|
Maandag 18/08/2008 saigon- Mekong delta- Can Tho Onze derde en laatste week in Vietnam begint en normaal moeten de volgende twee dagen hoogtepunten worden in onze vakantie. Samen met de bergen in het noorden en Sapa, wat we dus door de overstroming gemist hebben, is de Mekong-delta |
|
de reden waarom ik naar Vietnam
wou komen.
We vertrekken met een bus richting Mekong gebied. De bus zit vol toeristen die allemaal een andere dagplanning
blijken te hebben dus hoe en waar we terecht gaan komen weet ik niet. Een kleine boot ligt op ons te wachten en mijn opluchting is groot wanneer blijkt dat onze groep maar uit 8 mensen +gids blijkt te bestaan. |
We varen de rivier op onder donkere onweerswolken en bezoeken de drijvende markt. Veel markt is er niet meer te zien, daarvoor moet je hier heel vroeg in de ochtend zijn, maar we zien wel nog veel drijven. Eigenlijk drijft er van alles in het water dat |
dan ook nog een bruine kleur heeft maar
vervuild schijnt deze rivier niet te zijn. De boot vaart dan maar verder
en we krijgen al een klein beeld van het leven langs de rivier. Aan de oever staan
allemaal gebouwtjes die je met enige zin voor overdrijving en met veel optimisme
huizen kan noemen.
De mensen zitten vlakbij het water en doen hun dagdagelijkse dingen zoals groenten wassen, de vaat en hun kledij wassen. Allemaal in het water van de Mekong uiteraard! We varen een breed stuk water over
en komen in een smalle vaargeul die uitkomt op wat een stuk eiland in de Mekong
blijkt te zijn. |
Kinderen (ook volwassenen) wassen zich in de rivier. |
restaurantje eten we de befaamde “Elephant Ear Fish”. Een lelijke vis die gevangen wordt in de Mekong en best lekker is. |
vrouwen wachten in hun bootjes |
Mijn kleine vietnamees in de hangmat |
Elefant ear vis leeft in de Mekong |
Samen met de noedels, rijst en
tijgergarnalen laten we het ons smaken terwijl vlak naast ons in de beek
de vissen boven springen. Wanneer je een pan naast de
beek zou houden sprongen de vissen er zo in!. Na het eten staan er
fietsen op ons te wachten en hebben we tijd om het eiland te verkennen.
Rustig en groen is het hier uiteraard. Kleine baantjes met tientallen
bruggetjes over riviertjes en kleine beekjes. De plaatselijke bevolking
kijkt ons lachend na en zwaait naar ons. Vooral de kleine blonde kop van Largo heeft veel succes. We rijden verder en het eiland doet heel landelijk aan. |
Fietsen op een eiland in de Mekongdelta |
Wanneer we terug rijden stoppen we even op een brugje om een foto
te nemen van ons drietjes. We vertrekken weer, ik met Largo op kop, en ineens
horen we een gerammel achter ons! Blijkt dat Anouck ondertussen ZO verliefd op
Vietnam is geworden dat ze beslist heeft om de Vietnamese bodem eens innig te
omhelzen.
We zetten de fietsen terug op stal,
wat veel veiliger is, en ondertussen is de lucht niet meer donker maar pikzwart.
Wanneer we aan de boot komen zit de schipper dan ook met een verdacht glimlachje
ons op te wachten. Ook het felroze regenjasje dat hij ondertussen heeft
aangetrokken geeft ons weinig moed. We vertrekken en de hemelsluizen
gaan open. |
ook goed. M.A.W. het giet! We hebben één troost: onze gids verteld dat
de boottocht maar drie uurtjes duurt dus…… Een uurtje later hebben we geluk en verminderd het een beetje met regenen zodat we ondertussen toch al de oever kunnen zien. |
Dit is het Vietnam zoals ik het me had voorgesteld. De mensen leven
hier op, naast en vooral met het water. We zien mensen de vaat doen, vis en
groenten wassen, hun lichaam wassen, hun haar en kledij wassen en kinderen die
met emmers water overgoten worden als douche.
Onderweg stoppen we nog even bij een
huisje waar ze rijstpapier en poprijst maken (een soort popcorn maar dan van
rijst). Na uren in de regen, ik heb het ondertussen echt koud gekregen, komen we
aan in Can Tho. |
Wassen in de rivier |
vierkante bunker. Dit hotel was vroeger een legerkazerne en dat is er aan te zien ook. We klagen echter niet en zijn al lang blij dat we even droog zitten en andere kleren kunnen aantrekken. In Can Tho is eigenlijk niks te zien behalve een klein marktje en |
Vrouwen tijdens het maken van rijstpapier |
een mooi standbeeld van Ho Chi Mingh en
we gaan dan ook eten. In het restaurant Nam Bo kan je zowel Aziatisch
als Westers eten.
Ook enkele specialiteiten staan op het menu waaronder slang. Er is een volledig slangenmenu te verkrijgen, voorgerecht en hoofdschotel met slang, maar we beslissen om alleen het slangenvoorgerecht te proberen. Slang is niet slecht |
Bokaal slangen voor de slangenwijn |
maar ook niet mijn ding. Een ietwat
speciale smaak en structuur die je met weinig andere
vleessoorten kan vergelijken. Lekker maar niet om elk jaar te eten….. Dinsdag 19/08/2008 Mekong delta |
Enorme drukte op de drijvende markt |
vertrekken we met een klein bootje naar de drukke drijvende markt van Cai Rang.
De Mekong is de op 2 na langste rivier van Azie en stroomt door 6 landen nl.
China, Birma, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam.
Dit is dus één van de meest levende en bevaren rivieren ter wereld. De Mekong is druk bevolkt met schippers, vissers, groente- en fruitverkopers, en daartussen de ontelbare kleine roeibootjes van de vrouwen die naar de grote boten varen om hun inkopen te doen.
De grote boten komen van overal en de schippers weten niet hoelang ze hier gaan blijven. Zolang ze goederen in het ruim hebben liggen leven soms ganse families op de boot. Pas wanneer alles verkocht is keren ze terug naar huis. Welke goederen er aan boord zijn kan je zien aan de grote stok die op de voorplecht hoog in de lucht steekt. Wat daarop gespiest is wordt er verkocht. |
We zien stokken met ajuinen, look, pompoenen,…. Grote kolen en boten vol ananas komen voorbij gevaren. Het wordt ondertussen zo druk dat de gids beslist om over te stappen op een nog kleiner roeibootje dat gemakkelijker bestuurbaar is en meer wendbaar. Het leuke is dat het overstappen moet gebeuren midden op het water terwijl links en rechts de boten voorbij |
razen. Ik denk even over Anouck en haar evenwicht (zie
haar fietstochtje) maar zet deze (hoopvolle) gedachte vlug opzij.
We stappen over en varen tussen de plaatselijke bevolking die naar de markt komt per boot. Vrouwen klimmen schijnbaar moeiteloos uit hun roeibootje om daarna de goederen te gaan keuren en op het dak van de boot wordt over de prijs onderhandeld. Bij akkoord worden de goederen van op de grote boten in de kleine gegooid wat een raar schouwspel geeft.
Een oude vrouw zit boven op het dak van een boot lekkere verse ananas te schillen en voor de democratische prijs van |
De lange stok geeft aan welke waren er verkocht worden |
25 eurocent kopen we er één. De drijvende markt is een onvergetelijk schouwspel van kleuren, geuren en mensen. Na de drijvende markt gaan we naar een plaatselijke markt aan wal. We zien kramen met verschillende soorten rijst en ook de geur van gedroogde vis is onmiskenbaar. Iets verderop zijn de kramen met vleeswaren, altijd leuk. Varkenskoppen en alle soorten |
levende padden en slangen om op te eten. |
ingewanden hebben we
ondertussen al gezien maar lekkere verse varkensogen die je liggen aankijken
blijft toch iets vreemd. Verderop hebben we de visverkopers.
Een vrouw opent voor Largo een enorme ketel waarin honderden levende palingen
zitten. Een vrouw komt net paling kopen en we zien het dier onzacht dood geklopt
worden. Met een houten stok wordt, een keer of tien, op de kop van de paling
geklopt tot het dier uiteindelijk niet meer durft te bewegen. |
Achter de hoek komen we het vreemdste kraam tegen. Levende padden liggen met de poten aan elkaar vastgebonden de raarste capriolen uit te hangen. Achter de padden liggen de slangen. Het ziet er allemaal lekker uit en het stokoude vrouwtje is |
verschrikkelijk lief en vriendelijk maar
toch kopen we niets. Dit is één van de dingen die ons het meest
opgevallen zijn in Vietnam. Op internetforums lees je over de opdringerigheid en onvriendelijkheid van de Vietnamezen maar wij hebben nog nietsondervonden. Iedereen is vriendelijk en ook op deze markt beginnen de mensen spontaan te lachen en tonen ons trots hun waren en goederen.
Tussen de wal en de boot ligt één enkel smal plankje waar ik zelfs zonder mand |
Met zware manden over een smalle loopplank |
niet over raak. De man ziet dat ik een foto wil nemen en blijft rustig met zijn zware lading staan poseren. Ik haast me om de foto te nemen en hij vraagt of ik ook eens de manden wil optillen. Ik durf niet weigeren en zet mijn schouders onder de manden. |
Vissers halen hun netten op. |
Ik ben geen slappeling maar ik was blij toen ik ze terug op de
grond kon zetten. (Anouck deed trouwens verdacht lang over het nemen van de foto
terwijl ik de manden optilde). Ik schat dat elke mand ongeveer 40kg
woog. Dus 80kg op de schouders en dat tot een volledige boot vol is. Mijn
respect voor deze twee mensen is onmetelijk groot en meer dan terecht!
Ze waren trouwens niet de enige die hard aan het werk waren. In het water passeren twee mannen met een meterslang visnet achter hun. Dit zal ook wel een deftig gewicht hebben. Iets verder trekken ze dan met enkele personen het loodzware visnet boven waarna de vis in de boot wordt uitgekieperd.
De Mekong delta is Vietnam op zijn
best en alleen al voor deze twee dagen is het de moeite waard! |
De rit terug naar Saigon duurt
ongeveer 5u dus wanneer we daar eindelijk terug zijn is het nog alleen iets gaan
eten, trouwens u gelooft het nooit maar………het regent hier alweer pijpenstelen! Woensdag 20/08/2008 Saigon- Phan Thiet (Mui Né) Laatste dagen in Vietnam dus….even rust nog. We vertrekken naar Phan Thiet en meer bepaald het kuststadje Mui Né. |
We nemen de taxi naar het station en komen met onze koffers in de trein.
We hebben genummerde plaatsen in de eenvoudigste coupés. De banken zijn
oud en vuil maar kunnen ongelooflijk ver achteruit. We zitten echt
tussen de plaatselijke bevolking. Ik vraag me af
waarom de vrouwen zelfs hier op deze trein hun mondmaskers ophouden? Zouden ze
hier bruinen door de lampen in de trein of is de lucht hier ook niet goed
genoeg? |
|
Ik maak mij niet druk en geniet van het uitzicht en de omgeving hoewel dat eigenlijk ook niet echt meevalt. De Vietnamees achter mij heeft ontdekt hoever zijn zetel achteruit gaat en heeft daarbij zijn voeten op de vensterbank naast mij gelegd. Wanneer ik mijn hoofd draai en buiten kijk zie ik een paar Vietnamese voeten vlakbij. Speciaal! |
Zwembad van het beach resort in Phan Thiet |
Uiteindelijk duurt de rit veel
langer dan verwacht: 5u! We komen aan in Phan Thiet tegen de middag en gelukkig gaat het inschrijven vlug en is onze kamer al vrij. Het hotel is mooi en verzorgd met een mooi zwembad en heel mooie tuin vlakbij de Chinese zee. Het klimaat is hier ook stukken beter en de zon schijnt volop. Een verademing na Saigon. We trekken ons zwembroek aan en duiken meteen in het zwembad. Daarna een stukje eten vlakbij het strand en met zicht op zee. Ik heb al slechtere momenten gekend.
Na de middag zwemmen en luieren en ’s avonds even wandelen. We krijgen meteen te zien waarom ze dit een kuststad noemen. Aan de rechterkant van de straat heb je hotels en aan de linkerkant restaurants. Spannend! |
We wandelen voorbij tientallen restaurants, die grotendeels BBQ aanbieden. Nu hebben we in alles goesting behalve in BBQ dus we eten in het hotel. Hadden we beter niet gedaan want het was niet lekker. Morgen beter. |
Donderdag 21/08/2008 Strand van Mui Né Haha weer uitstekend weer dus we kunnen weer genieten van zon, zee en strand. We zwemmen dat het geen naam heeft, amuseren ons, gaan in de sauna en er vlug weer uit (das toch warm zo een sauna!) en tegen de middag………zijn we het beu! Zon, zee en strand: het is niets voor
ons. |
Het dorp Phan Thiet ligt aan de Chinese zee. |
De Vietnamezen zelf kijken niet eens om als die twee rare toeristen passeren. In Mui Né komen we terecht in smalle, onverharde straatjes waar de vis buiten ligt te drogen. Speciaal geurtje hier! De mensen zelf lachen ook hier ons vriendelijk toe en zwaaien wanneer we voorbij rijden. Wat wel opvalt is de manier waarop ze hier met het milieu omgaan. |
Vis ligt op straat te drogen. Pittige geur!! |
De stad ligt aan zee en de smalle straatjes komen allemaal aan zee uit maar aan het eind
van de straat liggen ongelooflijk grote bergen vuil en afval. Het is
hier echt smerig en hopelijk beseffen ze binnen enige tijd dat ze hier
iets gaan moeten aan doen.
We rijden verder en trekken de duinen in. Mui Né heeft grote rode zandduinen. Je verwacht dit niet in Vietnam maar wanneer je er tussen rijd doet de omgeving |
je aan Afrika denken. We stoppen
en Largo gaat met een klein meisje mee naar boven om te “zandsurfen”. Anouck
zegt dat ze op de brommers blijft passen dus ik ben het slachtoffer dat
mee moet om foto’s te trekken. |
Eiland zien op gehuurd brommertje |
Largo klaar om te surfen |
Jongetje verkoopt schelpen op strand |
Met mijn tong op mijn schoenen en een kwartier achter de kinderen kom ik
uiteindelijk boven en krijg een adembenemend uitzicht cadeau. Mijn trofee voor mijn inspanningen! Largo en het meisje zijn al druk bezig een
soort piste aan te leggen en even later schuift hij dan ook naar beneden.
Wanneer ik ronddraai zie ik overal dieprode duinen en in de verte een baai van
de Chinese zee met honderden kleine bootjes erin. Mooi! Terug naar Phan Thiet en
nu eten we op straat. Ik bestel een “hot pot”. Vis en scampi’s aan tafel in een speciaal
soort pot klaargemaakt met noedels en groenten. Lekker en 9 scampi’s voor 5€ is
geen geld.
Vrijdag 22/08/2008 terug naar
Saigon |
De omgeving en het uitzicht zijn wel
totaal anders want dit keer geen Vietnamese voeten naast mijn hoofd. Wanneer we
in Saigon komen regent het maar dat had u al begrepen.
|
|
Nu zit Anouck tijdens de landing,
dus vlak voor we landen in Hong Kong in een tijdschrift te kijken en merkt dat
je voor China binnen te komen geen visum nodig hebt. Bij mij gaat er een
belletje rinkelen en mijn hart gaat twee keer sneller slaan. Misschien moeten we
geen 8u wachten op de luchthaven. Na aankomst begeven we ons naar de info balie en idd, we kunnen de luchthaven zonder problemen buiten. |
|
Een
probleem: we weten over Hong Kong alleen dat ze er chinees spreken maar verder
niks. We zien wel. We gaan naar een stand waar een vrouw staat die de taxi’s
regelt. Wanneer zij ons vraagt waar we naartoe willen en wij zeggen dat we het
niet weten valt er een veelbetekenende stilte maar uiteindelijk komen we er toch
uit.
We gaan naar Kowloon of toch ergens daar in de buurt. We hebbe geen flauw benul wat Kowloon is en eigenlijk hebben we ook geen flauw benul waar we heen gaan.
We stappen in en de taxi vertrekt over mooie ruime en goede wegen. De omgeving is eerst mooi en algauw doemen de eerste mega-flats op. |
Hong Kong is een wereldstad en dat zie je al van ver. Nu blijkt dat de luchthaven op een soort eiland ligt en daarom moeten we een brug over. De taxichauffeur overhandigt een kaart aan de tolbediende en mompelt al lachend iets tegen ons dat we niet verstaan. We lachen vriendelijk terug maar dat veranderd wanneer we de prijs voor dit ritje horen. |
35€ enkele reis. We
betalen met onze Amerikaanse dollars….en daarmee zijn die ook op. We hebben geen
geld en we weten niet waar we zitten maar hé…we zijn op reis. Hong Kong
is…..druk. Meer kan je eigenlijk niet zeggen.
De winkelstraten zijn hier enorm groot en breed, overal zie je grote reclameborden en schreeuwen de neonlichten je toe. En mensen! Duizenden mensen lopen hier naast (en ik denk soms over) elkaar. Shoppen kan je dit niet noemen want je ziet geen enkele etalage.
Wel
valt me op hoe tuttig de Chinese meisjes en vrouwen hier zijn. Ze zien er
allemaal heel jong en zelfs kinderachtig uit en, voor de dame’s die dit lezen,
de nieuwste mode in China op schoenengebied zijn……rubberen laarzen. |
Nooit geziene drukte in Hong Kong |
meemaken. Wat ook opvalt zijn de onnozelheden en futiliteiten die hier in de winkels liggen. Poppetjes, speelgoed mannetjes en allerhande prullaria kan je hier overal kopen. We wisselen enkele dollars en ontdekken dat hier geen Chinese yen als betaalmiddel gebruikt wordt maar de Hong Kong dollar. We leren alweer iets bij. |
Neon en mensen; het leven in Hong Kong |
Ik geniet met volle teugen van deze
onverwachte namiddag maar Anouck loopt, om het zacht uit te drukken, toch een
beetje ongerust achter me aan. Het onbekende, niet weten waar we zijn en hoe we
terug moeten en de drukte stellen haar niet op haar gemak.
We drinken een koffie in een Starbuck’s en spreken het meisje van de bediening aan. Anders dan in Vietnam spreekt hier iedereen Engels en zij vertelt ons dat er goedkopere manieren zijn om terug naar de luchthaven te gaan als per taxi. Dus nemen we het openbaar vervoer, hebben we dat ook eens gedaan.
Het moet gezegd: het is hier een wereldstad maar de mensen zijn hier ongelooflijk beleefd en vriendelijk en behulpzaam. De Chinese politie helpt ons nog een handje om de juiste bus te vinden en we bereiken zonder problemen |
de luchthaven waar onze vlucht al 2u vertraging heeft. We eten in de luchthaven een maaltijd die ons ongeveer evenveel kost als het eten in Vietnam de vorige drie weken samen en 2u later dan verwacht vertrekken we naar huis. |
Sammy |
||
|
409.20.10.08 |