| Homepage |
Namibië - Opuwo en de Himba's |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
24 Augustus 2007: Opuwo Vandaag zeer vroeg wakker want vandaag moet één van de hoogtepunten van de reis worden! We gaan op bezoek bij een Himba stam. We ontbijten en gaan alvast naar de voorkant van het hotel. De gids laat op zich wachten (african time) en tot mijn verbazing staan de andere gasten allemaal achter het gesloten hek naar buiten te kijken. |
|
|
Ik weiger me te laten opsluiten, tik op het hek en laat de bewaker open
doen zodat ik rustig op straat kan en voel me op geen moment onveilig.
Een uurtje later is onze gids er en vertrekken we samen met twee
Italiaanse mensen naar de Himba's.
We rijden ongeveer 40 min over slechte weg tot onze gids plots linksaf de
graskant inrijd. Niemand heeft iets gezien maar nu zien we even verder
toch enkele hutten en een kraal voor vee staan. De gids wijst er ons op
dat we zeker in het busje moeten blijven zitten en voorlopig nog geen
foto's mogen nemen. |
| want we mogen zijn gemeenschap binnen! Hij ontvangt ons en begroet ons met het gebruikelijke "Moro" (goeiedag). Via de gids vraagt hij waar we vandaan komen maar België en zelfs Europa zegt hem niets. Als we hem uitleggen dat we ongeveer 10.000km verder wonen gaat er nog steeds geen belletje rinkelen want afstand kennen deze zwervers ook niet. |
|
Wanneer we zeggen dat we ongeveer 15 uur in een vliegtuig hebben gezeten
beseft hij dat dit wel erg ver is en heet hij ons welkom in zijn dorp.
Na nog een paar vragen over ons aantal kinderen en of we gehuwd zijn
mogen we rondwandelen in het dorp. Overal zitten de Himba vrouwen voor
hun hutten in het vuil.
De kinderen spelen naakt in het stof en zijn blij dat ze Largo zien. Het is ontroerend om te zien dat deze kinderen die niets hebben, zelfs geen kledij, na een paar minuten met Largo een soort van verstoppertje aan het spelen zijn. Ook hier zijn kinderen... kinderen! De hoofdman is een oude man die meerdere vrouwen heeft en met zijn eerste vrouw, een iets oudere maar zeer sympathieke dame, voor zijn hut zit. We wandelen verder en komen bij een hut waar een zeer oude vrouw zit samen met |
|
| een jong meisje. Wanneer ik hun leeftijd vraag vertelt de gids me dat de Himba's zelf niet weten hoe oud ze zijn. Het meisje denkt dat ze 15 is. Wat verder zitten drie mooie vrouwen samen aan een hut met een paar kinderen. Alle Himba vrouwen zijn enkel gekleed in een kort lederen rokje en zijn ingesmeerd met een substantie die bestaat uit een speciaal soort rode poeder |
|
|
gemengd met vet van boter of vaseline, dit beschermd hen tegen de zon en
geeft hen die dieprode kleur.
Ook de haren worden er mee ingesmeerd en zijn op een speciale manier
gevlochten of opgestoken wat soms een vies zicht is. Je kan aan de
haartooi zien of een vrouw getrouwd is of niet. |
|
| Eén van de Himba's is werkelijk een zeer mooie vrouw en blijkt zowat de leidster die de meeste taken op zich neemt te zijn. Praten lukt uiteraard niet want ze spreken geen enkel woord van welke taal dan ook behalve hun eigen onverstaanbaar taaltje maar toch zijn ze geweldig sympathiek en vragen ze via de gids van alles. Largo zijn we ondertussen al kwijt want die is aan het |
|
|
spelen met de kinderen van het dorp. Soms zien we hem lopen, dan weer
zien we hem uit een hut komen. De hoofdman heeft rugpijn, dat komt ervan
wanneer je op zijn leeftijd nog meerdere vrouwen hebt natuurlijk, en
vraagt om medicijnen. We hebben wel een pijnstiller en geven hem die maar een beetje verder zit een klein jongetje stilletjes te huilen met veel pijn aan zijn ontstoken ogen. De vliegen en het vuil zorgen ervoor dat dit kereltje best veel pijn heeft. We hebben daar medicijnen voor maar die liggen in de hotelkamer. Zonde! We mogen even later in één van de vrouwen haar hut gaan kijken en krijgen weer een cultuurshock! De kleine hut is warm, donker en benauwd. Aan de wand hangt de kledij voor speciale gelegenheden en op de vloer liggen een paar dunne, keiharde dierenhuiden die dienen als bed. Geen matras of dons hier maar |
|
levenslang slapen op de harde grond! Aan een bevalling in deze
omstandigheden durf ik zelfs niet denken! Onwerkelijk. DE HIMBA'S WASSEN ZICH NOOIT! In gans hun leven wassen ze zich niet en toch stinken deze vrouwen niet! Ze ruiken uiteraard naar het goedje waar ze mee ingesmeerd zijn maar stinken doen ze niet. De Himba vrouw laat in haar hut zien wat hier |
|
een wasbeurt is. Ze maken een vuurtje van takken en een paar kruiden die
ze in brand steken en in de rook daarvan gaan ze zitten. Ze gaan er
zelfs over zitten zodat de rook onder hun kalfslederen rokje komt en
zodat ze overal naar deze geurige rook ruiken. Bizar.
Het is ongelooflijk om een paar uur te slijten in het jaar 2007 in zulke primitieve omstandigheden. Geen weekends, geen feestdagen maar elke dag dezelfde als de vorige. Opstaan als het licht wordt en slapen als de zon ondergaat. Geen stromend water, geen elektriciteit, niets van dit alles. En toch zijn deze mensen niet ongelukkig! Ze lachen en praten constant en zien er gelukkig uit. Voor we vertrekken hebben de andere vrouwen hun handgemaakte souvenirs uit gestald. Alles is gemaakt van wat ze vinden in de natuur: takken, |
|
| bladeren, hout, enz... Voor een paar euro kopen we 3 armbandjes en een ketting. We vertrekken diep onder de indruk van deze naakte, rode mensen nadat we het meegebrachte voedsel hebben afgegeven. We blijven echter met een slecht gevoel zitten: het jongetje met de ontstoken ogen had wel veel pijn! Wanneer we terug in ons hotel zijn staat ons besluit al vast: we nemen de |
|
|
medicijnen tegen ontstekingen en stappen in de wagen. Ondanks dat de
gids vertelde dat we niet zonder begeleiding in het dorp mochten komen
gaan we op zoek naar de kraal waar we deze ochtend waren.
Het is pas 2 uur geleden dat we er waren maar toch vinden we ze niet direct terug. We rijden verloren, komen in een andere Himba gemeenschap terecht, rijden verder en uiteindelijk komen we in een dorp waar een paar vrouwen naar ons komen en we zien precies een vorm van herkenning en verbazing.
Even later komt de mooie vrouw die zowat de leidster is bij ons en haar
herkennen we dus we weten dat we goed zitten. We hebben 5 liter water
gekocht en overhandigen haar de bidon en leggen uit dat we terug zijn
met medicijnen. |
|
leggen aan de hand van onze foto's uit dat we oogdruppels bij hebben
voor het kleintje. Ondanks het onaangekondigde en het ongebruikelijke
van de situatie bedanken de hoofdman en de vrouw ons uitbundig (Okaheba).
We verlaten het dorp terug maar dit keer met een veel beter gevoel. |
|
In Opuwo gaan we weer de chaotische straat op en kijken onze ogen uit.
Het blijft toch een raar zicht al deze naakte, rode mensen in het
straatbeeld. Ook de mannen vallen op met hun imposante figuur met
stokken en speren die ze blijkbaar altijd meesleuren.
We belanden ergens achter de grote baan en komen terecht op een camping uitgebaat door een fransman. Zeer vriendelijke mens die ons direct welkom heet en begint te vertellen. Zijn camping heet Oresse en is zeker een aanrader voor ieder die met de tent in Opuwo is. Hij vertelt ons over de toeristen die hij al jaren ziet passeren. De meeste rennen en hossen het ganse land door zonder ook maar iets te zien van het dagelijkse leven, laat staan een beetje te genieten. Hij heeft zelfs al meegemaakt dat toeristen zijn |
|
|
foto-album wilden kopen omdat ze zelf geen tijd hebben gehad om veel
foto's te maken. Geef mij dan maar de "african time" We nemen afscheid en vertrekken in het "schemerduister" richting hotel. Op straat hebben we veel bekijks want er zijn weer bitter weinig toeristen te zien maar we ondervinden geen enkele vorm van agressie. We zien een man op zijn hurken midden op |
|
|
het plein zijn grote behoefte doen en daarna zijn broek optrekken
zonder...... nou ja, hij had geen papier bij!!!! We denken hier niet verder over na! In het hotel gaan we even kijken in de curiosa shop. Hier vind je foto's, beelden, schilderijen en boeken over de Himba's. We eten lekker maar blijven toch onder de indruk van de excursie van vandaag. |
|
|
Sommige mensen denken dat de Himba cultuur binnen enkele jaren zal
verdwenen zijn, zeker nu het toerisme zijn weg naar Namibië begint te
vinden, en dit is zeer jammer maar aan de andere kant: geef ze eens
ongelijk! Blijven leven in deze tijden in deze omstandigheden blijft de
jeugd ook niet pikken, zeker niet nu ze beslist hebben om sinds kort 2
kinderen per familie naar school te sturen. Waarschijnlijk zijn dit de
laatste generaties "echte" Himba's.
Ik ben in elk geval blij dat ik deze stam en deze cultuur een heel klein beetje heb mogen ontdekken en val diep onder de indruk in een diepe slaap (gelukkig op een matras en niet op een hard dierenvel). |
|
|
Sammy |
|
|
|
||
|
|
| 422.14.01.09 |