Hermit atol - Luf - Maron eiland
Tekst en foto's: Kristine Hannon
Reistijd: september - oktober 1998

Hermit atol met Luf en Maron eiland.

Om 05u45 word ik wakker, boven op het dek zie ik de eerste eilandjes van het Hermit atol . Aan stuurboordzijde klimt aan de horizon een bloedrode zonneschijf uit het water en tekent het silhouet af van de honderden palmbomen op één van de eilandjes. Bakboordzijde is het toneel van de ondergaande volle maan, wegduikend in de oneindige zee die ons omringt.

Het Hermit atol is een bijna gesloten rif van koraaleilanden, er is maar één manier om het rif binnen te varen en de eilandjes te bezoeken
(zie schets hier naast).
We bevinden ons hier op 1.5° Zuid, dus erg dicht bij de evenaar. Rond 06u30 zet de boot zich in beweging en varen we de smalle doorgang tussen de vlijmscherpe koralen binnen. We gaan voor anker bij Luf eiland. James gaat aan wal om toestemming te vragen het dorp te bezoeken.
Hij keert terug met de dorpsverantwoordelijke en nog enkele andere mannen. Er moet onderhandeld worden want ze willen geld!
Het gebeurt geregeld dat hier duikers komen, die betalen per duik en per persoon 2 kina. James moet hen ervan overtuigen dat wij enkel komen voor een dorpsbezoek.
Na wat heen en weer gepraat en het overhandigen van wat schoolmateriaal, krijgen we toestemming om aan land te gaan. 
Tijdens een rondleiding bezoeken we de kerk en de nieuwe school.

De enige ingang om het rif binnen te varen

Een tochtje naar Manus, het dichtste bewoonde eiland, duurt 6 à 8 uur enkele reis!
Op het eiland is geen criminaliteit. De bewoners verdienen voornamelijk hun brood met de verkoop van gemalen en gedroogde kokosnoot, copra genaamd, die uitgevoerd wordt naar Manus.
Het kokosnootsap dat we krijgen is fris. Ondertussen zoeken we schelpjes op het strand, geholpen door veel paar kinderhandjes.

Na de middag vertrekken we om 13u 30 naar Maron eiland.
Een piepklein stukje land bedekt met enkele palmbomen en grassen. Celine en ik zitten terug op onze uitkijkpost, hoog op het dak van de boot. Gewapend met snorkel en zwemvliezen gaan we op weg.

Groene zee bij Maron eiland

Een paar bemanningsleden is op zoek naar crayfish, kreeften (ze hebben er al 2) en spiesen gekleurde vissen op hun harpoenen. Ons avondmaal zal overheerlijk worden!

We naderen Maron in een explosie van zeetinten.
Het ondiepe, warme water verkleurd van donker blauw over turkoois naar licht, witgeel doorschijnend.
Dit tropische tafereel kon Robinson Crusoe’s woonplaats geweest zijn.
Vanop ons dak zien we schildpadden onder het wateroppervlak. Plots is er opwinding bij de crew als ze dichtbij een schildpad zien zwemmen. Opeens duikt één van hen, volledig aangekleed, het water in en komt even later boven mét schildpad in de handen!!

Deze jongen is afkomstig uit de Trobriands, een eilandgroep voor de oostkust van Papua. Daar behoort het schildpad vangen tot de behendigheden om als volwaardig man te worden aanzien.
Na onze fotosessie springt hij met schildpad en al terug in het water, waar die er pijlsnel vandoor gaat.

Een Trobiander showt de zeeschildpad

We gaan aan wal op een spierwit zandstrand waar we onze snorkel en zwemvliezen aan doen. In alle stilte en gewichtloos zweef ik even later tussen de rode, witte en blauwe koralen.
Op mijn weg zie ik hemelblauwe zeesterren zo groot als een giant pizza, vreemdsoortige schelpen met vlezige monden, prachtige veelkleurige vissen en blauwgeel gestreepte soortgenoten.
Na anderhalf uur verlaat ik deze sublieme plek om nooit meer te vergeten.

De rest van de namiddag relaxen we op het zonnedek, zwijgend en turend over deze prachtige plek.
De crayfish worden binnengebracht (9 stuks in totaal) en gekookt voor het avondmaal. Mijn schelpen (giant clam shells) ondergaan hetzelfde lot, maar vallen bij mij toch niet in de smaak. De smaak verdoezelen met een sausje helpt niet echt.
De lege schelpen neem ik mee naar België, ze zijn niet verloren.

Hermit eilanden. Multicolored sea .

De rest van de schelpen en het koraal zal ik thuis afkoken om te bewaren.

Briefing om 19u. Straks varen we verder richting Manus.
We varen eerst naar Ponam eiland, het dorp van onze beste visser aan boord: Leonard. Zijn vader was chief officer op het eiland en naar traditie was hij de opvolger. Hij heeft de betrekking overgedragen aan iemand anders en van zijn rechten afgezien.

Ponam behoort tot de Admiralty islands, evenals Manus.
Dit is ook de plaats waar antropologe Margaret Meade in 1928 inspiratie haalt voor haar eerste boek ‘Growing up in New Guinea’.
Als ze echter twintig jaar later terugkomt, is alles veranderd.
De aanwezigheid van de geallieerde troepen tijdens WOII met ook zwarte Amerikanen heeft de bevolking wakker geschud.
Ze nemen het heft in eigen handen en worden zo één van de modernste provincies in PNG.

Na het avondeten observeer ik de kapitein tijdens het navigeren door de smalle doorgang in het rif. We zetten koers naar Manus en laten deze schitterende plek achter.
 

Margaret Meade

Na een nachtelijke vaartocht van 10 uur arriveren we tegen de morgen voor de kust van het eiland Ponam. Dit eiland telt ongeveer 700 inwoners en we zullen er natuurlijk worden rondgeleid door Leonard, die – zoals ik al schreef - eigenlijk Chef is.

We worden vriendelijk begroet door de dorpelingen en krijgen van velen de hand geschud. We ontmoeten Leonard’s tante die, na de dood van zijn moeder, voor hem gezorgd heeft.
We wandelen door het dorp naar de kerk. Deze kerk diende als opslagplaats voor de benzine voor de schepen van de Amerikaanse geallieerden tijdens WOII.

Omdat Manus zelf regelmatig werd gebombardeerd door de Japanners, werd een pijpleiding aangelegd voor de diesel die hier dan werd gestockeerd. De Amerikanen hadden hier een basis.

Na weken hout en stro, zien we op dit eiland nogal wat beton. Het zijn restanten van wegen, of vloeren van gebouwen die hier tijdens de oorlog werden aangelegd. In de verte hoor ik het geroffel van de drum, dat aankondigt dat we terug een singsing krijgen. Het hele dorp is verzameld.

Ponam. Admiralty islands

De opsmuk van de dorpelingen doet me denken aan de Tahitianen, veel bloemen en schelpen, strooien rokjes en blitse kleurtjes.

We worden getrakteerd op clementines en stukjes papaja en wij delen het
gekoelde, verfrissende water uit dat de crew altijd bij zich heeft.
Een schelpenhalssnoer wordt ons om de hals gehangen en dansen zullen
we!

Mijn Argentijnse gauchohoed, waar mijn lange blonde haar in verborgen zit, heeft veel succes.
Als ik hem met een galante buiging afneem en mijn lange lokken vallen los, wordt er met verbazing en bewondering gereageerd.
We kopen nog wat kleine spulletjes bij de lokale bevolking en steunen zo de plaatselijke economie.

Cheers voor de winnaars....

We keren terug naar de Melanasian, waar we profiteren van de zon. Opeens horen we een scherp geluid, bij het optakelen van de speedboot is een stalen kabel doorgeknapt. Gelukkig zonder mensen te verwonden.

Tijdens de afvaart worden we terug geëscorteerd door meerdere kanootjes.
Ze varen een heel eind met ons mee. Wuivend en zwaaiend en dansend, vallen de roeiers bijna in het water.
Als ze bij een eilandje aan wal gaan, krijgen ze als afscheid het scherpe signaal van onze scheepshoorn.

Vanmiddag staat het WK seakayaking of het programma. Herman vertelt dat er maar zes deelnemende landen zijn: Nieuw Zeeland, Australië,
Costa Rica, Wales, Kroatië en PNG. Het is namelijk op zijn Papuees georganiseerd…..
Het Amerikaanse team was van plan om te komen, maar er bleek geen plaats meer te zijn op het vliegtuig vanuit Lorengau.
Dus, als je niet ter plaatse raakt, kun je natuurlijk niet meedoen!

Bij het naderen van Pityilu eiland worden we onderschept door een patrouilleboot.
 

Escorterende Kanootjes. Hoe smal kan een bootje zijn.....

Na het middageten ga ik op het dek kijken naar de bootjes die terug rond de Melanasian dobberen. Een cameraploeg van de plaatselijke TV is druk bezig onze schitterende boot te filmen. Aha, eeuwige roem in Papua!

Om 13u45 varen we in de gietende regen af naar Pityilu waar om 14 uur de kajakevenementen starten.
Bij aankomst worden we opgewacht door iemand van de plaatselijke media, met digitaal fototoestel in de hand (1998!)
Het terrein lijk wel een Belgische festivalweide (na het concert…J). Overal staan er shelters om te schuilen, het terrein is een modderpoel.
Van organisatie hebben ze niet veel kaas gegeten en het lijkt eigenlijk meer op een Vlaamse dorpskermis dan op een wereldkampioenschap zeekayak.
Ik vind het in ieder geval reuzengezellig! Echt mijn ding. Dit is het soort plaatsen waar je jonge mensen treft die toch een tikkeltje anders zijn dan de

De Australiërs stelen de show

Het is wel grappig al die verschillende types bezig te zien, een bont gezelschap.
We vergeten algauw dat dit een WK is. Ik maak kennis met een Australiër die meedoet aan de race, maar dan wel voor PNG. Hij woont hier namelijk al lang en is afkomstig uit Mendi, halverwege tussen Tari en Mount Hagen in de Highlands.
Hij werkt er mee aan een project voor het aanleggen van 30 kilometer weg en 17 bruggen. Hij weet me te vertellen dat New Ireland het mooiste is van heel PNG.
 

Ik ontmoet ook 2 Costaricanen, die een heel eind van huis zijn en via Hongkong terugvliegen naar huis. Nog anderen zijn benieuwd naar de reden van onze aanwezigheid en vinden het tof Europese bezoekers te ontvangen. De wedstrijd is al bijna vergeten!

Klaar voor de start

Even later volgt er terug een singsing.
Aannemend dat wij voorbij zouden varen en geen bezoek brengen aan dit eiland, is dit
hun dank voor onze interesse. Eén van de Australiërs danst spontaan mee, er ontstaat een rijendik publiek van inheemse en buitenlandse toeschouwers die joelen en lachen.
Dit is echt de max, jammer dat we om 16u terug moeten naar de Melanasian.

Na het avondmaal volgt een documentaire van Linde Scheidler
‘The Trobrianders of Papua New Guinee’.
We hopen de Tapiocadans te zien, een sexy, traditionele dans gebracht door de mannen en voornamelijk uitgevoerd tijdens de Yamoogst
(het basisvoedsel vergelijkbaar met onze aardappel). Maar het is ijdele hoop….
Als ik ’s avonds laat mijn dagelijkse, laatste en eenzame bezoek breng aan het achterdek, zie ik Helwin en Tau gitaar spelen in het maanlicht. Ze spelen voortreffelijk samen.
Ik probeer enkele liedjes te zingen, maar ze kunnen
niet invallen, daar Bob Dylan e.d. hier niet zo goed gekend zijn.

Na een half uurtje genieten in de warme, feeerieke nacht met op de
achtergrond de kampvuren op Pityilu, vertrek ik naar dromenland.

Klaar voor de Singsing

koers naar de eilanden in de Bismarck Archipel