|
||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
Zaterdag 10/08/2008 Overstroming en evacuatie door Vietnamees leger Om 2.30u worden we wakker gemaakt met de mededeling dat de trein niet meer verder kan. Ik lag goed te slapen en had niet eens gemerkt dat de trein al gestopt was en het is dan ook met een dwaas hoofd dat ik op onderzoek uit ga. |
|
|
Op 5u tijd
heeft de controleur nog altijd geen Engels geleerd dus veel meer dan dat
de trein stilstaat kom ik niet te weten. Uiteindelijk komt er iets uit
dat lijkt op minibus. We vragen verder en hij bevestigd dat er een
minibus in het station staat. We kijken buiten en merken dat we
inderdaad ergens in één of ander boerengat zijn terechtgekomen maar geen
idee waar we zijn.
Het
regent pijpenstelen als we alle drie met onze rugzakken op midden in de
nacht naar het vermeende station stappen op zoek naar de minibus. We zien wel dat het dorp daarachter volledig blank en onder water staat en langzaam komen we tot het besef dat niet de trein in panne staat zoals we eerst dachten maar dat er wel eens een andere oorzaak zou kunnen zijn. |
| We lopen terug naar de trein want van een minibus is geen sprake, kloppen op de gesloten deuren en kletsnat worden we uiteindelijk toch terug binnen gelaten. We gaan maar weer in onze bedden liggen en wachten af. Een uurtje later komen we via via te weten dat we blijven staan tot morgenvroeg en dan ofwel verder naar Sapa rijden ofwel terug naar Hanoi. |
|
|
|
|
| De volgende morgen blijven we stilstaan en zitten maar wat voor ons uit te kijken als we zien dat de dorpsbewoners hun kostbaarste bezittingen in veiligheid brengen. Brommers en varkens worden op een geïmproviseerd vlot gezet en naar hogere |
|
en drogere
gebieden gebracht. Bij daglicht wordt de situatie pas echt duidelijk.
Het dorp staat volledig onder water, mensen lopen tot aan hun borst in
het bruin-gele water en brengen alles
weg wat los staat. Ik begin te bellen en bij de touroperator zeggen ze nog
altijd dat we moeten blijven zitten. Wat
zouden we anders doen???
Ondertussen zijn de toiletten op de trein verstopt en kunnen we niet meer naar het toilet gaan. De wc’s lopen gewoon in het water op de sporen en wanneer je toch moet, moet je naar het toilet op het “station” gaan. De details over dat wc ga ik jullie besparen maar kakkerlakken…… een insectenliefhebber heeft hier een maand eten aan. |
|
| Om 15.00u begint het spoor naast ons over te stromen en zie je dat iedereen onrustig en ongemakkelijk begint te worden. De helikopters die ondertussen boven ons vliegen en de aangekomen Vietnamese soldaten geven ook niet echt een gerust gevoel. Om 16.00 krijgen we dan het bericht dat we de trein moeten verlaten en dat het leger de evacuatie heeft ingezet. De trein verlaten allemaal goed en wel maar waar naartoe? We hebben niet het flauwste benul waar we zitten. Weer bellen naar de touroperator en hij zegt ons dat we moeten uitstappen en wachten op die 6 andere Belgen van gisteravond die |
|
|
hier ook in één van de andere
treinen zitten. We stappen uit en lopen met onze koffers op de rug door het smerige water waar ondertussen alle wc’s van twee treinen in uitgekomen zijn. Zelfs de eerder geziene kakkerlakken zijn al op de vlucht geslagen. De kleur en de geur van dit
water zorgen ervoor dat je heel voorzichtig oversteekt want vallen
is……ongezond! |
| wachten en dat was de grootste fout die we konden maken. In het begin verliep de evacuatie ordelijk en rustig maar nu het donker begint te worden raakt iedereen ongerust en een beetje in paniek. Ik vertrouw het zaakje niet meer en we besluiten om te vertrekken want het water loopt ondertussen al het station binnen. Anouck had dit trouwens al veel eerder voorgesteld maar ik wou weer niet luisteren natuurlijk. Wanneer we staan te wachten wordt er langs alle kanten voorbijgestoken. |
| Mensen komen binnen en duwen
iedereen opzij zodat zij vooraan in de rij bij de bootjes komen te
staan. Een groep jonge Nederlanders staat te wachten en zij zien ons
staan met ons zoontje braaf naast ons. Onder het principe vrouwen en kinderen eerst manen zij ons aan om voor te gaan. (alle respect voor deze groep jonge mensen!!!!) Wij weigeren eerst maar Largo begint nu toch echt een beetje ongerust te worden dus we gaan vooraan staan. Wanneer het volgende bootje er is begint de paniek. Het wordt
donker en iedereen wil weg. Een soldaat ziet Largo staan (ik denk dat
hij nog het enige kind was) en tilt hem op en zet hem in de boot. Nu is
dat bootje niet veel meer dan een grote badkuip dus dat ding begint daar
te wiebelen omdat iedereen daar tegelijk wil inspringen. |
|
| Largo in die boot zit en wij niet! Wij weten zelfs niet waar de boot heen gaat. Nu wordt ik ook ongerust. De Ignace Crombé in mij wordt wakker en ik begin ook links en rechts te duwen en te trekken. Uiteindelijk slaag ik erin in de boot te springen, en de soldaat attent te maken op het feit dat de kleine zijn moeder nog aan de kant staat. Anouck wordt er nog ergens tussen gepropt |
|
|
en met 20 in een bootje van 10
(+rugzakken) duwen de soldaten ons het smerige water door. Het zicht is
onwerkelijk. Een dorp volledig onder water, woningen die tot 1.5m onder
water staan en mensen voor die woningen die rustig en soms zelfs lachend
staan te kijken naar die rare toeristen in die boot. Voorbij het dorp is het iets droger hoewel het nog altijd oude wijven regent. Nu is het omgekeerde een feit. Iedereen duwt en trekt om uit de boot te komen (ze weten niet wat ze willen). Het bootje wiebelt weer dat het een lieve lust is maar Anouck en Largo weten betrekkelijk droog aan de kant te komen. Ik zit nog in de boot en laat iedereen maar uitstappen. Een Frans meisje stapt uit, krijgt een duw valt bijna en kan mij nog net vastgrijpen. Wanneer we de sporen oversteken krijgen we weer duwen en hand in hand steken we de ondergelopen sporen over. |
| Voila deel 1 gelukt.
Maar nu, hier staan we dan. We weten niet waar we zijn of waar we
naartoe kunnen. We lopen verder kletsnat en vragen naar een hotel. In
dit boerengat is één hotel en dat is natuurlijk al lang volzet. Een jonge Vietnamese komt naar ons en mompelt iets als hotel tegen ons. Blijkt dat zij ons aan een kamer kan helpen. |
| We lopen met haar mee
maar als we bij haar thuis komen blijkt dat we op de grond op een matje
moeten slapen. Nu had ik altijd graag eens Peking-Express gedaan en bij
mensen thuis geslapen maar doorweekt met strontwater en moe en dan nog
met een kind erbij probeer ik eerst iets anders.
Ik bel naar de touroperator, geef de Vietnamese de gsm en zij kan onze locatie doorgeven. Hij beloofd ons te komen ophalen en in het dorp ernaast een hotel te regelen. Even later stopt er een jeep die al een tijdje naar ons op zoek bleek te zijn, neemt ons mee en vertrekt. De man rijd de jungle in door straten die volledig onder water staan en stopt bij een volledig ondergelopen gebied. Hij stapt uit en gaat rechts een domein op. Blijkt dat we hier een familie moeten komen redden waarvan het huis en de grond volledig aan het wegstromen zijn. De mensen stappen rustig bij ons in de |
|
| wagen en verontschuldigen zich
zelfs een beetje voor het feit dat ze ons ten last zijn. Alle respect
voor de Aziatische kalmte. Uiteindelijk belanden we ergens god weet waar maar we zijn al blij dat het er droog is. Proper kunnen we niet zeggen want de lakens stinken, er liggen gebruikte condooms op de kamer. |
|
|
Onder mijn bed staan vieze sloefen enz. maar hé we zijn toch op vakantie!Na een douche (alweer water) gaan we iets te eten zoeken want
dat is ondertussen ook bijna 24u geleden. We krijgen een ei met rijst en Anouck
schubben en graten van wat ooit een vis was. We genieten van dit feestmaal en
gaan dan maar slapen. Zondag
10/08/2008 ergens tussen Hanoi & Sapa We staan op en merken dat we in een mooie omgeving zitten. Prachtige natuur, bomen waaruit je zo het sterfruit |
| kan plukken. Het hotel moet vroeger heel mooi geweest zijn, er staan standbeelden in de tuin, er is een zwembad met water van een onbekende kleur en het hele gebouw heeft een ietwat Indische indruk. Het gebouw zelf is groot en mooi maar zoals alles hier in Vietnam heeft het vochtige klimaat en de constante regenval de muren aangetast zodat ze er nu flets en grauw uitzien. |
|
De Vietnamezen zelf liggen er
niet wakker van en laten de boel vervallen. Largo kan zich ondanks het rare kleurtje van het
zwembadwater niet inhouden, ziet groen maar echt vuil is het niet, en
springt in het zwembad. We kunnen hem niet natuurlijk niet alles ontzeggen
het blijft een kind en bovendien weten we niet hoelang we hier
vastzitten.
Deze morgen hebben we gebeld en de mensen van het touragentschap hebben alvast komende nacht bij gereserveerd voor ons omdat er nog geen ontkomen aan is. Van een plaatselijke gids die Engels spreekt hebben we zelfs vernomen dat er nog meer water op komst is. Largo speelt verder en al gauw komen er een paar |
|
| gestrande Chinese mensen bij. We raken aan de praat, de moeder geeft les aan de universiteit in China, en het valt ons op hoe weinig mensen Belgie kennen, zelfs mensen die gestudeerd hebben moeten we uitleggen dat ons land in Europa ligt tussen |
|
|
Duitsland en Frankrijk (ofwel denken ze dat Belgie de hoofdstad van Brussel is).
Na het sobere middagmaal gaan we even rusten en krijg ik telefoon. We moeten onmiddellijk inpakken en gaan proberen ontsnappen want er is nog veel meer water op komst. Daar gaan we weer. We worden opgehaald met een busje en daarin zitten de 6 Belgen van de vorige dagen. Wat was er nu gebeurd? De touroperator wist niks van het feit dat onze treintickets eerst vergeten waren en dacht dat wij allemaal samen op dezelfde trein zaten. Daarom had hij aan één persoon de gegevens van het hotel doorgegeven. Deze mensen zaten dus in een andere trein en waren al uren eerder langs de achterkant geëvacueerd! Wij hebben dus alle moeite en al die uren in de gietende regen staan wachten terwijl zij al lang weg waren. |
| Gebrek aan communicatie dus……We vertrekken en onmiddellijk rijd de wagen door ondergelopen straten en modderwegen waarvan we denken dat we er nooit door komen. We stoppen tussen een rij gestrande vrachtwagens en bussen die midden in de modder staan. Een eind verder is een brug over de rivier ingestort en daar moeten wij over een noodbrug. |
|
De wagen kan dit natuurlijk niet dus we nemen onze
rugzakken op en beginnen te lopen. Het valt weer op hoe rustig
en gelaten de Vietnamezen blijven. De gestrande vrachtwagenchauffeurs liggen of hangen in een hangmat onder de vrachtwagen net boven het vieze slijk.
We lopen
over een paar planken die de noodbrug moeten voorstellen en komen aan
een helling waarvan de modder blijft benedenstromen. Hier moeten wij dus
naar boven. De chauffeur van de wagen is natuurlijk achtergebleven en hij was de enige die
een beetje Engels sprak. |
|
|
We kruipen met onze rugzakken achterop een brommer (ook Largo) en vertrekken. Het is een roteind en we zijn blij dat we deze klim niet te voet moesten doen. Boven staan er 4 jonge gasten bij een busje dat er rijp voor de schroot uitziet en waaraan de wasdraad met kleren bevestigd is. Onder de camionet liggen twee kerels te sleutelen en te kloppen. |
|
|
Dit blijkt onze taxi naar Hanoi te zijn (rit van 5u)We discussiëren nog even over de prijs en
uiteindelijk vertrekken we. Het eerste uur rijden we nog over ondergelopen en
smerige wegen,we komen door dorpen waar alle elektriciteit weg is en waar alle
huizen volledig onder staan maar we rijden wel door een ongelooflijke natuur.
Het besef dat ik Sapa en de bergvolkeren niet zal zien komt nu zeker hard aan. Na een helse rit van bijna 5u waarbij de rijstijl van de jonge mannen……spannend te noemen is komen we terug in Hanoi.
Wanneer we uiteindelijk terug in ons hotel zijn lees
ik op internet dat er 97 mensen verdronken zijn, toeristen gewond en
toeristen die in allerijl alle bagage en koffers hebben moeten
achterlaten. |
|
Maandag 11/08/2008 Hanoi Na de vorige dagen even de toerist uithangen en een stukje eten, drinken en wandelen door de stad die we eigenlijk ondertussen toch al gezien hebben. We slenteren naar het Westelijke meer, bekijken de vissers, drinken op een boot enz. |
| Later bezoeken we de Tran
Quoc-pagode en dit blijkt één van de mooiste pagodes te zijn die ik ooit
gezien heb. De pagode ligt op een soort schiereilandje in het meer en is
de oudste van Hanoi. Zij wordt “verdediging van het vaderland” genoemd
en is zeer populair bij de Vietnamezen.
De verzorgde zalen en de mooie vijver met lotusbloemen geven een prachtig zicht, vooral bij zonsondergang. In de hoofdzaal staat een grote zuil waarop Boeddha’s traditioneel boven elkaar zijn opgesteld. Aan weerskanten de beelden van het goed en kwaad. Links is de leeszaal en in het
midden van een kleine binnenplaats zien we miniberglandschap met
bonsais. Achteraan kan je nog een paar graven bekijk. |
|
|
|
|
zekerheid een excursie met een
boot gekozen, laat het nu maar regenen wij kunnen ertegen! We rijden een paar uur met de bus naar de Ninh Binh provincie en komen in een streek met adembenemende natuur. Grote karst-rotsen aan de horizon en daartussen kleine riviertjes en groene bergen. We stoppen aan een tempel en in de vijver ervoor liggen twee waterbuffels te…….waterbuffelen zeker. De tempel is mooi maar na de
pagode van Hanoi is deze toch van een mindere schoonheid. De vijver met
lotusbloemen is zoals altijd weer goed voor enkele foto’s. |
| tempels gebouwd worden. Eén of andere rijke Aziaat heeft deze laten bouwen en in één van de tempels staat een beeld dat onze gids ons echt wil laten zien. Na een steile klim over hobbelige en wegen( de site is nog in aanbouw dus….) komen we |
|
zuchtend en puffend bij de middelste pagode. Binnenin staat de grootste Boeddha van Zuid-Oost Azie! Meer dan 100TON weegt deze vrolijke jongen en ronddom is het al bladgoud wat blinkt. Blijkt dat de rijke eigenaar van dit project dit allemaal laten bouwen heeft om de goden gunstig te stemmen zodat ze zijn vrouw die aan een ernstige ziekte lijd weer beter laten worden.
Wanneer we nog hoger klimmen komen we in de laatste
pagode vanwaar we een ongelooflijk uitzicht hebben op het omliggende
landschap. Binnen is het eigenlijk een beetje beschamend. Hier staan nog
drie, weliswaar kleinere Boeddha beelden die het verleden, heden en
toekomst voorstellen. |
|
| De zaal zelf is volledig ronddom bekleed met hout waar overal nissen in gemaakt zijn zodat later de volledig omtrek van de pagode kan volgestouwd worden met beelden. Te veel en het geeft dan ook een kitscherige indruk. Wanneer je beneden in de vallei de woningen van de werkmannen bekijkt die dit allemaal moeten bouwen is het verschil immens groot. |
|
|
We rijden met onze gids even
verloren, gaan eten en uiteindelijk komen we dan toch aan de Hoang Long rivier waarna
we met een kleine boot naar het drijvende vissersdorp Kenh Ga varen.
In dit dorp met drijvende huizen leven ongeveer 1500 mensen die vooral leven van visvangst en het ontginnen van stenen die ze verkopen aan cementfabrieken. Het mooiste zijn de roeiers van dit dorp die hun boten voortbewegen met hun voeten aan de roeispanen. Oude mensen zitten voor hun deur die vlakbij het water uitkomt. Kinderen zwemmen in de rivier en mensen vissen, eten of slapen op kleine bootjes. |
| Bij terugkomst aan wal haalt
een oude vrouw haar netten binnen en toont trots haar vangst aan de
kinderen in onze groep (de 6 andere Belgen zijn er ook bij). Largo kijkt en neemt een krab in zijn handen maar wanneer de andere kinderen dit doen krijgen ze onder hun voeten van de |
| ouders die dit vies vinden. De
kinderen moeten onmiddellijk de handen ontsmetten en ook de oude vrouw
heeft in de gaten wat er aan de hand is en kijkt enigszins beledigd.
Wanneer je vies bent van iets dat rechtstreeks uit het water komt en van onschatbare waarde is voor de mensen vraag ik me af of je wel klaar bent voor een reis naar een land als dit?
Bij terugkomst in Hanoi gaan we
naar het waterpoppentheater. Het traditionele orkest is leuk maar de
voorstelling zelf heeft weinig om het lijf. |
|
| Daarna eten we in het Boutique Café. Een restaurant boven een Kalvin Klein winkel met een uitzonderlijk uitzicht op het Hoan Kiem meer. Dit was onze laatste dag in Hanoi. Morgen vertrekken we richting het midden van Vietnam. |
|
|
Sammy |
|
|
|
||
| 406.20.10.08 |