|
Peru |
|
|
|
|
||
|
|
||
|
Dit verslag is een onderdeel van de wereldreis die op 29 oktober 2006 in Australië begon |
||
| De volgende morgen gaan we dan terug naar bekend terrein in Peru. Via Puno rijden we naar Arequipa en zoeken we hetzelfde hostel op als destijds in 2004. Ze hebben hier 17 soorten ontbijt en daar komen we wel voor terug! Ongelooflijk maar waar : |
|
|
het meisje van het hostel herkend mij zelfs,
een erg leuk weerzien. We blijven 1 dagje in Arequipa en ontmoeten een leuk Engels/Canadees stel waar we
mee gaan eten. Ook bezoeken we een Alpaca fabriek/museum waar we in de wei mogen bij de Alpaca's en Lama's die wel erg gave kapsels hebben!! Er loopt ook een jong van 12 dagen; erg schattig..... Dan reizen we door met de nachtbus naar Ica. De stoelen zijn rampzalig maar door de vele ervaring in de bus slapen we toch gewoon. In Ica gaan we de volgende morgen ontbijten maar hebben geen zin in weer direct een nachtbus van 12 uur naar Huancavelica in de centrale binnenlanden. We gaan dus terug naar de oase Huacachina dicht bij Ica en ook weer in hetzelfde hostel wat trouwens enorm opgeknapt is. We kunnen nu zelfs in het zwembad wat toen te goor was. Het is 30 graden in Huacachina en we vermaken ons met luieren en eten en ik beklim nog een van de reusachtige zandduinen. |
|
Er zijn echter wel erg veel jonge Engelse en
Israëlische zuipende, alleen zonnebakkende, aan
het zwembad liggende types. Totaal anders dan ons en de meeste reizigers
die we ontmoet hebben. Ook zij hebben lawaai tot 5:00 uur s' morgens en we zijn na 2 dagen eigenlijk, maar helaas, wel blij dat we hier weg kunnen. |
|
We zijn nu dus in Huancavelica na weer een nachtbus met dit keer ook
weinig beenruimte en de hele nacht de radio met vreselijke muziek aan.
Ach, je went er wel aan alleen was ik zo dom om met mijn slippers de bus
in te gaan en halverwege de nacht in de sneeuwbergen was het zo koud dat
slapen niet meer ging. We kwamen hier s' morgens om 5:00 uur aan, alle
hostals natuurlijk dicht en stervens koud. Daar sta je dan. Nadat een vuilnisman ons uiteindelijk nog even hielp met extra bonzen op de deur deed er iemand open!! Toch nog een paar uurtjes in een warm bed gedoken............
Als
attractie dwars door de
Andes 22-4-07 |
|
| Huancayo. Als wij op afgelegen plekken met het openbaar vervoer reizen volgt meestal dezelfde procedure van kennis maken. Zo ook in de trein; eerst wordt er een kwartier naar ons gestaard, dan word gevraagd waar we vandaan komen en hoe ver het vliegen is vanaf NL. Deze keer werd er echter gevraagd of we met de bus uit NL kwamen: deze mensen hadden geen idee dat |
|
|
er wel een erg grote zee tussen
Europa en Zuid Amerika ligt!! Als ze in de gaten krijgen dat we wel wat Spaans
spreken vragen ze hoe veel een vliegticket kost. Deze keer hebben we weer ´es gelogen, m.n. voor onze eigen veiligheid maar ook omdat het voor deze mensen niet te beseffen is. Ze kunnen dat bedrag nooit van hun leven bij elkaar sparen, dus maken we er meestal de helft van en zeggen dat we er een paar jaar voor hebben moeten sparen en dat is ook zo. Daarna word er gevraagd naar familie, of er ook groenten worden verbouwd, welke talen we spreken enz. Het was een hele bedoening in de trein. Er waren niet genoeg zitplekken dus ook het gangpad werd gebruikt en dan nog eens de spullen die men meesleept; o.a. zakken groenten, fruit en kruiden. Tussen de mensen en bagage kruipend door werden er ook nog borden soep (ontzettend knap dat deze ober niet morste!) en ander eten geserveerd. |
| Even ter zijde, de trein vertrok om 5:30 en er werd om een uur of 7 dus al soep en bifteck gegeten! Ook werden er door de passagiers zelf allerlei etenswaren en andere spullen verkocht. De afstand naar Huancayo was 128 km en de trein deed er maar liefst 6,5 uur over. Echt een boemeltje die van de ene naar de andere kant zwiepte. |
|
|
Na een veel te grote lunch (kleine porties kennen ze hier niet) nemen we een bus
naar Tarma want Huancayo is een drukke, smerige stad. Aangekomen in Tarma bel ik met een hostel die zich in een Hacienda (grote boerderij waar meerdere gezinnen werken met een eigenaar, vroeger was het in bezit van een Spanjaard) bevindt. Ik probeer wat van de prijs af te praten en omdat de |
|
|
Don (baas) niet thuis is lukt
het ons om de kamer voor de helft van de prijs te krijgen. De eigenaars zijn nl. Duits/Peruaans
en vragen nogal een Europese prijs. We nemen een taxi want Hacienda Florida ligt
6 km buiten de stad. We worden erg leuk ontvangen met thee door Marta en Elsa. Twee Peruaansen die voor de gasten zorgen. |
|
|
Het blijken 2 ontzettend lieve schatten
die voor ons zorgen als moeders. De volgende dag gaan we om 6:30 op om te helpen met koeien melken. Alles wordt hier nog met de hand gedaan en gelukkig zijn er maar 6 koeien. Na het ontbijt maken we een wandeling van 2 uur heen en terug naar het volgende dorpje om de Sanctuario (heilige plaats) te bezoeken. Alleen de twee bruin-witte boxers van de Hacienda hebben bedacht om ons te vergezellen. Erg gezellig maar het levert op dat we aankomende bij het dorp nogal blaffend en grommend worden belaagd door andere honden.
De jongste
van de twee boxers peert hem en we voelen ons inmiddels verantwoordelijk en
roepen net zo lang totdat zij terug komt. |
| Terug gekomen blijkt dat Elsa aan het zoeken was geweest naar de honden en toch al wat bezorgd was. Wij even blij dat we ze heelhuids terug hadden gebracht! De rest van de middag vermaken we ons op de boerderij met de dieren en wandelen we wat door de mooie tuin. De 2 boxers volgen ons overal en ´s nachts houden ze de wacht voor onze deur. ´s Ochtends worden we |
|
met veel enthousiasme besprongen: we hebben
weer ´es vrienden gemaakt! We gaan weer op pad maar deze keer wel zonder de
honden! We gaan alsnog naar de Sanctuario maar dan met een taxi. Het valt nogal
tegen; het blijkt gewoon een nieuwe kerk te zijn maar voor de mensen hier op een
erg belangrijke plek.
Via Cerro de Pasco (lelijke mijnstad) komen we in Huánaco aan. Bij de buswissel
moet ik noodgedwongen (lastig die vrouwenkwaaltjes) gebruik maken van het meest
ranzige toilet ooit. Ik zal niet in details treden maar als ik vertel dat ik
braakneigingen had zegt dat denk ik wel genoeg... |
|
| Van Huánaco gaan we 8 uur over een onverharde weg door de Andes naar La Union. Van een van onze stoelen is de rugleuning kapot en bij elke hobbel krijg je een rugklap op de koop toe. We wisselen dus ook maar op de helft van de rit. De bus is sowieso behoorlijk verrot maar wat wil je met zulk wegdek. Het lijkt wel of we de Cameltrophy rijden maar dan met een bus van |
|
|
10 meter! Af en toe
zakken we zo ver weg in de blubber dat de bus bijna kantelt. Ook moet de
buschauffeur tig keer voor en achteruit steken om de haarspeldbochten te maken.
Ondanks wel een erg mooie rit met prachtige uitzichten. In La Union lijken we wel een attractie. We worden na gekeken en geroepen. Gringo is het hoofdscheldwoord en Hello, He mister als ze 3 woorden Engels kunnen. Hier komen blijkbaar bijna nooit blanken. We verschuilen (geintje) in het beste hotel van het dorp wat eigenlijk niet veel soeps is. Ach het is maar voor een nachtje want we willen zo snel mogelijk naar Huaraz. De plek om hoge bergen te zien. ´s Avonds eten we weer ´es een Peruaanse specialiteit en vooral Barry is erg blij met de honden die onder de tafel liggen........ |
| Om 4 uur ´s ochtends vertrekt de bus (belachelijke tijd, want het is maar 5 uur rijden!!) naar Huaraz. In de bus zit ook een stel waarvan de man het been in het gips heeft. We vragen waar hij naar toe gaat: blijkt dat ze 11 uur moeten reizen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, onvoorstelbaar...We nemen het duurste B&B in Huaraz na al die dagen in afgelegen gebied nemen |
|
we het ervan. Nu zijn we blij als we weer ´es toeristen zien.
In 1970 is de stad geheel verwoest door een aardbeving, alles is dus ook "modern". We vinden een geweldig café met alles wat een reiziger nodig heeft: lekkere koffie, heerlijke wijn en bier, moderne reistijdschriften en heel veel mooie boeken. We maken vanuit deze stad ook een mooie maar erg luie toer. Echt alles was voor ons geregeld. Nadat de gids ons liet stemmen voor een naam voor onze groep (!!) werd ons verteld dat we bij elkaar moesten blijven op de plekken waar we uit de bus werden geleid, toen dachten we 1 keer en nooit weer!
Niet iets voor ons nadat we zolang alles zelf uitgevogeld hebben. De
toer op zichzelf was wel mooi en we hadden leuk contact met 2
gepensioneerde Canadezen. |
|
|
veroorzaakt door de aardbeving van 1970. De lawine kwam door het
afbreken van een deel van de ijskap van de Huascaran met 6768 meter de hoogste
berg van Peru. We zien de prachtige
berg en ook heel goed het missende deel van de ijskap. Alleen de hooggelegen
begraafplaats en de kerktoren van het oude Yungay zijn nog zichtbaar.
Erg apart en verdrietig; er zijn 70.000 mensen omgekomen in de centrale Andes door de beving. |
 Steile rotswanden bij Llaganuco |
|
||||||||||
|
|
||||||||||
|
Ook bezoeken
we het museum dat er aan de buitenkant mooier uitziet dan aan de binnenkant....Na het bezoek aan Chan Chan 's middags door Trujillo gelopen, prachtige
koloniale gebouwen. We genieten ook van de westerse gerechten en dan vooral de
pasta's die we gemist hebben. De volgende dag gaan we naar Piura nog noordelijker in Peru maar slechts voor 1 nachtje. De enige reden dat we hier heengaan in omdat we anders 13 uur naar Tumbes moesten en vanuit daar dan de grens over naar Ecuador. Nu splitsen we de reis in 2 delen en kunnen ook vanuit Piura rechtstreeks naar Ecuador. Als we in Piura een taxi nemen treffen we weer eens zo'n vervelende |
|||||||||||
| chauffeur die je probeert naar een bepaald hostel te krijgen zodat hij commissie krijgt. Hij vraagt waar we heen willen, ons hostel zou zogenaamd vol zijn en veel duurder dan de anderen. Wij zijn inmiddels natuurlijk ervaren genoeg om hier niet in te trappen. We kunnen uiteraard ook nog eens gewoon in het Spaans praten en hem vertellen dat we toch gewoon naar "ons" hostel willen . |
|
|
kijken. Daar baalt hij duidelijk van dat zijn trucjes niet lukken, er
kan dan ook amper gedag vanaf als we er zijn. Wij genieten echter volop
en het voelt heerlijk om hem af te wimpelen in zijn eigen taal!! Het
hostel was overigens niet vol en niet duurder....... De volgende morgen treffen we een zeldzaam soort taxi chauffeur want deze weet de busterminal niet te vinden. Eerst lachen we nog (de prijs staat al vast) maar als we minder dan 5 minuten voor vertrek zitten en hij weet het nog niet beginnen we toch enigszins te stressen. Als we uiteindelijk voor de terminal staan maar met |
een straat ertussen wil hij ons nog voor de deur afzetten. Hij
rijdt dus nog even een blokje door om te keren!! Dat blokje worden er vanwege de
drukte wel 6 voordat hij kan keren. We moeten nu ook nog eens 1,5 km terug
terwijl we net bijna voor de deur stonden!! Uiteindelijk halen we mopperend en
wel nog net de bus; zucht!!!
|
|
|
Barry en Emmely |
|
|
|
||
|
Snelkoppelingen in volgorde van de wereldreis |
|||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
