuk weer van het "scanterrein" af komen rijden. Dat is echter naar de zin van de kapitein niet meer op tijd, zodat het grootste deel van de groep letterlijk de slagboom van de oprit naar de boot voor hun neus naar beneden ziet gaan. Ze mogen niet meer mee.

Resultaat van dit alles: wij zitten met zijn achten op de boot, de overige 24 groepsleden moeten tot later op de dag wachten voor ze over kunnen steken. Dit is wel een heel bizar einde van onze reis, we kunnen geen echt afscheid meer nemen, zwaaien vanaf de boot is het enige wat ons nog rest.
 
Wij beginnen aan onze terugreis, aan het einde van de week willen we in Luxemburg zijn.

De overtocht met de veerboot van Tanger naar Algeciras in Zuid-Spanje verloopt rustig (de zee is kalm) en snel. Om 13:00 uur legt de boot aan, en nog geen half uur later (na wederom intensieve douanecontrole) zijn we al op weg. Het weer in Spanje en Zuid-Frankrijk is inmiddels prima, dat is erg fijn om te rijden.

Wel merken we de eerste twee dagen dat we erg moe zijn, en nemen daarom in Noord-Spanje letterlijk en figuurlijk even wat gas terug: we stoppen al vroeg in de middag op een mooie camping (toevalstreffer), genieten nog een uurtje van de zon, gaan lekker uit eten en slapen de volgende dag uit. We kunnen er weer tegen.


We laten Afrika weer achter ons


In Frankrijk merken we dat ook hier de winter nog maar net voorbij is. De wegen zijn nog wit van het zout en er ligt her en der nog behoorlijk wat sneeuw langs de kant van de weg. We zijn blij dat we hier geen last meer van hebben: het is standvastig weer, veel zon, 's ochtends koud (net boven het vriespunt) en 's middags aangenaam (17 graden).

Na 6 dagen rijden komen we donderdagmiddag aan in Luxemburg, waar we nog enkele dagen op de camping blijven staan waar we elk voorjaar een paar dagen naar toe gaan. We voelen ons hier thuis, en gaan hier nog even goed uitrusten voordat we komende maandag doorrijden naar Brunssum.

Epiloog


Thuis is het weer even wennen aan ons overvolle landje waarin alles tot in de puntjes geregeld is. Ons huis is groot en leeg na een verblijf van bijna 2 maanden in de caravan. Alleen al de badkamer thuis is groter! De auto en de caravan hebben we meteen naar de garage gebracht (we hadden immers een turbulent begin). Het goede nieuws is dat beide weer gerepareerd kunnen worden.
 


Een totaal andere wereld - Bergdorp in de Atlas

Al met al kijken we met erg veel plezier terug op onze reis. We hebben veel gezien, veel meegemaakt en ook veel geleerd.

Je bent in Marokko in een totaal andere wereld, en de natuur is prachtig. Wat ons nog het meest heeft getroffen is de enorme armoe in grote delen van Marokko.

De Marokkanen die wij hebben ontmoet vonden we bijzonder vriendelijk en zeer behulpzaam.

Op de momenten dat we wateroverlast hadden merkten we aan de ene kant dat de mensen daar heel gelaten op reageren, maar stonden we ook te kijken van de inventiviteit en volhardendheid waarmee ze ons uit de problemen hielpen.

Dit was de langste reis die we tot nu toe gemaakt hebben, en we hebben geen moment het gevoel gehad dat het nu wel "welletjes" was en tijd om weer naar huis te gaan. Dat smaakt naar meer.

Verder naar routekaart rondreis


 
Roel en José