Homepage

Turkije
 Tekst en foto's: Heleen Hoek
Reistijd: augustus 2007

 

     

Zo decadent kan het leven zijn!   Een hele andere vakantie….
Weer aangekomen in het mooie Turkse thuis, na een paar weken vakantie in Nederland (oh ja en Frankrijk)...(ofzo..).
Heerlijk om hier weer te zijn! De vlucht ging voorspoedig, ondanks een uurtje of 11 vertraging. Gelukkig hadden ze dat de avond


Boynez Bükü

 van tevoren laten weten, dus kon ik thuis lekker rommelen tot vertrek.
Geen vervelende wind of andere narigheid en een plekje bij de deur, dus met gestrekte beentjes zitten. Heerlijk!
Wie zegt dat Onur Air niet aan te raden is...???

Na aankomst in de taxi gestapt naar Boynez Bükü. De man was blij dat ik de weg wist...(???!) dus halverwege de zandweg moest hij toch even bellen met een collega. Grappig.

Midden in het bos vragen of je links of rechts moet gaan. Ik heb even nagevraagd hoe hij dat aanpakt: We zijn nu bij de derde bocht bij die boom die naar rechts uitloopt...Moeten we hier linksaf of rechtsaf??
Wal en Suus uit bed gebeld, dus die stonden met de zaklamp al te zwaaien. Heel fijn. Gevonden. Na een kopje thee, lekker naar bed en heerlijk uitslapen.
De volgende dag druk! Opstaan, wakker worden, aankleden, water halen voor de boot aan de steiger. Dan anker op en naar Goçek. Daar naast Carl met de TaoII gaan liggen.
Boodschapjes doen en de markt verkennen. Inmiddels zijn de andere buren ( Alondra) ook aangekomen.
Doorvaren naar een kleine baai naast Boynez Bükü. Daar komt de Alondra ook heen. We eten met z'n allen lekker nasi die René buiten op de boot bereidt en Indonesische kip van Suus die per dingy naar de Alondra wordt vervoerd en met de muziek van Nadia en een geweldige sterrenhemel vallen we in slaap. Het leven is zwaar.

Inmiddels is het maandag en hebben we het anker weer gelicht om het weer te gaan bekijken. Dus op naar Goçek voor de wifi. Als het weer goed genoeg is, gaan we vannacht de oversteek maken naar Kastelorizo (of Meis zoals de Turken het noemen) Een Grieks eilandje. Het is een behoorlijk eind varen, maar we kunnen mooie tussenstops maken en in Griekenland is de diesel veel goedkoper, dus kan er weer eens volgetankt worden.
Wordt dus spannend hoe ik straks naar huis kom.

Als de wind tegenzit, dan kunnen we niet terugvaren. Dan zal ik een ferry moeten nemen of iets dergelijks.


prinselijk bootje

Onderweg van Goçek naar Seagull Bay maak ik nog even een paar foto's van de boot van de Prins van Saoedi Arabië.

Deze boot is iets van nummer 42 op de lijst van duurste boten ter wereld. Heeft een vliegtuig voor 10 personen aan boord en verder nog wat andere speeltjes. Dat kunnen we allemaal begrijpen, want dat is nodig.

 

 
Grappig is dat hij zijn bijboot bij zich heeft...
Nummer 87 op de lijst. Leuk dat boek van René met boten van de wereld met alle info!


prinselijk bijbootje
Uiteindelijk zijn we maandag doorgegaan naar Seagull Bay. Dit is de baai waar Ahmed de scepter zwaait. Inmiddels een goede vriend van Wal en Suus. Ook de Alondra en de Tao kwamen die kant op. Sterker..zij waren er al toen wij daar aankwamen en


Seagull Bay

hadden een mooi plekje op de steiger voor ons vrijgehouden.
Nu had Suus me al een paar keer verteld dat dit dé plek was. Iedere bezoeker van hen vond het hét mooiste plekje. Het feit dat Ahmed een kampvuurtje
en Nadia muziek maakt speelt daarbij natuurlijk een grote rol.

Nou het klopt wel dat dit een paradijs is. Er is een baai, een steiger (die sinds kort is opgeknapt), er staan wat tafeltjes en het schijnt dat er een soort keuken is (die ik niet heb kunnen ontdekken).

Verder is er niks behalve een omaatje (moeder Ahmed) die de geiten af en toe met stenen bekogeld als ze te dichtbij komen, de zus van Ahmed die de ezel ergens heen leidt, enkele broers van Ahmed die visser zijn en elke ochtend vroeg op pad gaan en tegen de middag de vangst komen brengen en natuurlijk al die lawaaimakende Hollanders die er weer eens een feestje van maken! :-)

Heel erg gezellig dat begrijpen jullie!
's Middags maken Suus en ik nog een wandeling naar Kapi Creek. Dat is een klein haventje aan de andere kant van het eiland. Leuke wandeling langs de huisjes van de familie van Ahmed. Tja…wij hebben het toch maar goed hier.
Dinsdag varen we van Seagull Bay naar Gemmler. Dit is een eiland waarachter je voor anker kunt liggen. We varen met de Dingy door naar Cold Water Bay. Deze baai heeft zijn naam te danken aan, jullie raden het al, het koude water.
Er schijnt een zoetwaterstroom in uit te komen, die ervoor zorgt dat het water veel kouder is dan al het andere zeewater (graadje of 30). Ik heb het zwemmen hier maar weer eens overgeslagen…

In Cold Water Bay hebben we gegeten met Carl en Lydia. Geweldig plekje bovenop een berg met uitzicht over de haven. Helaas te donker voor foto’s.

Woensdag is het heel vroeg dag. Om 4 uur hoor ik wat geluiden en blijken Suus en Wal alweer op te zijn en de boot gereed te maken voor vertrek.
We vertrekken vandaag dan echt naar Kastelorizo. Het weer zit mee.
Er is wel wat deining, maar niets om zeeziek van te worden. Prima!


Dingy
Carl en Lydia volgen wat later, want zij gaan proberen te zeilen en willen dus wél wind. We varen het hele stuk naar Kas en pikken daar de Simply Blue op. Dat is de boot van Rob. Weer een nieuwe vriend van Suus en Wal. Hij heeft een boot vol met


Blauwe grot

 mensen en is op weg naar de blauwe grot. Dat heeft Suus een paar weken geleden al gezien toen ze mee was gaan zeilen met Rob, maar Wal wil het ook graag zien.

Ik heb er het lef niet voor. De blauwe grot is een soort kathedraal in een grot. De ingang is megaklein, maar eenmaal binnen is het enorm groot. Als het licht naar binnen schijnt is het water super blauw. We varen dus met elkaar op en door het hoge water eerst voorbij de ingang van de grot.

Dat snap je niet… SuperWal gaat in het water en zwemt tegen de hoge golven op. Echt zwaar (alleen al om te zien)!. Hij komt er na een klein half uurtje superenthousiast vandaan.

Het schijnt echt heel erg mooi te zijn. Mij niet gezien met die golven…

Maar niet getreurd, morgen nog een kans, want Wal wil heel graag terug en Carl en Lydia moeten het ook zien. We nemen afscheid van Rob en zijn bemanning en varen door naar Kastelorizo. Hemeltje…weer een paradijs gevonden. Dit is gaaf!
Mooie kleine huisjes, veel kleur, schoon haventje en heel ruim. Wat gaaf! Leuk ook dat het voor Wal en Suus ook nieuw is, dus met zijn allen iets nieuws ontdekken.
Na wat gepiel door zijwind op het tweede plekje stevig aangelegd. Wal besluit eerst maar eens te bellen met de dieselmeneer en verteld Suus later dat als ze echt wil tanken, zij maar even moet bellen, want hij krijgt waarschijnlijk niets meer van de man.

Onderhandelen in Griekenland en in Turkije verschilt nogal. En de man heeft het monopolie in de verre omtrek, dus doet niets aan zijn prijs. Wal had hem duidelijk gemaakt wat hij daarvan vond, waarop de hoorn op de haak werd gegooid….Grappig.


Kastelorizo
Ook blijkt dat we de boot ergens anders moeten aanleggen om te kunnen tanken, want anders kan de tankauto niet bij de boot komen. Dus Wal en Suus besluiten om nog maar weer eens een poging te wagen om naar Rhodos te komen als ik weg ben.


Kastelorizo

Suus en ik maken een wandeling langs de kade. Het is bloedje heet, dus we belanden van het ene terras op het andere. Dan komt Wal ineens voorbij stuiven in de bijboot. Blijkt dat ook Carl en Lydia binnen komen varen. Met zijn drieën varen we de laatste meters mee.

We eten ’s avonds iets op een terrasje dat Rob heeft aangeraden. Lekker en heerlijk om mensen te kijken. Dan zien we ook wat mensen naar hun boot lopen met tasjes van de Metro (supermarkt). We vragen na waar de winkel is en gaan daarheen om drank te kopen die besteld is door vrienden van Suus en Wal.
Ik ben lekker moe, dus als Suus en Wal nog een stukje gaan wandelen, zak ik op de bank met een boekje
De volgende dag hebben we afgesproken om met Carl en Lydia naar de blauwe grot te varen. We gaan met de Tao, dus om 9 uur verzamelen we daar. Bij de blauwe grot blijkt het een rustige zee te zijn. Ik zet mijn verstand op nul en duik achter Suus en
Wal aan het water in. Doodeng vind ik het, maar Suus leidt me een beetje af met flippervragen, waardoor ik de grot ineens inzwem.

Tjemig wat mooi! Het is binnen echt enorm.
De brievenbus (of muizenhol zoals Suus het noemt) is heel kort, dus je bent zo binnen. Daar is het heel licht en helder. Ongelooflijk hoe blauw water kan zijn.

Als we allemaal weer op de boot zijn, gaan ook Carl en Lydia kijken. Wal gaat ze achterna met de dingy.
Met gevaar voor het stoten van zijn hoofd, want de deining komt al aardig opzetten. Hij komt een half uur later met iedereen aan boort naar buiten gevaren.


Zo blauw is het water daar, met de juiste lichtval.

We varen nog een stukje door naar een plek waar we nog wat spelonken gezien hebben. Wij zijn daar met de dingy naar binnen gevaren, terwijl Suus de Tao onder controle houdt. Stoer toch ?! We varen terug langs mijn nieuwe huis. Wat een droom!
Vanuit Kastelorizo varen we die middag door naar Kas. Dit is weer aan de Turkse kust, dus we zijn allemaal blij dat we weer vriendelijke mensen te spreken krijgen.

In een baai een paar kilometer van Kas gaan we voor anker. Met de bijboot gaan we aan het einde van de middag naar de beachclub die Rob aan Suus heeft geshowed.
Dit is een terras op de rotsen met een zwembaaitje waar veelal kinderen aan het spelen en springen zijn. Wat geweldig in elkaar gezet. Vrolijk en kleurrijk met allemaal verschillende parasols. Erg leuk!

De bediening is supervriendelijk. Als het wat later wordt en het terras wat leger, verteld hij ons dat aan de andere kant, waar


Mijn droomhuis

de zonsondergang te zien is, 5 stoelen vrij zijn. Als we willen verhuizen, dan komt hij onze bestelling daar wel heen brengen. Geweldig! Wat ook zo fantastisch is, is het vertrouwen dat daar nog is in mensen. Je rekent als je weg gaat af bij een kassa


Terras bij Kas

 bovenop de berg. Als je kwaad wilt, kun je echter links afslaan en wegwandelen. Nu zullen ze er heus wel op letten, maar het is een heerlijk idee dat ze mensen in principe vertrouwen.

Carl en Lydia gaan terug naar de boot voor het eten en wij gaan door naar een restaurantje wat Suus nog kent van vorige keer. Helaas heeft ze in haar hoofd zitten dat ik meer moet bewegen, dus we lopen eerst de berg op voordat ze erachter komt dat het restaurant zo ongeveer naast de beachclub zit en ze Kas en Kalkan door elkaar haalt! ;-)
In ieder geval hebben we het eten verdiend als we daar aankomen. Helaas gaat het mis met het eten voor Wal. Dat is jammer.

Na het eten lopen we door naar een koffietentje met heerlijke koffie (alledrie een Latte Machiatto) en daarvandaan door naar een bar. De hideaway-bar.

Nou, het doet de naam eer aan. Goed dat Suus nog wist waar het was, want je zou het zelf niet vinden…Heel gaaf ingericht, bluesmuziek en heel gezellig. We varen tevreden met de dingy terug naar de Uiver.
Vrijdag is de markt in Kas, weet Suus ons te vertellen. Daar willen we wel even heen. Lekker een beetje groenten kopen voor het eten van vanavond. We struinen eerst de stad door, dan naar de markt en belanden in een telefoonzaakje waar Suus en Wal een nieuwe telefoon kopen omdat die van hun een aantal keer te water is geraakt en dat niet goed schijnt aan te kunnen.

Geweldig die kleine zaakjes. Met hoeveel mensen je ook binnenkomt, je krijgt allemaal een kopje Turkse thee. Carl en Lydia lopen toevallig net langs. Ook in het broodjeszaakje waar we daarna even zitten komen we hen weer tegen. Wat een dorp hier! :-)

Na alle inkopen naar de boot te hebben gebracht, varen we naar Kalkan. Ook de Tao komt daarheen en vaart zo’n beetje tegelijk met ons weg. Eenmaal uit
de baai blijkt het veel harder te waaien dan op de weersites was aangegeven. Helaas hebben we de bimini (shaduwdoek boven het dek) niet naar beneden


Kas.
 gehaald, dus omkeren is niet echt mogelijk zonder de bimini te laten scheuren. Door dus maar. Halverwege horen we dat Carl zijn loopplank is verloren. Die lag in het net voorop, maar door het gestuiter op de golven is de


Bimini

 plank van de boot geslagen. Hij doet nog een poging de plank te vinden, maar dat is geen doen. Op het hoogtepunt tellen we 36 knopen wind (ongeveer windkracht 7 met de snelheid die we voeren).

In kalkan aangekomen hangen Suus en ik aan de bimini om hem naar beneden te houden met de zijwind. Dat lukt gelukkig. In de baai breken we hem zo snel mogelijk af. Dan is het een rustiger gevoel.

We eten heerlijke spaghetti op de boot en Carl komt nog even napraten bij een kop koffie. Zij varen morgen door naar Rhodos, dus we zeggen gedag.

Het waait ook in de baai behoorlijk, dus 80 meter anker en weer een onrustig nachtje voor Suus en Wal. Ik slaap overal weer eens doorheen. De volgende ochtend om een uurtje of 6 vertrekken we weer. De wind is gaan liggen dus dat

is prettig. Ongeveer 30 mijl varen naar Fethiye. Leuk, bekend terrein! De Alondra en de Simply Blue liggen beiden in de haven van Yes Marina. Dat is de haven waar de Uiver ook lag toen ik er een maand geleden was. Wij ankeren daar voor de deur.
We gaan even gedag zeggen, maar iedereen is druk bezig met schoonmaak en voorbereidingen voor de ontvangst van hun gasten voor deze week. Suus en ik besluiten om even lekker aan het zwembad bij Yeni Yacht te gaan liggen. Een paar uurtjes later komen ook Rob en Wal daarheen en lunchen we gezamenlijk.

Wal gaat terug naar de boot en Rob, Suus en ik kletsen nog wat verder aan het water. Dan moet Rob terug naar zijn gasten en bellen wij Wal om ons op te komen halen. Helaas…de plannen voor de hamam zijn in het water gevallen….
We eten een hapje bij de locantasi en gaan op tijd naar bed.

Zondagochtend drinken we koffie in Yes Marina en maken plannen met iedereen voor nog een leuk avondje bij Ahmed (Seagull Bay). Daar heeft iedereen wel zin in, dus dat beloofd weer een gezellig avondje te worden.
Wij varen via Goçek, waar we de eerste bestelling drank afleveren bij Hoessein,


Aan de Seagull Bay
lunchen en wat boodschappen doen. Dan door naar Seagull Bay. De Alondra en de Simply Blue zijn er al en tegelijk met ons komt ook de Snelle (vrienden van Rob) aangevaren. Een gezellig middagje met een kennismaking met Ton, Brig en Sanne en een weerzien met de mensen van de Alondra en Simply Blue.


Etentje Seagull Bay


 


Zwemmende Edith
Edith (die een nog grotere hekel aan zwemmen heeft dan ik) is alwéér aan het zwemmen, dus dat moet op de foto…
Ahmed komt de bestelling voor het eten opnemen en verzameld hout voor het kampvuur.
We eten met de hele club van Simply Blue en de Snelle aan een lange tafel. Na het eten knappert het houtvuur al uitnodigend.


Muziekje Nadia

We verplaatsen daarheen als Nadia de eerste tonen begint te spelen. Aan de steiger ligt ook een zeilboot met Italianen. Ook zij sluiten aan.
Na de nodige borreltjes zijn we met een klein groepje over. Deze groep begint enthousiast te praten over een nachtduik.

Tot mijn (en Suus’) verbazing doe ik gezellig mee… We duiken (ik via het trapje) dus het water in. Helaas is er geen maan, maar we kunnen door de heldere lichten van de sterren wel de algen zien die oplichten bij elke beweging die we maken. Mooi! Na dit avontuur is het mooi geweest en gaan we slapen.

Ik word maandag al om 6.15 uur wakker. Heerlijke tijd om rond te kijken en rustig de zonsopgang te bewonderen. Wel een beetje vroeg, maar ach. Iedereen slaapt nog, waarvan velen buiten op het dek. Het is een mooi gezicht.
Suus wordt niet veel later wakker en begint meteen aan haar dagelijkse lichaamsbeweging.Als iedereen een beetje wakker is ontbijten we bij Ahmed en spreken we met Ton en Brig af om ’s middags naar Goçek te gaan en te overnachten in Boynez Bükü,
zodat Sanne en ik samen ’s nachts met de taxi naar het vliegveld kunnen rijden.
Stomtoevallig dat we dezelfde vlucht terug hebben en heel gezellig! Suus en ik gaan mee op de zeilboot.

Terwijl Wal de Uiver naar Goçek vaart. Er is niet veel wind, dus we varen een stukje naar buiten de baai. Ook daar is het niet veel beter, maar wel heerlijk op het water en gezellig met elkaar.

In Goçek aangekomen nemen we de bijboot van de Snelle om naar de kant te komen. Helaas is het bootje een beetje lek en heeft de motor kuren (blijkt een klein ding te zijn met een benzinekraantje dat open moet staan…;-)))


Zeilen
(Geeft niks Ton, heb ik met de motor ook (te) vaak.) Dus Brig en ik lachen ons rot als we Suus en Sanne zien peddelen met de handen…de peddels lagen namelijk nog aan boord bij ons. Toen eenmaal ontdekt was wat de oorzaak van het afslaan was,


Mooi plaatje

waren we zo aan de kant.
Bij Hoessein nog even een borreltje gedronken. Paar boodschapjes gehaald en als het alweer donker wordt varen we naar Boynez Bükü. Daar lekker wat gegeten en in bed gestort, want de taxi komt al om drie uur om ons op te halen.

Sanne en ik komen ruim op tijd aan bij de luchthaven en genieten nog van een kopje koffie en thee met een croissantje. Allebei half slaperig, dus op het moment dat we in onze stoelen zitten vallen we allebei in slaap. We worden tegelijk wakker als iemand een broodje pindakaas gaat zitten eten.
Kleine tip: EET GEEN PINDAKAAS IN EEN VLIEGTUIG! Dat is echt héél zielig voor je medepassagiers!
Aangekomen in Nederland heeft schiphol nog even een zooitje van de bagage (uit, je raad het al: Dalaman) gemaakt.
Dus moeten we laveren tussen twee banden om onze beide tassen te vinden. Helaas, het is weer voorbij.


Lees ook "Hoe decadent kan het leven zijn"
Heleen