| Afrika - Zuid Afrika - Van Johannesburg naar Kaapstad - Swaziland |
 |
Swaziland en Ezulwini vallei |
|
|
|
||
|
|
||
|
Mooie canyon in Swaziland |
||
| Johannesburg | Krugerpark | Swaziland | Hluhluwé | Durban | Plettenberg Bay | Oudtshoorn | Kaapstad |
| Zaterdag 8 augustus
- Hazyview - Swaziland Vandaag verlaten we voor 2 dagen Zuid Afrika en verblijven we in buurland Swaziland. Swaziland wordt grotendeels omsloten door Zuid-Afrika en grenst in het noordoosten aan Mozambique. Het is na Gambia het kleinste land van Afrika. |
|
Ten tijde van de apartheid koos Swaziland voor onafhankelijkheid boven opname in Zuid-Afrika. De bevolking heeft hier nog zijn traditionele cultuur behouden. De hoofdstad is Mbabane, gelegen aan de Mbabane rivier en de Polinjane rivier. De markt in deze stad is zeker de moeite waard. Je kan hier voor een redelijke prijs kralenwerk, houtwerk, stenen beeldjes en vlechtwerk kopen. Aan de rand van de stad ligt de grootste graniet rots ter wereld, Sibebe Rock. We vertrekken in Hazyview en rijden via White River, Nelspruit en Barberton Naar de Bulembu Border. Vandaar gaat het via hoofdstad Mbabane naar Ezulwini. Ik wil via de Bulembu border Swaziland binnenrijden omdat dit een mooie bergpas schijnt te zijn, wel een beetje slechte weg maar met een goede wagen moet het te doen zijn. De weg in Zuid Afrika is weeral prachtig. Hoge bergpassen met perfecte wegen en adembenemende vergezichten. De natuur in dit land is onbeschrijflijk! |
|
| Bij Bulembu stoppen we aan de grenspost en een vriendelijke douane beambte schrijft ons uit het land uit. Enkele honderden meters verder komen we aan het douane kantoor van Swaziland en we merken het verschil al onmiddellijk. De douane 200meter terug, die van Zuid Afrika zaten in een kantoor met airco en typmachines. Hier staat een “tipbox” voor de aanschaf van een televisietoestel. | |
|
|
Het meubilair is hier ook al totaal verouderd en de formaliteiten worden met de hand geschreven. We betalen 50rand om het land binnen te komen en kunnen weer verder. Verderop staat nog een laatste wegcontrole, we moeten alweer ons pasport laten controleren en we rijden Swaziland binnen. De eerste meters kunnen we onze ogen niet geloven. Enkele kilometers geleden reden we nog op wegen van voortreffelijke staat. Hier is het precies of er hebben honderd bulldozers voor ons gereden. De weg is onverhard en vol met putten en los zand. Onbegrijpelijk dat dit de hoofdweg is en bovendien één van de meest gebruikte grensovergangen van het land. De omgeving is echter zeer mooi. We doorkruisen grote bossen en rijden over hoge bergen, allemaal op wegen die eigenlijk beter geschikt zijn voor een 4x4. Sommige stukken zijn op het randje. Ik vraag me af wat ik had moeten doen indien het geregend had! Uiteindelijk komen we toch terug op aangelegde wegen en zien we ons eerste dorpje in Swaziland. |
| We tanken (goedkoper dan in Zuid Afrika), en bezoeken meteen de plaatselijke markt. Op de markt is het druk en vooral de jongeren die de bussen begeleiden maken een ongelooflijk lawaai. Zij staan aan de deur van de bussen en proberen volk te ronselen. Pas wanneer de bus vol zit vertrekt hij. De hoofdstad Mbabane passeren we maar bij het doorrijden valt er ons eigenlijk niets speciaals op. | |
| Een stad waar volgens mij niet echt veel te beleven of te zien is, behalve een zeer smerige markt, en we rijden dan ook meteen verder. Langs de kant van de weg staan kinderen verkleed een dansje te doen voor een kleine fooi. Sommige toeristen stoppen en betalen maar wij rijden verder. Niet dat de fooi ons te veel is maar de verhalen over kinderen die niet naar school mogen van de ouders omdat bedelen meer opbrengt doen ons verder rijden. We komen in de Ezulwini vallei en hier moet ik op zoek naar ons hotel. Hotel Mvuvufalls wordt open gehouden door de Belgische Greta Paeps en haar broer. Wanneer ik, na een beetje verkeerd te zijn gereden, de ingang van het hotel vindt moet ik toch even slikken. De weg is een slechte zandweg vol putten maar eens we de huisjes zien zijn we gerustgesteld. De lodge is gebouwd met natuurlijke materialen, het meubilair is gemaakt met boomstammen en de zitjes aan het zwembad zijn uit de rotsen uitgehouwd. |
|
| Alles ziet er netjes uit en wanneer Greta even later toekomt worden we hartelijk verwelkomt. De lodge ligt naast een rivier waar een eindje verder drie watervallen liggen en we hebben nog net de tijd om de wandeling te doen voor het donker wordt. Greta bezorgt ons een klein “routeplan” en we vertrekken. We zijn wel verwittigd dat we af en toe over rotsen en door de rivier zullen moeten. | |
|
|
Largo kijkt er nu al naar uit. Na 150m moeten we al de eerste keer het water in want we hebben tegenliggers op het zeer smalle bospad. Een kudde koeien komt ons tegemoet en is niet van plan om uit de weg te gaan. Wij zijn beleefd en goed opgevoede mensen dus het water in de beesten laten passeren. De wandeling is leuk maar soms lastiger dan verwacht. Vooral de afdalingen over stenen en losse takken is een beetje moeilijk voor Anouck waardoor we veel tijd verliezen. Uiteindelijk halen we twee van de drie watervallen, de derde lag nog iets verder maar ondertussen begint het al lichtjes donker te worden en we moeten nog het hele eind terug. Op onze terugtocht komen we ook Greta haar buurman tegen. De man kwam net zijn fles water opvullen in de rivier. We ontmoeten hem net wanneer we door het water moeten en de vriendelijk man helpt Anouck door haar de beste weg om over te steken uit te leggen. Wanneer Anouck uitschuift en in het water valt drinkt onze vriend een slokje rivierwater en laat die rare blanken maar achter. |
| Terug in het hotel gaan we iets drinken en douchen. Het eten gebeurt in een zeer gezellige bar waar talrijke flessen sterke drank achter de bar staan. Er is een apart zaaltje waar een biljart staat en waar twee oudere blanken veel plezier hebben met twee jongere zwarte madammen. Ik wist niet dat biljarten zo grappig en plezant kon zijn. Het eten is voortreffelijk en vooral de kippensoep is een aanrader. | |
Zondag 9 augustus - Rondrit door de Ezulwini vallei Na het beperkte maar zeer lekkere ontbijt verlaten we het hotel en maken een rit door de mooie Ezulwini vallei. We stoppen voor een rondleiding door een traditioneel Zuludorp. Het entreegeld bedraagt 13€ per volwassene en 6.5€ voor Largo. Hiervoor krijgen we een rondleiding door het dorp, bezoek in de hutten en een voorstelling van de traditionele dansen. Onze gids staat ons al op te wachten en verteld over de gebruiken en rituelen in het dorp. Het dorp is nog steeds de echte verblijfplaats voor een familie en het geld dat ze verdienen gaat dan ook naar de gezinnen uit de kraal. We zien de typische ronde hutten, mogen een kijkje binnenin nemen en lopen rond in het dorp. Om 11u beginnen de traditionele dansen. Het valt me op dat de dansers er zelf erg veel plezier in hebben en dat het voor hun zeker geen verplicht nummertje voor de toeristen is. Ze amuseren zich ook en het gaat er heel ontspannen aan toe. |
|
| De Afrikaanse drums, de pluimen en traditionele kledij en de lenigheid van de dansers en danseressen maken deze voorstelling de moeite waard. In het tweede deel worden ook de toeristen uitgenodigd om mee te dansen en wie staat er als één van de eerste recht? Largo natuurlijk. Hij danst een tijdje mee en leert zelfs daarna één van de dansers zijn beroemde buikdans. | |
|
|
Wanneer de traditioneel gekleede Zulu echter een erg slechte buikdanser blijkt te zijn beginnen alle overige te lachen. Wanneer het publiek dan ook nog recht gaat staan en voor Largo begint te applaudisseren draai ik me vlug om. Na de dansvoorstelling maken we een wandeling naar een mooie waterval. In de bomen krioelt het van de apen en wanneer we terugstappen doet de gids ons plotseling stoppen. Wij hadden niets gezien maar even verder kroop er een “spitting cobra”. Het dier kan van op afstand gif spuwen en dat kan je maar beter vermijden. Het bezoek zit er op en we hebben ons geamuseerd. Wie dit dorp wil bezoeken komt best rond 10.15u. Dan is het nog rustig en krijg je de rondleiding voor de dansen beginnen. Later is het een pak drukker in de Zulu kraal. Wanneer we verder rijden door de vallei komen we een klein kerkje tegen. Ik bedenk dat het zondag en dat het eigenlijk al een tijdje geleden is dat ik naar de kerk ben gegaan (ci 10 jaar denk ik). Een Afrikaanse kerkdienst zou ik echter wel |
| eens willen meemaken. In een opwelling rij ik de wagen van de baan en we stappen het kleine kerkje binnen. Alle hoofden draaien zich uiteraard in de richting van de vreemde bezoekers. De mensen zitten hier in hun beste kledij, iedereen is piekfijn uitgedost in kleren die bij ons 30 jaar geleden mode waren. Sommige oudere dames hebben een grote hoed op die op Waregem koerse niet zo misstaan. | |
| Na een speech en het zingen van enkele liederen heet de zwarte priesteres ons welkom in hun kerk! Even later komt ze ieder van ons persoonlijk welkom heten. De mensen in deze dienst lopen gewoon rond in de kerk, ze zingen en dansen en hebben plezier, iets wat voor ons tijdens een kerkdienst onmogelijk is. Raymond Van Het Groenewoud zong het al: beminde gelovigen dat was nogal eens een kerkdienst! Een jonge man komt nog een verhaal vertellen aan zijn gemeenschap, hij gaat namelijk volgende week trouwen en daarna worden we zelf uitgenodigd om op het altaar onszelf te komen voorstellen. Hierna worden we nogmaals welkom geheten en gaat de dienst en het bijhorende zingen en dansen verder tot 14.00u. Ook in deze kerk wordt er geld opgehaald. Het geld gaat echter volledig naar de gemeenschap en niet naar de kerk! Geen dure beelden, geen dure glasramen, bloemen of gouden en zilveren bekers hier! Geen biechtstoelen in volle eik of zware |
|
| houten balken. Kunnen onze kerken misschien eens een voorbeeld aan nemen? Bij het buitengaan van de kerk verteld men ons dat we de tweede blanken zijn die ooit in de kerk zijn binnengeweest. Een speciale ervaring, niet alleen door de speciale kerkdienst maar ook door de enorme vriendelijkheid van de gewone, plaatselijke bevolking. Na de mis iets drinken naar goede Vlaamse traditie en weer de | |
|
|
wagen in. We zijn nu toch bezig met onszelf in het dagdagelijkse Afrikaanse leven binnen te dringen en dan kunnen we evengoed gewoon verder doen. We passeren een voetbalstadion en stoppen. Buiten staan een massa zwarten te kijken en te wachten. Naast het stadion worden worsten en andere vleeswaren gebakken, en voor het stadion zitten vrouwen op de grond te praten. Onder enkele nieuwsgierige en soms vreemde blikken gaan we op de tribune zitten. Het publiek bestaat alleen uit zwarten maar verder is er weinig verschil als in Belgische voetbalstadions. Zelfs het niveau van het voetbalspel is zwak en dus vergelijkbaar met ons Belgisch voetbal. We zien een ploeg scoren maar aan het publiek te zien is het niet de thuisploeg. Na een half uurtje vertrekken we weer. We drinken iets bij Malandela volgens sommige folders DE place to be in Swaziland. De plaats is echter niks speciaals, de prijzen zijn veel te duur en de bediening enorm traag. De serveerster blijft ongeveer tien minuten weg met mijn overschot in een poging om te veel fooi te krijgen. Zeer toeristisch en dat merk je aan alles. |
| We eten weer in het hotel en de maaltijd is zeer lekker. Wat ik echter gisteren een gezellige bar vond is vandaag, zondag, uitgegroeid tot een rumoerige, rokerige en drukke bedoening. Blijkbaar is de bar niet alleen voor de hotelgasten maar komt de plaatselijke jeugd hier op zondag ook zijn ontspanning zoeken. Eten is nu iets minder gezellig dan gisteren en ik begrijp plots waarom er zoveel flessen sterke | |
| drank achter de baan staan. De whisky is hier zeer goedkoop en dat
zie en hoor je aan de meeste mensen vanavond. Maandag 10 augustus. Vandaag rijden we terug naar Zuid Afrika. Na het ontbijt blijkt dat we echter de verkeerde dag gekozen hebben. De weg is in perfecte staat en alles gaat goed tot we aan de grens komen. Aan de grens met Zuid Afrika zien we een file mensen staan aanschuiven voor de douaneformaliteiten. Blijkt dat het vandaag, maandag, nationale vrouwendag is en dat veel mensen, Zuid Afrikanen en mensen uit Swaziland een verlengd weekend hebben gepland en blijkbaar allemaal vandaag terug de grens overgaan. We parkeren en schrijven ons uit Swaziland uit. Dit duurt ongeveer 10min dus dat valt wel mee. Terug Zuid Afrika binnenkomen is echter een ander paar mouwen.De massa mensen groeit altijd maar aan en er rest ons niets dan geduldig mee aan te |
|
| schuiven. In de rij horen we de reden voor de lange file. Het zijn niet de toeristen die streng gecontroleerd worden maar de mensen uit Swaziland die Zuid Afrika binnen willen. Zij worden aan een uitgebreide controle onderworpen om illegaal verblijf te beperken. Voor ons staan 2 zwarten aan te schuiven en na 20min komen er twee bij. Geen probleem voor ons. Ondertussen staan we een uurtje |
|
|
aan te schuiven, gelukkig is het niet te heet, als er nog eentje bij komt. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden maar de overige mensen, waaronder een jong koppel met een kleine baby, blijven kalm dus ik zeg ook niets. Wanneer we twee uur later bijna aan de deur van het douanekantoor zijn is de groep zwarten voor ons aangegroeid tot 8! Personen. Ondertussen is het duidelijk dat zij elkaar niet |
|
| kennen maar gewoon samentroepen om niet te moeten aanschuiven. De tijd dat de blanken werden voorgelaten is gelukkig voorbij maar andersom moet het ook niet worden! Blijkbaar ben ik de moeilijke mens in de rij maar ik kan mij niet inhouden en begin van mijn oren te maken. Een jonge man kiest er snel voor om uit de rij te verdwijnen maar de andere blijven staan. | |
We krijgen de uitleg over de kamer en de rest van de lodge en wanneer het eten ter sprake komt verteld hij dat het niet zeker is dat we vanavond kunnen eten want dat ze een groep van 25 Italianen te gast hebben. Als ik vraag waar we dan wel kunnen eten moet hij het antwoord schuldig blijven want in het dichtstbijzijnde dorp , Hluhluwé, is nergens een restaurant.Het meest nabije restaurant is 25km verder wat betekend dat ik in het donker zou moeten rijden. Dit zie ik niet zitten en wil dan ook dat we eten krijgen, Italianen of niet! De Wildebees Ecolodge is het duurste verblijf dat ik geboekt heb en ik had veel meer en beter verwacht. De tuin is meer een oerwoud, de kamer is klein, donker en ongezellig. De geur van geteerd hout is als je binnenkomt enorm. Het zwembad toont op de foto en de website groot en proper maar is in werkelijkheid klein en vuil en de houten vloer ernaast is rot! Langs de andere kant heeft het wel een zekere charme, de hutjes met hun dak van stro en met kippengaas in plaats |
|
| van glas in de ramen……..We twijfelen even om een andere lodge te nemen en plegen uit voorzorg enkele telefoontjes. Ik bel naar enkele hotels/lodges in St Lucia maar omdat het een verlengd weekend was en vandaag vrouwendag is hebben we nergens meer plaats. We besluiten om de lodge het voordeel van de twijfel te geven en laden de auto uit. | |
|
|
Wanneer we geïnstalleerd zijn gaan we een boekje lezen aan het zwembad en ontdekken we een klein bureautje waar talloze folders over de omgeving van Hluhluwé en St Lucia liggen. Wie hier een excursie wil boeken is op de juiste plaats. Koffie en water zijn aan het zwembad gratis te verkrijgen, zelf meegebrachte dranken zijn verboden. We maken kennis met de zeer vriendelijke jonge Nederlandse eigenaars. Wanneer het donker wordt begint er vanalles over en rond het zwembad te bewegen. Bij de invallende duisternis wordt de lodge overspoeld door kleine vleermuizen die op en af vliegen en rakelings over ons hoofd scheren. We gaan terug naar de kamer en ik merk dat ik in de wagen iets vergeten ben. Ik ga naar de parking en merk dat ik in het pikdonker tijdens het stappen toch wel heel erg met mijn voeten op de grond stamp. Misschien toch een beetje ongerust in het donker tussen de beestjes??? |
| Ik kijk naar boven en zie de prachtigste sterrenhemel ooit. Duizenden sterren staan de glinsteren aan de hemel en de witte nevel van de melkweg is hier in de vrije natuur van Afrika duidelijk te zien. In europa zal je dit beeld nooit tegenkomen. Achter de parking en rond de lodge is het pikdonker en kan je nauwelijks de bomen en struiken onderscheiden. |
|
|
De geluiden die we horen maken ons duidelijk dat we hier niet alleen zijn... Speciaal gevoel toch. Na de lekkere maaltijd gaan we terug naar de kamer en merken dat het begrip “eco" geen synoniem voor luxe of comfort is. Het licht is beperkt en wanneer iemand naar de wc geweest is kan de volgende pas een half uur later terug doortrekken. Vooral het bedrukte gevoel in de kamer vind ik lastig. |
|
| Geen tv, geen minibar of koelkast en te weinig licht om een boek te lezen zorgen ervoor dat we vroeg onder de niet al te propere dekens kruipen. |
 |
|
|
|
Sammy |
|
|
||
