Zwembad in ons hotel te Hoi An

Een beetje zwemmen nog en om 10.00u wordt ons kostuum geleverd! We bekijken de eindafwerking nog eens en voor de prijs die we betalen mogen we zeker niet klagen. Ik kan dan ook de volgende tip meegeven: Zoekt u een kostuum of kleed op maat gemaakt dat niet te veel mag kosten
(bv om af en toe eens aan te doen of zelfs als souvenier) één adres:

DA PHUONG 2 cloth shop

ADRES: Hoang Dieu street 35 Hoi An. Tel: 0935 617753

Leuke, eerlijke mensen en de prijs kwaliteit is dik in orde.

Onze vlucht verloopt weer voorspoedig en wanneer we in de taxi naar het hotel zitten valt ons op dat de rust al weer ver weg is.
Hanoi was druk maar dit is……..geschift!

We wandelen naar het park en daar staan tientallen vrouwen bij een oude vals spelende cassetterecorder  fitness te doen. Op westerse muziek bewegen ze vrijuit zonder zich van de mensen rondom iets aan te trekken. Nu zeg ik wel

Open keuken van een restaurant op straat. 

Largo fitnist mee op straat

Largo turnt en voetbalt ondertussen mee (ze voetballen hier met een soort pluimpje) met de plaatselijke bevolking. Na het park bezoeken we een kleine Chinese markt die grotendeels bestaat uit eetkramen waar je de verse en levende vis eerst kan gaan aanduiden voor hij op je bord komt.

Iets te druk voor ons dus we gaan naar de “Tham” street. De back-packer buurt van Saigon. Hier zijn de kleine groezelige bars en restaurantjes.

Kleine restaurantjes met een open keuken aan de straatkant waar boven op de eerste verdieping een paar slaapkamers zijn. Gezellige drukte ook.  We eten een niet al te lekkere maaltijd die verspreid over 1u op tafel gebracht wordt en gaan dan slapen.

Zondag 17/08/2008   Cu-Chi tunnels
7u opstaan en ontbijten want straks komt een gids ons halen om samen naar de Cu Chi tunnels te gaan. De gids blijkt een jonge kerel te zijn die heel goed Engels praat. We vertrekken en we krijgen al meteen te horen dat de toer aangepast is.
Normaal zouden we een stukje per bus en een stuk per boot doen tot aan de tunnels maar de boot is stuk dus……rijden maar.

Het voordeel is echter wel dat we nu vlugger aan het tunnelgebied zullen zij en dus meer tijd gaan over hebben om daar rond te lopen.

We rijden over een grote degelijke baan wanneer de gids ons verteld dat hier één van de meest schrijnende beelden van de Vietnam oorlog gemaakt zijn.

de toen 9 jarige Kim Phuc
foto gemaakt door: Nick Út

Nick Ut
copyright: Kiet Tuan Huynh,

Trang Bang. Napalmbombardement.

 Vietnamveteranen project

Na de middelbare school wilde ze arts worden, maar ze werd zo vaak van haar studie afgehaald dat ze die moest opgeven. Toch moest ze blijven zeggen dat ze medicijnen studeerde, dat alles heel goed ging. Ze hielden haar aan een touwtje." Eind jaren tachtig mocht Kim in Cuba gaan studeren. Na een paar jaar vond ze het idee dat ze terugmoest naar die poppenkast in Vietnam onverdraaglijk.

Onderweg naar Moskou voor hun huwelijksreis in 1992 vertelde ze haar kersverse Vietnamese echtgenoot met wie ze in Havana was getrouwd, dat zij asiel wil aanvragen tijdens een tussenlanding in Canada, en dat ze hoopt dat hij meegaat.

Sindsdien wonen zij in de buurt van Ontario, inmiddels met hun twee zoontjes, en is Kim goodwill-ambassadeur voor de UNESCO, het kinderfonds van de Verenigde Naties. Haar ouders hebben zich bij hen gevoegd.

We stoppen in het tunnelgebied en bekijken een filmvoorstelling die een beeld moet geven van het terrein waar we ons bevinden. Dit gebied staat bekend als de “ijzeren driehoek” samen met een ander gebied vanwege de intense bombardementen maar ook omwille van de hardnekkige strijd en onverzettelijkheid van de anti-amerikaanse strijders. Het gebied is een uitgestrekt net van

Bekende foto  oorlog in het oorlogsmuseum in Saigon. 

Tunnelingang, gemaakt voor de kleine Vietnamezen

Ten tweede om een idee te krijgen van de ellendige omstandigheden waarin de Vietcong moest leven. Dit gebied ligt in een soort jungle en is daarom één van de meest geteisterde gebieden door bommen, ontbladeringsmiddelen en napalm.

Nadien gaan we onder begeleiding van onze gids op weg. We lopen door het gebied en zien de eerste ingang van een tunnel.

Het is onbegrijpelijk hoe smal, klein en eng deze gaten zijn. Largo is een klein kind van 9 en past net in de tunnel. Hoe konden die volwassen soldaten met rugzak en geweer daar ooit in verdwijnen?

De eerste tunnels werden reeds in de jaren 40 gegraven door Vietnamese verzetslui in het verzet tegen de fransen. Zij verstopten er hun munitie in maar gebruikten ze zelf ook om beschutting te zoeken in geval van aanvallen. Eens ze onder grond waren konden ze zich verplaatsen van het ene gehucht naar het andere. De speciale grondsoort in dit gebied was hard om uit te graven maar ideaal om aanvallen te doorstaan en bovendien was het peil van de rivier hier zo laag dat de tunnels niet konden onderlopen. 

zelfgemaakte vallen

Gesneuvelde Amerikaanse tank 

De vijand probeerde dan met Duitse herdershonden te tunnels te ontdekken maar de honden hun reukzin werd misleid door peper en veel honden liepen op mijnen.
De soldaten zelf geraakten door hun veel struisere lichaamsbouw niet in de tunnels.

Wanneer iemand dan toch in de tunnels of het terrein kwam liepen ze vaal in de gecamoufleerde vallen en valkuilen.

Te kleine tunnels voort de struise Amerikanen

Goede beveiliging voor napalmbommen

Het is hier uiteraard pikdonker smal en laag en zodra je de ingang verlaten hebt en het licht volledig weg is krijg je een ongelooflijk benauwd gevoel. Je ziet geen steek en wanneer de tunnel dan nog iets versmalt begint mijn ademhaling sneller te gaan. Je weet niet waar je bent of gaat uitkomen en ook je oriëntatie gevoel verdwijnt.

Bij de eerste uitgang ga ik dan ook naar boven terwijl Largo, die veel kleiner is, verder gaat. Hij passeert uiteindelijk nog het ondergrondse hospitaal en komt boven in wat vroeger de keuken was. We lopen verder en verwonderen ons over

Amerikanen om vroeger, wanneer dit nog dichtbebost gebied was, dit te ontdekken. Het is dan ook dankzij hun kennis van het terrein, hun vindingrijkheid en hun onverzettelijk karakter dat de Vietnamezen hier stand hebben gehouden.

We komen bij een schietstand waar je voor een bepaald bedrag(niet goedkoop) een paar kogels kan kopen en kan schieten met authentieke geweren uit de oorlog. Een ongelooflijk lawaai.

We kopen hier ook een fles slangenwijn als souvenir. De doorschijnende fles dient bij ons om op de kast te zetten, je ziet in de wijn een slang en schorpioen zitten, maar hier wordt dit ongelooflijk straf goedje ook echt gedronken.

Wanneer we terug naar Saigon rijden ben ik nog altijd onder de indruk van wat we hier gezien hebben. We vragen aan de gids om ons af te zetten aan het

Schieten  valt blijkbaar niet mee.

65

Vooral de foto’s van verschrikkelijk verminkte gezichten en kinderen zijn niet voor gevoelige zielen Je kan hier ook oude wapens en bommenwerpers bekijken.

Hoewel het museum één van de meest bezochte plaatsen in Saigon is, en het zeker de moeite van een bezoek waard is, kan je niet ontkennen dat dit eigenlijk een propaganda is voor het Vietnamese standpunt.

Van de gruwelijkheden en oorlogsmisdaden van de Vietcong geen woord.
De foto’s gaan allemaal over de Vietnamese slachtoffers en zijn  gebaseerd en

We willen nu nog naar de Chinese wijk en laten een taxi stoppen. We leggen uit dat we naar “chinatown” willen en de man zegt dat hij ons begrijpt.
Het verbaast ons sterk want tot nu toe heeft er in Saigon nog geen enkele taxichauffeur ons begrepen. 10min later stoppen we en wordt onze deur opengedaan.

Wauw een chinatown met bediende hebben ze hier. De deur wordt voor ons opengemaakt door een bediende in kostuum en met handschoenen aan en op en top opgeblonken.

Largo tussen de oude oorlogswapens

We eten in de back-packers wijk in het voortreffelijke Sasa café. Het restaurant doet aan als een refter met allemaal tafeltjes netje achter elkaar maar wanneer je de talrijke boekverkopers en andere leurders kan verdragen is dit best een goed adres om te eten in Saigon. Lekker en spotgoedkoop (ci 6€p/p).

Bezoek aan de Mekong Delta