| Homepage |
Zuid
Afrika |
|
|
|
||
|
|
|
Dag 1 – dinsdag 26-8-2003 - Johannesburg Vroeg op: de reis begint met een rustige autorit naar Schiphol. Even goed zoeken naar de incheckbalie, het is immers niet de meest gangbare vlucht. Door de douane en op weg naar de gate waar de 747 400 al staat te blinken. Aangezien het zo’n groot |
|
 |
toestel is, wordt er ingestapt aan de hand van
kleuren kaarten. Zo kan gelijk worden ontdekt, wie van de nog onbekende reisgenoten, bij elkaar in de buurt zitten. De vlucht is niet bijzonder vol: veel stoelen zijn leeg een ieder kan ruim zitten. Een mooie plaats bij het raam is tijdens een zeker tien uur durende vlucht niet geheel onplezierig. Bijzondere punten als de Sahara en de Kilimanjaro zijn door het heldere weer goed zichtbaar. Vooral de Sahara treft verbazing: oneindige zandvlaktes met her en der toch een nederzetting. Begin van de avond landt het KLM toestel te Johannesburg, waar het ligt regent. Bagage wordt snel in een bus gedaan en de rit gaan naar het Rosebank hotel. Dertig minuten dwars door Johannesburg (J’burg (uitspraak ‘jilburk’) voor de Zuid Afrikanen), waarin de contrasten van dit land al snel |
|
Savannegebied op de grens met Mozambique |
zichtbaar zijn: arm en rijk. |
| Een huis bouwen:
eerst een hek laten bouwen, dan pas materialen naar het landgoed. Moe ploft het reisgezelschap voor één nachtje hotel neer. Dag 2 – woensdag 27-8-2004; pretoria |
|
| Genieten van de laatste
echte faciliteiten: eigen douche, lekker bed, goed ontbijt. Rond 9:00u
wordt het gezelschap opgepikt door de Afrikaanse guides. Vier man, twee dienend als chauffeurs en coördinatoren van materiaal, en de andere twee als gidsen en kookstaf. Buiten staan twee trailers. Twee grote stoere metalen bakken van behoorlijke hoogte. Goed de ruimte want er zijn meer plekken dan deelnemers. Een lange rit voor de boeg vandaag met als eerste stop het Voortrekkermonument in Pretoria. Dit monument is opgericht om de trek van de blanke boeren verder landinwaarts te herdenken. Een absoluut stukje blanke historie. Wat opvalt, is de aanwezigheid van toiletten: overal schoon en voorzien van een dame die de boel verzorgt. Bij het toiletbordje wordt het eerste ‘wilde’dier ontdekt: een gekko schiet snel weg. |
|
| De weg vervolgt zich door een stuk Pretoria en langs een bosbrand. |
Gekko bij de toiletten |
 |
Later bleek een van de
velen en slechts een kleintje. De natuur is al even divers als de inwoners. Grote gebieden zand, droge bomen en vooral ruimte: ontzaglijk veel ruimte. Voor de lunch wordt gestopt in Middelburg. In een lokale supermarkt (met opmerkelijk veel westers Europese producten) wordt het gesprek aangegaan met de kassajuffrouw. Ze vindt het buiten koud en kijkt rillend naar de kleding van de groep: T-shirts. Het is heerlijk: rond de 22 graden met zon. De afrikanen zitten echter nog in het staartje van de winter en lopen met dikke truien aan. Na 500km rijden, aankomst in Aventura blydepoort. Een fraai verblijf aan de rand van de River Blyde Canyon. Er wordt gewaarschuwd: alle spullen in de tent laten want er komen ’s ochtends ‘baboons’(bavianen). |
|
letterlijk de "tenten op slot" |
|
De nacht is koud, heel koud. |
|
Dag 3: donderdag 28-8-2003 River Blyde Canyon |
|
Het is vroeg in de ochtend. Het
leefpatroon is hier anders: vroeg op en vroeg naar bed. En jawel:
bavianen: overal! |
| de apen, om te voorkomen
dat ze eten meenemen. Vandaag op weg naar de River Blyde Canyon zelf. Daar worden dan ook het eerste souvenir verkopers gespot. Afrikaanse vrouwen met de meest aparte curiosa: beelden, trommels, kettingen. Alles om geld aan de eventuele toeristen te verdienen. In het begin is men nog snel geneigd iets te kopen, geld is veel minder waard en voor een paar cent heb je de meest wonderlijke zaken in je zak. Eerste punt vandaag: de three rondanes. Drie markante bergtoppen in de vorm van de Afrikaanse hutten. Het is mistig waardoor het zicht in de Canyon beperkt is. Stop 2: Burk Lukes Potholes. Een formatie van door water uitgesleten steenlagen. Enigszins toeristisch aangepakt: we moeten toegang betalen voor het gebied en het is er druk Bij de touringcars steken wij met de trailers toch wat primitief af. Gelukkig maar. Tussen de middag een lokale lekkernij: pannenkoeken met spinazie en feta. Heerlijk. De middag gaat verder met een bezoek aan een gigantische waterval. Het is droogteseizoen: de waterval is bijna droog. Althans, voor de lokale bevolking. Het reisgezelschap vindt het meters naar beneden kletterend water nog altijd even indrukwekkend. |
|
| De avond wordt besloten met een wandeling door het lage gedeelte bij de rivier |
rivier blyde canyon |
| zelf. Een blue-lagoon achtig geheel, met watervallen en dichte struiken. De three rondanes steken in de schemering schitterend af tegen de achtergrond. Wat is Zuid Afrika toch mooi…nu al. | |
|
Dag 4: vrijdag 29-8-2003 op weg naar Kruger Park |
Vroeg op: dus rond 6:00uur. Vandaag de rit naar Kruger Park. Er worden schitterende natuurlijke attracties gepasseerd en zo in de zon is het in de trailer behoorlijk warm. |
|
De ramen kunnen aan alle kanten omlaag, waardoor we
niet beperkt zijn in ons uitzicht achter glas. Onderweg inkopen doen. Wat toch een redelijke belevenis is: vaak vormen wij de attractie in de overwegend zwarte bevolkingsgebieden waar we komen. In het stadje waar vandaag gestopt wordt, komt op vrijdag de lokale plattelands bevolking inkopen doen. Klein en nietig in een grote mierenhoop is het overheersende gevoel. Pinnen wordt hier afgeraden, criminaliteit is sterk aanwezig. Helaas heel dichtbij: een tas gestolen uit de trailer: camera’s geld e.d. weg. Door naar Kruger Park, restcamp Skukuza. Nog voor we binnen zijn treffen we een groep olifanten en diverse groepen apen. De camera’s klikken, dit is uniek voor het reisgezelschap. Tenten opzetten op Skukuza is een hele toer, daar er weinig ruimte is. Maar het lukt. In de middag wordt er met de eigen trailers een kleine rit door |
|
| het Krugerpark gemaakt. |
Avond in het Krugerpark |
 |
De truck is hoog, waardoor er makkelijk over auto’s
heen gekeken wordt en er verder in het gebied getuurd kan worden. De truc:
doodstil zijn, verrekijker mee en turen. Door het droogte seizoen trekken de
dieren veelal naar één plek, daardoor is er veel te zien. Het zand stuift langs de trailer omhoog. Er wordt een
willekeur aan dieren aangetroffen. Het is vreemd hoe snel een dier als de impala niet meer interessant is. In grote getallen zijn zij immers aanwezig. Eens te meer blijkt ook dat geduld beloond wordt: de eerste trailer rijdt sneller en ziet minder. De laatste trailer treft een jong olifantje verscholen in de kudde |
|
zoekplaatje: waar is de giraf ? |
De eerste indrukken zijn geweldig. |
|
Skukuza restcamp ligt midden in Kruger park, het is de grootste van de aanwezige restcamps. Een klein dorp met winkel, restaurant en hutjes. Strenge bewaking aan de poort en wildroosters, om toch veiligheid te bieden. |
| Het is immers een gebied
met wilde dieren. Vandaag een dagtocht. Bij het verlaten van Skukuza worden de eerste impala’s alweer aangetroffen. De indrukken van alle dieren zijn overweldigend: Giraffen met hun sierlijke nekken, een kop charmant en lief. De vrouwtjes hebben meer haren op het hoofd en langere wimpers. Giraffen hebben weinig te vrezen voor anderen en zijn dus ‘redelijk’tam. Verbazing wekkend hoe dicht deze dieren in de buurt van de wegen komen. Het park is net zo groot als Nederland en België bij elkaar met een zeer beperkt wegennet. En toch tref je de dieren er zo dichtbij aan. Zeker de uit groep verstoten mannetjes die alleen verder aan het trekken zijn. Bij een stop om te eten zijn de bavianen weer present. Maar ook Kaapse glans spreeuwen: kleine blauwe vogeltjes die glinsteren alsof ze met olie zijn overgoten. |
|
|
De rit brengt de groep verder langs een grote uitgestrekte |
Kaapse glansspreeuw |
 |
savanne. Dieren zijn door de afstand moeilijk herkenbaar, maar met verrekijkers
kom je een heel eind. Daarnaast heeft de natuur ieder dier van een dusdanig camouflage pak voorzien, dat het niet bepaalt makkelijker maakt. Bij een waterplaats wordt een heel spektakel aangetroffen: nijlpaarden badend in het rivierwater, een overstekende olifant en een gnoe drinkend aan de rand. In de middag lukt het om de ‘big five’ compleet op ons lijstje bijna compleet te maken: olifanten, buffels, neushoorns en nijlpaarden. Alleen het luipaard nog. De avond wordt doorgebracht met een ‘night drive’: speciale jeeps uitgerust met speciale verlichting. Het is ijzig koud en de tocht brengt weinig bijzondere dieren in beeld. Maar de belevenis is leuk. De avond wordt geëindigd met een kampvuur: opwarmen voordat de tenten worden opgezocht. Het land hier is lager en droger: een stuk warmer. |
|
de gevlekte hyena |
|
|
|
Uitslapen is er ook na het gezellige kampvuur avondje niet bij. Om 6:00u gaat gewoon weer de wekker. Vandaag weer door Kruger park, maar nu met een kleine jeep en een ranger, waardoor er op andere paden gereden mag worden. |
| De jeeps hebben onderling contact. Zodra één van hen in een
gebied iets spot, komt de rest snel naar dat gebied door. Er wordt ook nauwlettend op de dieren gelet: een zieke leeuw wordt aangetroffen, ze ligt bewegingsloos alleen. Een einde verderop loopt een witte neushoorn (niet de kleur, maar de vorm van de lippen is bepalen voor de soort). De dieren worden in principe niet behandeld: de natuur moet zijn verloop hebben. Maar het aantal van de soorten wordt wel in de gaten gehouden, om afname van de populatie te voorkomen. Na ontbijt terug in de jeeps is er een luipaard gespot. De ranger scheurt die kant op, over een zandpad doorkruizen we een gebied als er weer een oproep komt voor de luipaard. En jawel..het is eventjes, maar ze springt over het pad voor de jeep langs. Het is een flits, maar nummer vijf van de big five kan gestreept worden. |
|
| In de middag is het dusdanig warm dat in de openvlakte alleen een |
Giraf ( vrouwtje) |
| struisvogel zich laat zien. Op de rit terug naar Skukuza is er echter nog een traktatie: een heuse kil. |
 |
Een leeuwin heeft
een koedoe (grote impala) te pakken. Op zo’n tien meter afstand van de
weg liggen een leeuw en een leeuwin heerlijk te peuzelen. Het is
walglijk en wonderlijk tegelijk om dit in het echt te kunnen aanschouwen.
De perfecte afsluiting van de dag,Resumé van de gespotte dieren: ibissen, kraamvogels, zebra’s, neushorens, buffels, impala’s, koedoe’s, diverse soorten bokken, leeuwen, giraffen, olifanten, diverse soorten vogels en apen,luipaard, schildpadden, gnoe’s, prairiehonden, zwijnen, nijlpaarden, krokodillen, vleermuizen, salamanders en wat al niet meer. |
|
vanuit de truck staren in de verte |
|
|
Vandaag een ochtendwandeling onder begeleiding van rangers op de planning. Maar het animo is te hoog en het aantal beschikbare rangers te laag…veel te gevaarlijk. Dus..uitslapen mag vandaag. |
| De truck is inmiddels
aardig opgewarmd en van binnen nog onaangenaam warm. De rit gaat naar Badplaas. Het is geen bijzonder lange rit en zodoende tijd voor heel wat stops onderweg. De natuur is afwisselend: zandlanden, graslanden en minimale bosbegroeiing. Ook her en der hutten langs de weg en in de dorpjes die gepasseerd worden rennen kinderen zwaaiend met de truck mee. Dat is apart: dit ken je van televisie, kinderen die met je mee rennen. Het gebeurd in ieder plaatsje weer. Zoals bij iedere grotere stad, begint het beeld met verzamelingen simpele arm aandoende hutjes, gevolgd door grote luxe huizen. Aventure Badplaas, waar het verblijf zal zijn de komende twee dagen, lijkt op een soort Center Parcs, alleen dan ook met kampeerruimte. Een vijftal buitenbaden, restaurants, een winkel, binnenbad en hutten. |
|
| Na de tent opzetten is het heerlijk afkoelen in de buitenbaden. |
Hluhluwe bergen |
|
Terug op het terrein staat het eten alweer klaar. De avond wordt rond de tenten doorgebracht met praten en wat spelletjes. Voor dat we de tenten ingaan, wordt er in de bergen een rode gloed gespot. Behalve de gloed en rook zien we niets, het is aan de overkant ergens in de bergen. Een deel van de groep kiest ervoor die nacht een hut te boeken. |
|
| Dag 8: dinsdag 2-9-2003 ontspanning in Avetura Badplaas. Vandaag staat er niets op het programma: het is aan een ieder om wat te gaan doen. Een heel select gezelschap gaat paardrijden, anderen gaan de was e.d. verzorgen, maar de meeste kiezen voor ontspanning bij het zwembad. |
 |
De glijbanen zijn spectaculair en aan het eind van het
terrein bevind zich een wildwater baan waar je voor 12 rand, vijf maal vanaf mag
glijden. Je krijgt een roze bandje om, waarin iedere rit een gaatje wordt gemaakt. In een opblaasbare band schiet je door watervallen. Een groot deel van de groep vermaakt zich hier prima. We gaan zo dicht op elkaar dat de toezichthouder steeds minder blij gaat kijken. Rond half drie met een aantal aan de salades in het restaurant, nog even boodschappen doen…en terug naar het zwembad. De hitte is goed voelbaar en zichtbaar op de Hollandse roodhuiden… |
|
woongebied van Zulumensen |
| Als we even in het bad liggen, ruiken we een sterke brand
licht. De rookwolken zijn zwart en lijken erg dichtbij. Toch maar terug naar de spullen. Daar blijkt dat de struiken en bos aan de rand van de wildwaterbaan in de brand staan. Het is droge tijd, en in Zuid Afrika komen veel bosbranden voor. Even is het uit te houden om te kijken, maar de vlammen hebben zo een hitte, dat snel terug gaan de enige optie is. Een aantal groepsgenoten probeert te helpen, door water uit de wildwaterbaan naar de vlammen te schuiven. Het helpt niet. Een groepsgenoot wil snel naar een andere brug, maar glijdt uit en valt zijn arm uit de kom. Het is geen fijn idee ergens te verblijven waar heel dicht bij een bos in brand staat. In Europa zou heel het gebied allang ontruimt zijn; hier niet. Alles in het Afrikaanse tempo en ontruimen daar denkt men |
 |
| absoluut niet aan. |
markt in Swaziland |
| Dag 9: woensdag 3-9-2003 Swaziland. Om half vijf gaat de wekker. Het is nog fris en donker, er staat een lange rit op ons te wachten. Laatste informatie wijst uit dat heel de wildwaterbaan (net nieuw dit jaar geopend) is afgebrand en dat een deel grasveld van het zwembad ook weg is. |
 |
Via het plaatsje Amsterdam gaat de
trip naar Swaziland. We komen dan terecht in een geweldig Afrikaans grensovergangen systeem. Eerst de paspoorten afgeven voor de SA douane. Stempel erin, paspoort terug. Dan allemaal de trucks uit en naar de douane van Swaziland. Paspoorten worden daar weer gestempeld en weer verder… Swaziland is een zelfstandige staat, maar je kunt er wel met de Rand betalen. Verder is echter alles eigen: de taal, cultuur, politiek. Langs de weg ligt een markt. De meest uiteenlopende curiosa is hier te koop. En het is behoorlijk afdingen op de prijzen. Maar je fatsoen leert je snel dat je niet te laag moet gaan; het kan wel, maar .deze mensen zijn zo |
|
naar Swaziland |
arm.... |
| Bij ieder stalletje hoor je dezelfde tekst: Come in please my friend. Special price for you. Looki looki. Na vier stalletjes ben je ook hier immuun voor en loop je door. |
| De grotere stalletjes
doen we wel aan. Met een drietal loop ik terug via de buitenzijde van de markt. Een jongetje van een jaar of tien is hier aan het spelen. Van een klein melkflesje met dopjes is een autootje gemaakt. In het zand heeft hij een weg gemaakt. Dit beeld zal lang op het netvlies blijven. Aan de andere zijde van de schutting staan de trucks, geparkeerd bij een golfcourse. Hoe groot kan het contrast dan weer eens zijn. Verder door Swaziland. Onze guide heeft Afrikaanse muziek opgezet, de truck swingt heen en weer. Aan de grens met Zuid Afrika, krijgen we heel het stempel en controle spektakel weer. Nu moet alleen iedereen zelf gaan stempelen en heen en weer lopen. Rond 15:00u moet de club arriveren in St.Lucia voor een boottocht, het wordt nog flink doorrijden. Aparte taferelen onderweg: wegwerkzaamheden. Waar in Nederland losse verkeerslichten worden neergezet, staan hier twee |
|
| personen met een stopbord heel de dag het verkeer te |
krokodillen in St. Lucia wetlands |
| regelen. Net op tijd in St.Lucia voor de boottocht. Het is niet bepaald verrassend en vooral erg toeristisch. Wel veel nijlpaarden en krokodillen van dichtbij. Verder weinig boeiends. De campsite ligt aan een kleine plas vlak aan de oceaan. ’s Avonds is dit ook goed te horen. Kampvuur brand en langzaam dunt de groep uit. |
| Dag 10: donderdag 4-9-2003 Walvisvaart.
|
 |
Weer heel vroeg de
wekker: vijf uur dit keer. Voor een goed doel: een tocht naar walvissen. In drie groepen wordt er gevaren, de eerste groep om vijf uur. Het is nog een behoorlijke wandeling langs het strand naar de plaats waar de boot komt. En dan is het wachten… eerst komt er een jeep. Later een boot achter een trekker. De boot komt echter volledig vast te zitten in het zand. Tijdens het lostrekken komt een man met zijn hand tussen een ketting, hij is zeer ernstig verwond. Na heel lang wachten, veel duwen en trekken, ligt de boot uiteindelijk…midden op het zand. Terug op de trailer en jawel: in het water. Allemaal de boot in, motoren aan… |
|
De boot zit muurvast in het zand |
motoren aan…motoren aan… motor pech. Na een paar uur |
| wordt er dan toch gevaren. Met een
noodgang scheuren we over de oceaan. Eerst een kleine schol dolfijnen die bij de boot vandaan zwemt. Prachtig. En dan na lang turen: een walvis met een kalfje. Waanzinnig; wat groot! We dobberen en kunnen haar goed bekijken, je hoort het blazen en dan komt die staartvin omhoog. Een aantal opvarenden worden ziek door het gedobber. De volgende groepen hebben door alle pech bij ons, ook behoorlijke vertraging. De middag is rustig, beetje naar het dorp, schrijven, zonnen. Het gebied St.Lucia wetlands is groot en schitterend, we zien |
|
| er echter niets van. Een grote misser op deze reis. |
een fijn idee, zo vlak achter de tent |
| Dag 11: vrijdag 5-9-2003 Dumazulu. Half negen moet alles ingepakt zijn en klaar voor vertrek. Er komen twee taxibusjes het terrein op. 16 grote Hollanders worden er per busje in gepropt. En dan richting de binnenlanden. Daar mogen we met een gids mee een zulu gemeenschap in. Bij aankomst is een zwaar gecultiveerd dorp te zien. De schrik slaat om het hart: |
 |
dit gaan we toch niet bekijken. De
gids maakt ons echter snel duidelijk dat wij niet zo toeristisch hoeven te doen,
we mogen met hem mee naar zijn gemeenschap. Een zuludame komt ons ook begeleiden. Eerst wordt er bij een complex met wat kleine hutten gestopt. Er staat ook een knalroze huis in dit stuk, van steen. De dame verteld dat dit een baarhut is. Schoenen moeten uit: deze grond is heilig. Er wordt een speciaal instrument getoond wat bespeeld wordt als er een kind is geboren. Door de klanken weten de andere bewoners of het een meisje of jongen is geworden. De aanwezige dames doen, als de schoenen weer aan zijn, een dans voor. Natuurlijk moet er meegedanst worden. Een aantal buurtbewoners komt kijken en lacht uitbundig om de slungelige Europeanen. De weg wordt vervolgd naar een primairy school. Het terrein is afgezet met hoge hekken en prikkeldraad. Eenmaal op het terrein worden we flink bekeken. De directeur geeft toestemming om een bezoek aan de school te brengen, zeker omdat het nu toch pauze wordt. Kinderen stormen naar buiten. Gek genoeg blijven er ook veel in de lokalen achter. 65 kinderen gepropt in een lokaal. |
| benodigdheden voor een bevalling | Ze lachen om ons, om de kleine neuzen en om de camera’s. |
| Meespelen is het beste en als de aandacht dan weg is, kun je mooie foto’s maken. Een lokaal verder hangt een meisje uit
het raam. De kinderen spreken goed Engels. Ze vraagt waar we vandaan komen. Als ik vertel dat het daar nu zomer is en kouder dan is SA, lachen ze weer breed. Ik wordt als vriendin in het gezelschap opgenomen en vertel iets over Nederland. Een klas verder staat een van onze groepsgenoten voor een klas te vertellen over Europa, Nederland en zichzelf. De kinderen stellen veel vragen en kijken vreemd als blijkt dat het grootste deel van onze groep ver in de twintig is…niet getrouwd…geen kinderen… Bij het verlaten van het terrein wordt uitbundig gezwaaid. Een klein brutaaltje rent mee: money money! Een dame verderop laat zien hoe de matten worden gemaakt. De gids betaalt haar een kleine bijdrage. |
|
| Echt geamuseerd lijkt ze niet. |
primary school in Dumazulu |
| Mooiere grotere huizen staan aan de
andere zijde: hier wonen de leraren, verpleegsters en politieagenten. In dit
gebied is 80% werkeloos. Ze hangen rond bij de community office, in de hoop dat
iemand een arbeider nodig heeft. De twee taxibusjes rijden terug naar het dorp, waarvandaan de trip naar Boullita gaat. Daar treffen we de golvende oceaan. Het weer is omgeslagen: fris en bewolkt. Er wordt die avond in Durban gegeten. |
 |
Een gigantisch winkelcentrum in het zeer luxe (en veilige) gedeelte van de stad.
De meest precieuze en dure merken zijn hier vertegenwoordigd. Het winkelende
publiek is voornamelijk jong en blank. Aan het eind van het centrum is een
funpark voor skaten, surfen en raven. Al net zo apart als het skaten wat hier
gewoon in het centrum mag. Om half tien in de truck en richting een discotheek. Geheel
blank… het contrast is in Durban nog heel groot. Het is er gezellig al is de muziek ons voor groot deel onbekend. Zuid Afrikanen zijn aanzienlijk handtastiger dan de Europeanen. |
|
kust bij Boullita |
Men heeft al snel door dat er een grote |
| groep ‘dutchies’binnen is. Als om twee uur de truck terug gaat naar de campsite, is heel de bezetting in diepe rust. |
|
Dag 12: zaterdag 6-9-2003 Boullita.
|
|
| Uitslapen kan vandaag. Tot aan de lunch wordt er
vooral gehangen, daarna wordt er richting strand vertrokken. Het is fris. Aan het strand mag niets: geen kampvuur, niet surfen, geen honden, geen eten en zelfs niet zwemmen. In een klein winkelcentrum vlak bij de campsite nuttigen kleine groepjes de lunch. De bestelling blijkt al even moeilijk als de bereiding. De kok loopt zeker vier keer naar de naastgelegen supermarkt om ingrediënten te halen. Niet echt hoop vol Voor het eten nog een wandeling over het strand; hoge golven, frisse wind. Het eten is die avond voortreffelijk: rosbief. En dat vinden ze daar niet bijzonder!De avond wordt weer gevuld met kampvuur. Hier mag niet àlles |
|
| Dag 13: zondag 7-9-2003 Durban. Vandaag Durban op het programma. Er
is de mogelijkheid om te gaan vliegen, een aantal doet dat. |
 |
Samen met een groepsgenoot ga ik
shoppen. Eerst over de markt, goedkope levi’s en telefoneren is mogelijk via een vage antenne bevestigd aan een strijkplank. Ander keertje misschien, vandaag lopen we door. Doel is de workshop. Een winkelcentrum gebouwd in een oude stationshal. Daar is het publiek blanker dan buiten. Op de markt is het ook niet veilig, we worden continue in de gaten gehouden en voor het gevoel ‘achtervolgt’. Aan het strand bij Durban treffen we een prachtige boulevard. Het is niet heel druk: waait erg hard. Zittend op een bankje worden de waarschuwingen nog |
|
Drakensbergen |
eens bekrachtigd: een rugzak wordt tussen ons uit |
| gegraaid. Door de
directe actie van iemand, schikken de kinderen (!) en laten ze de rugzak
in hun vlucht vallen. Na wat eten gaat de truck reis richting Drakensbergen gebied. De bergen zitten al in een soort avond mist, mooi
en mysterieus. Het grootste deel van de groep verblijdt de laatste
nachten in huisjes, met een groep van acht kiezen wij voor de tent, met
nu extra veel matjes. Dag 14: maandag 8-9-2003 Knolhobbelen. Extra vroeg op om van de bijzondere zonsopgang hier te genieten. Een prachtige rood/oranje gloed verspreidt zich door de bergen. Door de bewolking is de zon alleen niet te zien. |
| Na het ontbijt richting manage. Met
een groep van 18 paardrijden door het drakenberggebied. Niet laten merken dat je bang bent, is makkelijker gezegd dan gedaan naast een groot paard. De zadels zijn niet comfortabel: een soort ring waar je opzit. Een rit met veel onervaren rijders: maar daar wordt niet naar gevraagd: in draf worden de bergen beklommen. Pijn in de benen moeten we negeren. Smalle richeltjes, door stuiken, 1,5 uur lang. Het is niet bepaald leuk. Na een rustpauze op de top, vervolgt de weg naar beneden. Paard en rijder krijger meer vertrouwen in elkaar (en meer instructie van eigen meer ervaren rijders). Er zitten behoorlijk steile stukken in de rit. Het draf gaat beter en we krijgen er wat lol in. Maar na drie uur, is het fijn met twee benen, ver van paard verwijdert, op de grond te staan. |
|
| Bij aankomst bij de tenten gelijk douchen en lekker lunchen in het |
paardrijden in het Drakenberggebied |
| restaurant. Die middag lekker rustig. Het
laatste diner wordt een bbq. Deze houden we tussen twee van de gehuurde huisjes.
Die avond brengen we door in de pub op het terrein. De guides krijgen alle vier een cadeau: een sigaren koker gevuld met geld. Een aanzienlijk bedrag voor Afrikaanse begrippen. De moeheid van paardrijden en de trip slaat toe en er wordt niet lang gefeest. Dag 15: dinsdag 9-9-2003 Soweto. Laatste keer tassen en tenten inpakken. Kleding die niet
mee terug hoeft naar Nederland kan worden ingeleverd bij de guides. Zij zorgen
dat ze naar behoeftige personen hier gaan. Nog snel een groepsfoto. Twee
schoonmaaksters overladen met camera’s gaan aan de slag. De digitale camera is
echter totaal onbekend voor ze, hilariteit alom. |
 |
De trucks in op weg naar Johannesburg. Lunch bij een groot
casinocompex. Een uur de tijd lijkt veel, maar niet voor Afrikaanse begrippen.
Tegen de tijd dat we de lunch krijgen, moeten we weg. Gelukkig krijgen we
doosjes mee.In de hitte worden de twee trucks samengevoegd tot één.
Met een lokale gids gaan we richting Soweto, het grootste en bekendste township. Een stuk historie: apartheid. Miljoenen mensen leven hier: arm. Het ziekenhuis is een proefgebied voor aidsmedicatie. Eén op de vier patiënten heeft aids. De drie klassen (higher, middle en lower) zijn goed te onderscheiden. Kleding, huizen en uiterlijk verraden waar iemand bij hoort. Het maakt indruk, maar laat je ook een indringer voelen. We mogen een klein stuk van het krottenwijk in. De binnenkant van een huis lijkt in eerste optiek nog aardig: wat banken, een kast. Nog een kamertje met twee bedden. Valt mee, totdat je hoort dat hier zes volwassenen leven. Ramen zijn er nauwelijks, sanitaire voorzieningen niet. |
|
kinderen in Soweto |
Een stalletje met een oud coca-cola bord blijkt een winkel te .zijn. |
| De kraan ervoor biedt, evenals het bijgeplaatste dixie-toilet, een faciliteit voor 80-huishoudens. |
| Het is begrijpelijk waarom velen een
eigen oplossing voor toiletgebruik zoeken. Met alle gevaren als
verspreiding van ziektes, van dien. Via de huizen van Mandela (het
enthousiasme van de gids is meer dan heel het huis) en Tutu rijden we
naar het Hektor Pieterson memorial. The uprising of Soweto: Hektor was het eerste slachtoffer waarmee de strijd tegen de apartheid is begonnen. Het begon met een studentendemonstratie tegen de invoering van het Afrikaans (afgeleid Nederlands) als standaard taal op de scholen. Het bijgelegen museum laat gruwelijke beelden zien; zeker als Nederlander treft het je. Beelden gelijk aan tweede wereldoorlog concentratiekampen en handelingen, maar dan onder andere door oorspronkelijke Nederlanders, Engelsen en Duitsers gericht op de afrikanen. Blijkbaar wordt ook in Nederland op de scholen niet alles verteld en geleerd. Nu 12 jaar later is het gevecht nog lang niet klaar. En dat was te zien in Soweto. Met deze laatste indruk, op naar het vliegveld. De reacties van mensen op onze twee grote logge trucks blijft leuk. Een weg wordt gebaand tussen taxi’s en bagage karren. Een grote ongeorganiseerde chaos. Afscheid nemen van de guides, het einde is nu echt dichtbij. Inchecken en naar de aanzienlijk rustigere tax-free zone. En dit is dan weer een toonbeeld van luxe. Veel winkels, veel restaurants. Die nacht volgt de terugreis naar Nederland… |
|
|
Rondreis Zuid-Afrika, gemaakt met touroperator MyWay i.s.m. lokale instantie African Routes |
Soweto |
|
29 X Nederland 44,3 miljoen inwoners |
 |
|
|
|
Debora | |
|
|
||
|
|
||
| 207.2005 |