 |
Albufeira |
|
|
|
||
|
|
||
|
Algarve |
||
| Start Portugal | Albufeira | Lissabon | Sagres - Monchique | |||
| Na een rustige vlucht landde het vliegtuig
comfortabel in Faro. De hitte kwam me tegemoet. Ik kwam uit Zwitserland,
waar het maar 15 graden was. Hier is het 't dubbele. Ik werd naar de bus gestuurd, die me
naar Albufeira zou brengen. |
|
|
Onderweg kon ik de uitwerking zien van de
grootste droogte sinds honderd jaar, die ze nu hadden. Geen gras te
zien.
Maar tot mijn verbazing wel veel bomen die prachtig groen waren.
Later werd me vertelt dat het amandel-, vijgen-, pijn- en zelfs
eucalyptus bomen waren, die met erg weinig water kunnen leven.
Ook sinaasappelboompjes waren te zien.
Hun vruchten kleurden gezellig in
het karige landschap.
Hoewel de Portugese sinaasappels sappiger en zoeter dan de Spaanse zijn,
mogen ze niet in EU landen geïmporteerd worden omdat ze te klein zijn. Na 35 km hadden we hotel Alisios bereikt. Dit zou voor de komende twee weken mijn huis zijn. |
|
Nadat ik me in de comfortabele kamer geïnstalleerd had, ging ik op
ontdekkingstocht. De
zon ging al onder. Binnen tien minuten had ik de trap gevonden die naar het oude stadje gaat. Ik ging naar beneden, waar nauwe straatjes, met bars, restaurants, verkoopstalletjes en winkels waren. Tenslotte kwam ik op de Plaza uit. In het midden stond een podium en daarnaast een fontein, die aan de zijkanten met tegels bekleedt was. Er heerste een hevige bedrijvigheid. Een groep muzikanten uit Bolivia toverde de meest mysterieuze tonen tevoorschijn. Verderop stond een man die deed alsof hij een marionet liet bewegen. De marionet, een vrouw, bewoog zich zodanig dat het leek of ze met touwtjes bestuurd werd. Maar ze bewoog alleen maar als er geld in het bakje werd gegooid. Later kwam een echte poppenspeler. Hij liet zijn figuren muziek maken, zingen en dansen. Aansluitend gingen zijn poppen naar de kinderen die zich in een kring hadden verzameld Het was fantastisch om dit te zien. Ik zag het later nog vaak en genoot er steeds weer van. Ik ging verder in de richting van de zee. Bij een muur kon ik naar beneden kijken waar een man zandsculpturen maakte. De ene was een zeemeermin in een schelp en de andere Neptunus met een schone maagd. Ze zagen er beiden gigantisch mooi uit. |
|
|
Ik ging terug naar het gewoel in de kleine straatjes en moest oppassen niet te struikelen over de kinderwagens. Veel Engelsen wandelden hier met een rijke schare kinderen. De kleinste sliepen in hun wagens. De grotere klaagden dat ze moe waren. |
|
|
Het werd
steeds drukker naarmate het later werd.
Kinderen moesten poseren om een natuurgetrouw portret van zich te
laten maken. Anderen besloten om van zichzelf een karikatuur te laten
maken door hun haren te laten vlechten of een henna tatoo te laten maken.
Het werd zo druk dat ik me nog amper kon bewegen. Ik was ook moe en besloot om terug naar m'n hotel te gaan. Maar eerst moest ik al die trappen weer op. Die treden waren zo breed, dat ik twee stappen moest zetten om een tree verder te komen. Het was een marteling. Toen ik mijn hotel bereikt had ging ik nog een poosje op het balkon zitten en genoot van de rust. Ik had de zee hier nog niet gezien maar ik kon wel horen hoe de golven op het strand sloegen. Ik voelde me echt in vakantiestemming en was er nu al zeker van dat het me hier wel zou bevallen. |
| 's Morgens na het ontbijt ging ik naar het
strand.
Om dat te bereiken moest ik eerst een etage naar boven, om van daar weer
met trappen naar beneden te lopen.
Daar dacht ik: "Dit is een super-hotel. Hier is de fitness training
gratis!"
Op het strand aangekomen spreidde ik mijn badlaken uit en wandelde tot
aan de rotsen aan het eind van het strand. Daar probeerde ik door de
rotsen verder te komen, maar dat was onmogelijk. Ik wandelde terug naar mijn badlaken en legde mezelf in de zon en genoot van het mooie leven. Deze plek hield ik tot het eind van mijn vakantie. Ik genoot van de zonnestralen en de aangename temperatuur van het water, waar ik me op de golven liet drijven. |
|
In de middag liep ik nog eens naar het stadje en vond het echt gezellig hier. 's Avonds stapte ik nogmaals alle trappen af en vond de halte van een toeristentreintje. Eigenlijk was het een auto met aanhangwagens. Ik kocht een retourtje en reed naar de nieuwe stad. |
|
|
Daar aangekomen wandelde ik door de lange straat waar ook veel bars,
restaurants en winkeltjes waren. Maar hier vond ik het niet zo leuk en
reed weer terug. De volgende dag liet ik me nog eens naar de stad rijden. De jonge chauffeur vond het leuk om ons een paar keer over de rotonde te laten draaien om dan verder door de straten te suizen. De achterste wagon, waar ik in zat, slingerde heen en weer. Maar ook bij daglicht beviel de stad me niet bijzonder. Aan het einde van de straat was een boog met bougainvillea's te zien. Daar achter was een parkje met een vijvertje. UIt een pijp kwam water. Het geluid van het plonzende water werkte rustgevend, alhoewel er uit het naastgelegen grote hotel luide muziek klonk. Na een korte pauze maakte ik me weer op voor de terugweg door de drukke straat en zocht het treintje. |
|
In het stadje aangekomen, wandelde ik over het strand tot de rotsen, waar een smal pad over liep. Het lag erg dicht aan de zee, die diep onder me lag. Ik wilde tot het eind gaan om de haven te zien. Maar op het laatste stuk verloor ik de moed. Het was een smal zandpaadje, direct aan de rand langs de diepe afgrond. Ik vond het toch beter om mijn leven niet te riskeren om hier in het diepliggende water te eindigen. |
| Ik ging terug en vond een zitgelegenheid onder een afdakje van rotsen.
Daar zat ik een tijd in de schaduw en keek naar het verder gelegen
strand. Mijn hotel kon ik herkennen en heel in de verte de stad Faro.
Diep onder mij sloeg het water met geweld tegen de klippen. In de volgende twee weken wandelde ik hier vaker heen om de rust, zo dicht bij de drukte, te zoeken. Ook wandelde ik af en toe in de middag naar de nieuwe stad om daar op een terrasje te zitten om de voorbijgaande mensen te bekijken. Op een van mijn wandelingen ontdekte ik een hagedis, die over het trottoir in de richting van de straat slenterde. Hij schommelde steeds heen en weer voor dat hij een stap verder deed. Ik dacht: "Als hij op straat komt, is dat zeker zijn dood." |
|
|
Omdat hij erg langzaam was, gaf ik hem steeds een tikje op zijn achterste om hem weer in de struiken te krijgen. Langzaam heen en weer schommelend, ging het licht beige beestje daarheen, waar ik hem hebben wou. Toen ik dacht dat hij in zekerheid was, poseerde hij dankbaar voor een foto. |
|
|
's Avonds
liep ik vaak de trappen af om beneden in de oude stad de pantomime, de
poppenspeler, de schilders en de andere kunstenaars te bekijken.
Ik zat meermalen op een terras om de mensen aan mij voorbij te zien
stromen.
Ik liep naar de zee om bij de zandsculpturen te kijken wat er bijgekomen
was. Bij de zeemeermin en de schelp waren kleine engeltjes gekomen.
Iedere toeschouwer hield zijn hart vast als een hond over het
strand rende. Men was bang dat de kunstwerken geruïneerd werden. Maar er gebeurde niets, omdat op alle hoeken mensen stonden om de beesten weg te
jagen. Intussen had ik een makkelijkere weg gevonden om naar boven te komen. Ik slenterde door de Rua Dos Telheiros, een oud smal straatje. De huizen waren echt oud, want op de muren kleefden tegels. Het huis waar altijd een oud vrouwtje op een stoel op straat zat en me altijd keurend nakeek, had bruine tegels. |
|
Omdat de deur altijd open stond, kon ik zien dat de trappen in het huis van blauwe tegels voorzien waren. Nu kwam ik monter boven bij de trappen uit, waar anderen hijgend en met rode kopen aankwamen. Hoe snel is de tijd voorbij gegaan. Ik had een paar uitstapjes gemaakt, waarover ik nog ga schrijven. De twee weken waren voorbij. De laatste ochtend lag ik nog op het strand en liep naar het stadje. Natuurlijk door de Rua Dos Telheiros terug. Dan werd het tijd van mijn vrienden afscheid te nemen en naar huis te vliegen. |
|
Verder naar Lissabon |
|
|
|
|
Joyce |
|
|
|
||
